Οίστρος: Δεσμοί Αίματος Βιβλίο 4

Κεφάλαιο 1

Ο Μάικ ξεκουραζόταν στο κρεββάτι, τυλιγμένος με τόσους πολλούς επιδέσμους που είχε αρχίσει να μοιάζει με μούμια. Χαμογέλασε απαλά καθώς η Κυρία Τάλι τριγύριζε γύρω του σαν μητέρα που φροντίζει το παιδί της και που και που κουνούσε το κεφάλι της.  Επίσης δεν παραπονιόταν καθόλου για τις πολλές παυσίπονες ενέσεις που του είχε μπήξει στο μπράτσο. Μπορούσε να δει τον εαυτό του στον καθρέφτη απέναντι στο δωμάτιο και προσπάθησε να σηκώσει το φρύδι του αλλά το μετάνιωσε αμέσως γιατί πονούσε φρικτά.

Τον είχαν ήδη ενημέρωσε πως ο Άντονι ήταν νεκρός αλλά κατά βάθος ευχόταν να ήταν ακόμη ζωντανός ο λυκάνθρωπος για να μπορούσε να τον βασανίσει, τον μπάσταρδο, όπως είχε και ο ίδιος βασανιστεί. Από όσα του είπαν, βρήκε γρήγορο θάνατο. Εκείνος δε θα τον σκότωνε γρήγορα.

‘Νομίζω πως εσείς οι αλλαζόμορφοι θα είστε το τέλος μου,’ αναστέναξε απαλά η Κυρία Τάλι. Οι αλλαζόμορφοι....κούγκαρ και τζάγκουαρ, τους είχε αδυναμία. Τους είχε ξεγεννήσει έναν έναν και ήταν πολύ κοντά με τη μητέρα τους. ‘Κοίτα τα χάλια σου.’

Ο Μάικλ κοίταξε την οροφή αλλά ζαλίστηκε βλέποντας τον ανεμιστήρα να γυρίζει γύρω γύρω. ‘Δεν έφταιγα εγώ που με απήγαγαν και με βασάνισαν.’

Η Κυρία Τάλι τον χτύπησε ελαφρά στο μέτωπο με τις άκρες των δαχτύλων της. ‘Διαφωνώ μαζί σου, νεαρέ μου. Αν οι ιστορίες που άκουσα είναι αληθινές, πήγες κόντρα στον κακό λυκάνθρωπο και γι’ αυτό σε απήγαγαν.’

‘Δηλαδή λες ότι το προκάλεσα εγώ;’ Απαίτησε να μάθει ο Μάικλ αγνοώντας τα γέλια από τους άλλους που βρισκόταν στο δωμάτιο.

‘Μη διακόπτεις τους μεγαλύτερους σου,’ είπε η Κυρία Τάλι με αυστηρό ύφος. ‘Δεν τελείωσα. Όπως έλεγα λοιπόν...πήγες κόντρα στον λυσσασμένο σκύλο και πρέπει να πω πως καλά έκανες.’

Ο Μάικα κοίταξε αλαζονικά προς τον Κουίν με ύφος ‘Στα έλεγα εγώ’.  Δεν ήταν έτοιμος να συγχωρέσει τον αδελφό του. Είχε προειδοποιήσει τον Κουίν για τον Άντονι και εκείνος του είχε πει να κάτσει στα αυγά του. Ήλπιζε πως ο αδελφός του ήταν χαρούμενος τώρα που δε μπορούσε να σταθεί όρθιος.

‘Σταματήστε πια!’ Φώναξε η Κυρία Τάλι και του έριξε μια φάπα στην κορυφή του κεφαλιού του.

Αυτό έκανε τον πονοκέφαλο του ακόμη χειρότερο και έκλεισε σφιχτά τα μάτια του. ‘Έι, πονάω λέμε,’ παραπονέθηκε ο Μάικα.

‘Θα τα κάνετε χειρότερα αν συνεχίσετε την έχθρα μεταξύ σας, τα αδέλφια,’ είπε η Κυρία Τάλι και κοίταξε με το ίδιο προειδοποιητικό βλέμμα και τον Κουίν. ‘Πρέπει να πάρω τηλέφωνο την εγγονή μου και να την ενημερώσω που βρίσκομαι. Η καημένη θα ανησυχήσει αν με πάρει τηλέφωνο και δε με βρει στο σπίτι.’

Η Κυρία Τάλι δεν περίμενε κανέναν να της δείξει που είναι το τηλέφωνο. Δεν ήταν η πρώτη φορά που βρισκόταν στην οικεία των Γουάιλντερ. Σταμάτησε για λίγο όταν παρατήρησε τον Μάικλ να κάθεται ήσυχα σε μια καρέκλα τη γωνία του δωματίου. Συνήθως ο γοητευτικός βρικόλακας δεν ήταν τόσο σκοτεινός και σκυθρωπός. Όταν η πόρτα έκλεισε πίσω της, όλα τα μάτια στράφηκαν πίσω στον Μάικα.

‘Επιτέλους είσαι πίσω στο σπίτι, εδώ που ανήκεις,’ είπε ο Στίβεν με χαμόγελο προσπαθώντας να κρύψει την ανησυχία του. Ακόμη και τώρα που ο Μάικα βρισκόταν στο σπίτι, κάτι του έλεγε πως δεν ήταν τελείως εκτός κινδύνου. Ο Μάικα ήταν χλωμός και τα μάτια έλαμπαν περισσότερο από ότι συνήθως.

Ο Μάικα αντιγύρισε το χαμόγελο αλλά είχε αρχίσει να νυστάζει, ‘Ευτυχώς έφυγα από εκείνη την κόλαση.’

‘Ήσουν πολύ απρόσεκτος αυτή τη φορά,’ δήλωσε ο Κουίν, ο οποίος καθόταν κοντά στο παράθυρο, και σταύρωσε τα χέρια του στο στήθος. ‘Θα μπορούσες να είχες πεθάνει σε εκείνο το υπόγειο αν δεν είχαμε δει το μήνυμα που έστειλες στην Αλίσια.’

Ο Μάικα κοίταξε ολόγυρα στο δωμάτιο για να βρει την μικρή του αδελφή και συνοφρυώθηκε όταν δεν την είδε. ‘Μιλώντας για την Αλίσια, που είναι; Ήμουν σίγουρος πως θα ήταν εδώ.’

‘Θα μείνει για λίγο στο σπίτι μιας φίλης της μέχρι να περάσει όλο αυτό,’ απάντησε η Κατ.  Κοίταξε τον Κουίν και αναρωτήθηκε πόσο θα περίμενε μέχρι να τηλεφωνήσει στην αδελφή τους και να της πει να επιστρέψει στο σπίτι.

‘Γιατί δεν ήρθε μαζί μας πίσω από του Άντονι;’ Ρώτησε ο Μάικα. ‘Ήμουν σίγουρος πως θα...’ κοίταξε ξανά τον Κουίν, κατηγορώντας τον για την απουσία της Αλίσια απλώς γιατί αυτός έφταιγε σίγουρα.

Ο Νικ κούνησε το κεφάλι του αλλά από μέσα του έβραζε. Προσπάθησε να μην κοιτάξει προς το μέρος του Μάικλ, γνωρίζοντας πως ο βρικόλακας είχε σβήσει τη μνήμη όλων εκτός από του ιδίου και του Μάικα, ‘Φιλαράκι θα πρέπει να έφαγες πολλά χτυπήματα στο κεφάλι...η Αλίσια δεν ήταν στου Άντονι.’

‘Μα ήταν εκεί,’ επέμεινε ο Μάικα. ‘Την είδα με τα μάτια μου.’ Κοίταξε τον Νικ αλλά εκείνος ανασήκωσε τους ώμους και κούνησε το κεφάλι του.

Τους κοίταξε όλους και κατάλαβε πως κανείς τους δε μπορούσε να επιβεβαιώσει πως η Αλίσια ήταν στην έπαυλη. Την θυμόταν στο υπόγειο...να του κρατάει το χέρι. Εκείνη έκλαιγε και ο Μάικα θα ανησυχούσε μέχρι να την έβλεπε ξανά και να σιγουρευόταν πως ήταν εντάξει. Δεν ήξερε ποιο πονούσε χειρότερα...να τη βλέπει να κλαίει ή ότι ο ίδιος κόντεψε να πεθάνει. Κοίταξε γύρω του άλλη μια φορά και σκέφτηκε πως ο άντρας που ήταν μαζί με την Αλίσια δεν ήταν εκεί.

Ξεφυσώντας, ξάπλωσε πίσω στα μαξιλάρια και σχεδίασε σιωπηλά να ανακαλύψει σε ποια φίλη έμενε η Αλίσια. Θα την έβρισκε και θα απαιτούσε να μάθει την αλήθεια από την ίδια.

‘Μάλλον έχεις παραισθήσεις,’ είπε απαλά η Τζούελ.

Ο Μάικα κοίταξε την όμορφη ξανθιά και συνοφρυώθηκε. ‘Ποια είσαι εσύ;’

‘Αυτή είναι η Τζούελ Σκότ Γουάιλντερ,’ είπε ο Στίβεν και τύλιξε το γερό του χέρι γύρω από τους ώμους της. Η Κυρία Τάλι είχε ήδη φροντίσει τις δικές του πληγές από τις σφαίρες και το άλλο του χέρι κρεμόταν τώρα σε νάρθηκα. ‘Είναι το ταίρι μου.’

‘Η Τζούελ Σκότ του Άντονι;’ Τώρα ο Μάικα ήταν ακόμη πιο μπερδεμένος.

‘Μόνο μέσα στο διεστραμμένο μυαλό του Άντονι,’ απάντησε ο Στίβεν αλλά έσφιξε την Τζούελ περισσότερο επάνω του.

Ο Μάικλ ανοιγόκλεισε τα μάτια του και κοίταξε προς τον Κουίν για επιβεβαίωση αλλά είδε την Κατ κουλουριασμένη στην αγκαλιά του μεγάλου του αδελφού. Αναστέναξε και αναρωτήθηκε πόσα φάρμακα του είχε δώσει η Κυρία Τάλι γιατί ή έχανε το μυαλό του ή είχαν τρελαθεί όλοι οι υπόλοιποι. Κοίταξε το μόνο άτομο μέσα στο δωμάτιο που θεωρούσε λογικό, τον Γουόρεν.

Ήπια κανένα περίεργο ποτό και κοιμόμουν για μήνες; Εννοώ, όταν έφυγα...ο Στίβεν ήταν ελεύθερος και ο Κουίν είχε λιγότερες ρομαντικές περιπέτειες ακόμη και από τον Ντιν.’

Ο Γουόρεν χαμογέλασε, ‘Πολλά συνέβησαν όσο έλειπες.’

‘Εντάξει λοιπόν, τηλεφώνησα,’ ανακοίνωσε η Κυρία Τάλι καθώς μπήκε στο δωμάτιο. Στην πραγματικότητα δεν είχε τηλεφωνήσει στην εγγονή της. Το είπε αυτό για να τους αφήσει λίγο μόνους με τον Μάικα πριν τους διώξει όλους από το δωμάτιο. ‘Τώρα...βγείτε όλοι έξω και αφήστε το μικρό γατάκι να κοιμηθεί.’

Ο Μάικα γρύλισε στην ηλικιωμένη γυναίκα. ‘Δεν είμαι μικρό γατάκι.’

‘Αγαπητέ μου, το μικρότερο μου γατάκι μπορεί να σε νικήσει σε καυγά με τα χάλια που έχεις, και η συγκεκριμένη είναι εντελώς φλώρος, τρέμει και τη σκιά της,’ τον πληροφόρησε η Κυρία Κουίν. Ενώ μιλούσε, έβγαλε μια σύριγγα από το περίεργο κουτί που είχε φέρει μαζί της.

‘Δεν νομίζω ότι χρειάζομαι άλλα φάρμακα,’ αναστέναξε ο Μάικα. Ήθελε να μάθει κι άλλα από όσα συνέβησαν. Το γεγονός ότι δεν είχε δει την Αλίσια ακόμη τον έκανε να πονάει περισσότερο από ότι τα σπασμένα του κόκκαλα.

‘Και ακριβώς γι’ αυτό το λόγο δεν είσαι εσύ ο γιατρός.’ Η Κυρία Τάλι χαιρόταν που εκείνος είχε ακόμη αυτήν την παράξενη αίσθηση του χιούμορ...μόλις γινόταν καλύτερα θα τη χρειαζόταν.

Ο Μάικα γρύλισε σιγανά όταν η βελόνα χώθηκε στο μπράτσο του και κοίταξε από την άλλη πλευρά. Δεν ήθελε να παίρνει διαταγές από κανέναν και αυτό που χρειαζόταν ήταν να βρει την αδελφή του. Όλοι άρχισαν να φεύγουν από το δωμάτιο όταν εκείνη έβγαλε την άδεια σύριγγα από το μπράτσο του.

Η Κυρία Τάλι τους παρακολούθησε να φεύγουν και μετά κοίταξε πάλι τον Μάικα που είχε ήδη κοιμηθεί. Η οικογένεια του ήταν χαρούμενη που εκείνος είχε επιστρέψει σπίτι, αλλά η αλήθεια ήταν πως ....εκείνη ανησυχούσε για το κούγκαρ. Οι πληγές του ήταν τόσο βαθιές που της προκαλούσε έκπληξη το γεγονός ότι ήταν ακόμα ζωντανός.

Τα γόνατα του είχαν διαλυθεί από σφαίρες, τα πλευρά του ήταν σπασμένα από το πολύ ξύλο. Επίσης, η πλάτη του ήταν γεμάτη βαθιές πληγές από κάποιο μαστίγιο. Ήταν αφυδατωμένος, υποσιτισμένος και είχε μια μόλυνση που εξαπλωνόταν στο αίμα του.  Θα του έδινε πενικιλίνη αν ήταν άνθρωπος αλλά δυστυχώς ...τα ανθρώπινα αντιβιοτικά δεν έκαναν τίποτα για τους παραφυσικούς.

Αν και οι αλλαζόμορφοι γιατρευόταν γρήγορα...δε σήμαινε πως δεν μπορούσαν να έχουν μόνιμους τραυματισμούς...ή και να πεθάνουν ακόμη από τις πληγές. Θα τον θεωρούσε πολύ τυχερό αν επιβίωνε αυτή τη μόλυνση.

Κοίταξε από την άκρη του ματιού της τον Μάικλ, ο οποίος δεν είχε φύγει και καθόταν ακίνητος στην καρέκλα του. Η Κυρία Τάλι αποφάσισε να τον αφήσει μόνο. Τον εκτιμούσε πολύ και αν εκείνος ήθελε να μείνει, αυτή δεν θα τον έδιωχνε. Ήταν ακόμη ένας που ερχόταν σε εκείνη όταν χρειαζόταν αλλά τις περισσότερες φορές της έφερνε άλλους πληγωμένους και τραυματισμένους, δεν είχε έρθει ποτέ για τον ίδιο.

Με έναν αναστεναγμό, η Κυρία Τάλι μάζεψε τον εξοπλισμό της και σηκώθηκε. Έκανε ένα νεύμα στον Μάικλ και έφυγε ήσυχα από το δωμάτιο.

Ο Μάικλ ήξερε πως είχε έρθει η ώρα να φύγει...περίμενε απλώς να καταλαγιάσει ο θυμός του. Η Αλίσια ήταν ζόρικη, αλλά ο Ντέιμον δεν έπρεπε να τη φέρει μέσα σε όλο εκείνο το χάος στην έπαυλη. Μπορούσε ακόμη να δει το κτητικό βλέμμα στο πρόσωπο του Ντέιμον όταν τύλιξε τα μπράτσα του γύρω από την Αλίσια και αναρωτήθηκε αν η ιστορία επαναλαμβανόταν.

Έστρεψε το βλέμμα του σε ότι είχε απομείνει από τον Μάικα και η εικόνα της Αλίσια να κλαίει κρατώντας το χέρι του αδελφού της ήρθε στο μυαλό του και τον στοίχειωσε. Ακόμη μια εικόνα πέρασε από το μυαλό του...η εικόνα του Ντιν να του αρπάζει το χέρι και να το βάζει πάνω στον Κέιν για να μην τον αφήσει να πεθάνει. Ανάμεσα σε εκείνον και τον Ντιν...ο τραυματισμός του Κέιν είχε γιατρευτεί μπροστά τους.

Ο Μάικλ δεν το είχε σκεφτεί ποτέ, αλλά είχε δει τον Συν να κάνει πολλά τέτοια στο παρελθόν. Μια συγκεκριμένη στιγμή που είχε κολλήσει στο μυαλό του Μάικα...τόσο καιρό πριν που σχεδόν την είχε ξεχάσει.

Ήταν κατά τη διάρκεια ενός από τα πολλά ταξίδια τους που βρέθηκαν μπροστά σε ένα τραυματισμένο παιδί. Χαμογέλασε όταν θυμήθηκε πως αντέδρασαν ο Ντέιμον και ο Κέιν βλέποντας το μικρό κορίτσι. Ένα από τα πόδια της ήταν σπασμένο και είχε πολλές μελανιές σε διάφορα σημεία.

Το παιδί επέμενε πως είχε πέσει αλλά όλοι τους ήξερα πως δεν υπήρχε τίποτα γύρω τριγύρω που θα μπορούσε να προκαλέσει τον τραυματισμό αυτόν. Όταν ο Ντέιμον γονάτισε μπροστά στο μικρό κοριτσάκι και με το βλέμμα του βρικόλακα την ανάγκασε να τους πει την αλήθεια, ο Συν τον έσπρωξε μακριά λέγοντας, ‘Δε το κάνουμε αυτό σε μικρά αθώα παιδιά.’

Προσφέρθηκαν να την βοηθήσουν να επιστρέψει σπίτι της αλλά αμέσως μύρισαν τον φόβο που έβγαινε μέσα από το παιδί. Αλλά, δεν ήταν φόβος για αυτούς, ήταν ο φόβος να επιστρέψει στο σπίτι που έκανε την καρδιά του μικρού κοριτσιού να χτυπάει δυνατά. Αν και το παιδί δεν είχε πει τίποτα, ο Μάικλ ήξερε πως οι γονείς ήταν υπεύθυνοι για όλους αυτούς τους τραυματισμούς...όχι μόνο για το σπασμένο πόδι.

Ο Συν δεν είπε τίποτα στο παιδί και της σκούπισε τα δάκρυα. Την ρώτησε για τα αδέλφια της και εκείνη απάντησε πως δεν είχε. Άρχισε να μιλάει για την γιαγιά της η οποία έμενε στο βουνό και τα μάτια της έλαμψαν από αγάπη.

Καθώς μιλούσε, ο Συν είχε βάλει το χέρι του πάνω στο σπασμένο πόδι του κοριτσιού. Όταν εκείνη τελείωσε την ιστορία της, δεν είχε γιατρευτεί μόνο το πόδι της αλλά και όλες οι μελανιές της είχαν εξαφανιστεί. Τότε ήταν που ο Μάικλ σοκαρίστηκε με την αντίδραση του Συν. Όταν ο Κέιν σήκωσε το κορίτσι στην αγκαλιά του και άρχισε να παίζει μαζί της, ο Συν πήγε κοντά στον Μάικλ και τον Ντέιμον.

Κοιτώντας τον Ντέιμον είπε, ‘Δεν πειράζουμε ποτέ το μυαλό ενός παιδιού...εκτός από αυτή τη φορά. Δε χρειάζεται να θυμάται το ξύλο που έφαγε, αλλά πρέπει να θυμάται τον θάνατο τους.’ Τα μάτια του έγιναν παγωμένα καθώς πρόσθεσε, ‘Πέθαναν εξ’ αιτίας μιας φωτιάς.’ Λέγοντας αυτό, ο Συν άρχισε να προχωρά προς το δρόμο που οδηγούσε στο σπίτι του κοριτσιού.

Ο Κέιν ήθελε να κρατήσει το κορίτσι και να το μεγαλώσει...πάντα είχε αδυναμία στα παιδιά. Όλοι είχαν αδυναμίες αλλά του Κέιν ήταν η χειρότερη. Θα αγόραζε όλα τα παιχνίδια του κόσμου αν του δινόταν η ευκαιρία...και του είχε δοθεί, μερικές φορές. Όμως, ο Συν επέμεινε πως το σωστό ήταν να πάει το παιδί στην αγαπημένη της γιαγιά.

Όταν ο ήλιος ανέτειλε το επόμενο πρωί, όλοι στο χωριό μιλούσαν για μια φωτιά που είχε κάψει τελείως ένα σπίτι. Τα πτώματα ενός άντρα και μιας γυναίκας είχαν βρεθεί αλλά το παιδί τους, ένα μικρό κοριτσάκι δεν ήταν πουθενά.

Οι τέσσερις άντρες έφυγαν με τα άλογα τους από το χωριό, πηγαίνοντας προς το μέρος που τώρα είναι γνωστό ως Ελβετικές Άλπεις. Αφού άφησαν το κορίτσι στη γιαγιά του, ο Συν της έδωσε ένα γράμμα και ένα σακούλι χρυσά νομίσματα καθώς αντάλλαζε λόγια μαζί της. Η ηλικιωμένη γυναίκα χαμογέλασε και αγκάλιασε σφιχτά τον Συν πριν πάρει στην αγκαλιά της την εγγονή της.

Αν και ο Συν δεν μίλησε ποτέ ξανά για όλα αυτά, εκείνοι γνώριζαν πως αυτός ήταν υπεύθυνος για τον θάνατο των γονιών του κοριτσιού. Μέχρι σήμερα ο Μάικλ ανατρίχιαζε όταν το σκεφτόταν. Ο ηθικός κώδικας του Συν δεν επέτρεπε να υποφέρει κανένα παιδί, και όσο περνούσε από το χέρι του θα έκανε τα πάντα γι’ αυτό. Ο Συν δεν έδινε δεκάρα για το ποιος ήταν ο γονιός ή τι ήταν. Πίστευε πως οι γονείς που κακοποιούσαν τα παιδιά τους έπρεπε να πάθουν πολύ χειρότερα από όσα έκαναν στα ίδια τους τα παιδιά.

Όταν ο Μάικλ ρώτησε τον Συν για την ικανότητα του, που θεράπευσε το παιδί, ο Συν του χαμογέλασε υπομονετικά.

‘Η δύναμη βρίσκεται μέσα στην αθάνατη ψυχή σου. Όντας αθάνατος...είσαι ακόμη παιδί, έτσι λοιπόν η περισσότερη από τη δύναμη σου δεν έχει ενεργοποιηθεί ακόμη. Καθώς περνάει ο καιρός, θα γίνεται πιο έντονη. Αλλά ποια είναι η δύναμη που έχεις...μόνο η καρδιά σου μπορεί να διαλέξει. Αν το να μπορείς να γιατρεύεις είναι η δύναμη που ζητάει η ψυχή σου, τότε πρέπει να το θέλεις πάρα πολύ.

Κοιτώντας πίσω το πληγωμένο κούγκαρ, κατάλαβε τι εννοούσε ο Συν. Βλέποντας την Αλίσια να κλαίει ήταν αρκετό κίνητρο για να το θέλει πάρα πολύ. Ο Μάικλ σηκώθηκε αργά και πλησίασε τον Μάικα. Καθώς πλησίαζε, μπορούσε να μυρίσει τη μόλυνση που είχε διαπεράσει πια το σώμα του κούγκαρ. Αν πάθαινε κάτι το κούγκαρ ήξερε πως η Αλίσια θα έκλαιγε, και δεν ήθελε να κλαίει η Αλίσια.

Ο Μάικλ έβαλε το χέρι του πάνω στο στήθος του Μάικα και ανακάλεσε στη μνήμη του τι είχε αισθανθεί όταν εκείνος και ο Ντιν είχαν αγγίξει τον Κέιν. Συγκεντρώθηκε στο χαμόγελο της Αλίσια, ένιωσε να περνάει η ανάγκη για το χαμόγελο αυτό από μέσα του και τι μπορούσε να κάνει για να την κάνει ευτυχισμένη. Ο Μάικα άρχισε να λάμπει σιγά σιγά και ο Μάικλ περίμενε να δει αν θα μπορούσε να δει την ψυχή του Μάικα όπως είχε δει του Κέιν. Μετά από λίγο κατάλαβε πως η δύναμη της γιατρειάς ήταν του Ντιν...όχι δική του.

Αν ήταν κάποιος στο δωμάτιο μαζί του, θα είχε δει τις διαφορές. Τα μάτια του Μάικλ άρχισαν να λάμπουν και η δική του ψυχή άρχισε αργά να φαίνεται, βγαίνοντας πάνω από τη φυσική του μορφή.

Ο Μάικλ μπορούσε να νιώσει ένα κομμάτι του εαυτού του βαθιά μέσα στο σώμα του κούγκαρ...να πλέει μέσα από το αίμα του. Αναστέναξε με ανακούφιση όταν η μυρωδιά της μόλυνσης άρχισε να φεύγει από το δωμάτιο. Δε μπορούσε να δει κάτω από όλους αυτούς τους επιδέσμους για να σιγουρευτεί αλλά, παρακολούθησε καθώς οι μελανιές και τα κοψίματα πάνω στο πρόσωπο του Μάικλ άρχισαν να γιατρεύονται γρήγορα και να εξαφανίζονται.

Τραβώντας το χέρι του, ο Μάικλ έκανε ένα βήμα πίσω ζαλισμένος. Σήκωσε τα χέρια του πάνω στα μάτια του για να απαλύνει λίγο τη ζαλάδα και έμεινε έκπληκτος όταν ένιωσε δάκρυ στις βλεφαρίδες του και τα μάγουλα του. Σταμάτησε για λίγο και θυμήθηκε πως είχε κλάψει όταν ο Ντιν είχε αρπάξει το χέρι του και το έβαλε πάνω στον μισοπεθαμένο Κέιν.

Αυτό εννοούσε ο Συν όταν έλεγε πως πρέπει να το θέλεις πολύ; Η καρδιά του και το μυαλό του έπρεπε να είναι ταυτόχρονα στο ίδιο σημείο για να μπορέσει να το καταφέρει;

Ο Μάικλ κοίταξε τα χέρια του και αναστέναξε. Ευχόταν να ήταν εκεί ο Συν για να του απαντήσει στις ερωτήσεις του. Ο Συν είχε ξυπνήσει τώρα, αλλά από τότε που μπορούσε να θυμηθεί ο Μάικλ, ο Συν δεν έμενε ποτέ σε ένα μέρος, πάντα ήταν περαστικός. Είχε ρωτήσει μια φορά τον Συν τι ήταν αυτό που έψαχνε αλλά ο Συν είχε χαμογελάσει μόνο με απόμακρο βλέμμα και είχε απαντήσει, ‘Μερικά μυστικά δεν πρέπει να αποκαλύπτονται.’

Ίσως να τον έβρισκε κάποια στιγμή...για την ώρα θα πήγαινε στο σπίτι να ξεκουραστεί. Είχε γιατρέψει το κούγκαρ και αυτό τον κούρασε πάρα πολύ, έπρεπε να ξεκουραστεί και να βρει ξανά τις δυνάμεις του. Κοιτώντας τον Μάικα, αποφάσισε πως είχε ακόμη ένα πράγμα να κάνει, να καλύψει τα ίχνη του και να ενώσει τα αδέλφια.

Έβαλε το χέρι του στο μάγουλο του Μάικα, ψιθύρισε το όνομα του, και ανάγκασε το κούγκαρ να ξυπνήσει έτσι ώστε να τον μαγέψει με το βλέμμα του βρικόλακα και να ακούσει τα λόγια που θα του έλεγε. Όταν τα βλέφαρα του Μάικα πετάρισαν, ο Μάικλ τον πληροφόρησε πως θα κρατούσε μυστικό το που βρίσκεται η Αλίσια μέχρι να έρθει εκείνος να την βρει.

*****

Ο Τρέβορ σταμάτησε το αυτοκίνητο μπροστά στο κλαμπ Χορός του Φεγγαριού πριν το στριμώξει στο πάρκινγκ. Βλέποντας την Ένβι τραυματισμένη, έχασε δέκα χρόνια ζωής...ή τουλάχιστον έτσι ένιωσε. Το ότι την είχαν πυροβολήσει επιβεβαίωνε το γεγονός ότι εκείνος είχε κάνει το σωστό και δεν της είχε πει τίποτα για τον παραφυσικό κόσμο και την σχέση του με όλα αυτά, όσο καιρό ήταν μαζί. Κρατώντας μυστικά, την είχε κρατήσει μακριά από κινδύνους.

‘Σπίτι μου σπιτάκι μου,’ μούγκρισε χωρίς να τους κοιτάξει. Βγαίνοντας από το αμάξι, ο Τρέβορ πήγε από την άλλη για να ανοίξει την πόρτα να βγει η Ένβι αλλά ο Ντέβον τον πρόλαβε.

Ο Ντέβον έριξε μια άγρια ματιά στον Τρέβορ που τους ακολούθησε μέσα αλλά δεν είπε τίποτα. Ο Ντέβον μισούσε το γεγονός ότι χρωστούσε χάρη στον Τρέβορ που είχε σώσει την Ένβι...αλλά μισούσε ακόμη περισσότερο ότι ήταν ο Τρέβορ αυτός στον οποίο χρωστούσε τη χάρη.

‘Δεν χρειάζεται να έρθεις μαζί μας,’ είπε η Ένβι προσπαθώντας να μετριάσει την ένταση που υπήρχε στον αέρα ανάμεσα στους δυο άντρες. Χαμογέλασε στον Τρέβορ και του έκανε νόημα για να καταλάβει πως δεν του το έλεγε με κακία, αλλά πραγματικά είχε εκτιμήσει όσα είχε κάνει.

Τα μάτια του Τρέβορ μαλάκωσαν καθώς κοίταξε την Ένβι. ‘Θα νιώσω καλύτερα αν ξέρω ότι θα σε φροντίσουν.’

Η Ένβι ανατρίχιασε από μέσα της...λάθος λόγια, λάθος στιγμή.

‘Δηλαδή θέλεις να πεις πως δε μπορώ να φροντίσω την Ένβι;’ Ο Ντέβον σταμάτησε και απαίτησε να μάθει καθώς έφταναν στη σκάλα που οδηγούσε στον πάνω όροφο που είχαν τα δωμάτια τους.

‘Όχι με τόσες πολλές λέξεις,’ είπε ο Τρέβορ και ακολούθησε την Ένβι στις σκάλες.

Τα μάτια του Ντέβον άνοιξαν διάπλατα, έτρεξε δίπλα στον Τρέβορ και τον έσπρωξε βίαια πάνω στον τοίχο. ‘Τότε εξήγησε μου τι εννοούσες μικρό αρκουδάκι.’

Ο Τρέβορ ανασήκωσε τους ώμους του και είπε, ‘Εντάξει Γατάκι...δεν αξίζεις μία!’

‘Να πας στο διάολο!’ Γρύλισε δυνατά ο Ντέβον.

‘Σαν να βλέπω κινούμενα σχέδια τα πρωϊνά του Σαββάτου,’ μουρμούρισε η Ένβι και έτριψε το μέτωπο της. ‘Τι θα λέγατε εσείς οι δυο να σταματήσετε να ψεκάζετε τεστοστερόνη ολόγυρα και να παίξετε σαν καλά παιδιά για αλλαγή; Έχω απίστευτο πονοκέφαλο, το μπράτσο μου πονάει φρικτά, και το τελευταίο πράγμα που χρειάζομαι είναι εσάς τους δυο να μαλώνετε για το ποιος είναι πιο άντρας.’ Κοίταξε τον Τρέβορ, ‘Ή βούλωσε το ή πήγαινε σπίτι, αυτί τη στιγμή δε με ενδιαφέρει τι από τα δυο θα κάνεις.’

Ο Ντέβον γέλασε πονηρά μέχρι που η Ένβι τον κοίταξε άγρια. ‘Και εσύ...έχω το δικαίωμα να σου απαγορέψω τα πάντα, μικρό γατί. Συνέχισε να συμπεριφέρεσαι έτσι και θα σε στείλω να νιαουρίζεις πίσω από το φράκτη.’

Η Τάμπαθα περίμενε να μάθει τι έγινε, όταν άκουσε τον Ντέβον να στέλνει τον Τρέβορ στο διάολο. Άνοιξε την πόρτα, είδε την Ένβι να τους μαλώνει και τους δυο σα να ήταν μικρά παιδιά και άρχισε να χαχανίζει.  Τουλάχιστον δεν ήταν μόνη πια.

‘Άρχισαν πάλι να παραφέρονται τα αγόρια;’ Ρώτησε η Τάμπαθα.

‘Δεν έχεις ιδέα,’ μούγκρισε η Ένβι καθώς έμπαινε στο γραφείο του Γουόρεν και πίσω της ακολουθούσαν σιωπηλοί πια ο Τρέβορ με τον Ντέβον.

Η Ένβι έβγαλε το μπουφάν από τους ώμους της και τα μάτια της Τάμπαθα άνοιξαν διάπλατα μόλις είδε τον ματωμένο επίδεσμο γύρω από το μπράτσο της Ένβι. Άρχισε να έχει αναμνήσεις από τότε που εκείνη και η Ένβι ήταν όμηροι του Ρέιβεν και της συμμορίας των αιματορουφήχτρων αλλά έβγαλε την εικόνα από το κεφάλι της και την κλείδωσε στο κουτί που κρατούσε τις άσχημες αναμνήσεις της.

‘Θα φέρει κάποιος το κουτί πρώτων βοηθειών;’ Ρώτησε η Τάμπαθα ενώ κοιτούσε την Ένβι από πάνω ως κάτω για να βεβαιωθεί πως είχε τραυματιστεί μόνο στον ώμο.

‘Θα το φέρω εγώ,’ ΄απάντησε ο Ντεβον και μπήκε στο μπάνιο του Γουόρεν.

‘Τι συνέβη;’ Ρώτησε η Τάμπαθα και όταν ξετύλιξε τον επίδεσμο είδε την πληγή που είχε η Ένβι όταν η σφαίρα πέρασε ξυστά από το μπράτσο της.

‘Με πυροβόλησαν, μου γρύλισαν, σχεδόν με χαράκωσαν με τα νύχια τους και γλίτωσα από μια έκρηξη τελευταία στιγμή,’ είπε η Ένβι χαμογελώντας αλλά το χαμόγελο της έσβησε όταν είδε την έκφραση στο πρόσωπο της φίλης της. ‘Είμαι καλά, το υπόσχομαι,’ πρόσθεσε γρήγορα.

Αγνοώντας την Ένβι, η Τάμπαθα κοίταξε άγρια τον Ντέβον όταν επέστρεψε στο δωμάτιο. ‘Εσύ που στο διάολο ήσουν όταν πυροβόλησαν την Ένβι;’ Δε μπόρεσε να κρατηθεί. ‘Είναι η καλύτερη μου φίλη και υποτίθεται ότι εσύ θα την πρόσεχες!’

Ο Τρέβορ γέλασε από μέσα του, χαρούμενος που κάποιος ακόμη μάλωνε τον Ντέβον επιτέλους.

‘Παλεύαμε για τις ζωές μας,’ δικαιολογήθηκε ο Ντέβον. ‘Δε μπορούσα να πάω κοντά της αλλά ο Γουίνι εδώ την έσωσε και την έβγαλε έξω.’

‘Αυτό έγινε αφού η Χέλοου Κίτι την άφησε μόνη,’ πρόσθεσε ο Τρέβορ προσπαθώντας να μη γελάσει στη σκέψη ότι ο Ντέβον νόμιζε πως εκείνος ήταν απλώς αλλαζόμορφος αρκούδα...αν ήξερε ο Ντέβον την αλήθεια για το τι πραγματικά ήτα. Η ανάγκη του να γελάσει έφυγε όταν η ματιά του έπεσε στην Ένβι. Αν ο Ντέβον ήξερε την αλήθεια, τότε και η Ένβι θα τη μάθαινε και είχε κουραστεί πια να της λέει ψέματα.

Η Τάμπαθα και η Ένβι κοιτάχτηκαν απηυδισμένες και η Ένβι σχημάτισε με το στόμα της τη λέξη ‘βοήθεια’ γνωρίζοντας πως η Τάμπαθα θα καταλάβαινε.

‘Τρέβορ, μπορείς να με πας σπίτι;’ ρώτησε η Τάμπαθα προσπαθώντας να πάρει τον Τρέβορ από εκεί πριν ο Ντέβον τον δαγκώσει...ή η Ένβι να τους διαολοστείλει και τους δυο.

Ο Τρέβορ αναστέναξε και έχωσε τα χέρια στις τσέπες του. ‘Φυσικά, πάω κάτω και σε περιμένω στο αμάξι.’

Μόλις έφυγε ο Τρέβορ, η Ένβι κοίταξε την Τάμπαθα ανακουφισμένη. ‘Σε ευχαριστώ!’

Η Τάμπαθα γέλασε, ‘Μην με ευχαριστείς γιατί τώρα μου χρωστάτε και οι δυο χάρη.’

‘Θα σου δώσω ότι μου ζητήσεις!’ Αναφώνησε ο Ντέβον γελώντας.

‘Συμπεριλαμβανομένης και της Ένβι;’ Ρώτησε η Τάμπαθα και τα μάτια της γυάλισαν.

‘Ούτε για πλάκα,’ απάντησε ο Ντέβον και της έκλεισε το μάτι.

Η Τάμπαθα έκανε έναν μορφασμό απογοήτευσης, ‘Ε τότε δεν έχει πλάκα.’

Η Ένβι χαχάνισε καθώς η Τάμπαθα βγήκε από το δωμάτιο κοπανώντας την πόρτα τάχα θυμωμένη.

Κεφάλαιο 2

Άσε με κάτω, παρανοϊκή αιμορουφήχτρα! φώναξε η Αλίσια, ενώ γρατσουνούσε την πλάτη του Ντέιμον στο σημείο που την είχε πετάξει πάνω από τον ώμο του. Τη στιγμή που είχε συνειδητοποιήσει ότι δεν κατευθύνονταν προς το Νυχτερινό Φως ήθελε να τον αναγκάσει να σταματήσει... προφανώς το να θέλει και το να παίρνει ήταν δύο διαφορετικά πράγματα. Θέλω να πάω να δω τον Μάικα!

Ο Μάικλ μου είπε να σε φέρω εδώ και εδώ θα μείνεις, διέταξε ο Ντέιμον καθώς μπήκε ήρεμα στο δωμάτιο της Αλίσια. Την πέταξε πάνω στο κρεβάτι και ανατρίχιασε από τα νύχια της που άφηναν μεγάλες πληγές στην πλάτη του. Γρυλίζοντας πρόσθεσε: "Δεν νομίζω ότι