Sunteți pe pagina 1din 3

LA FLOR DE LA ENREDADERA

MARCELA PAZ


Se revova en e echo en un sueo atormentado.
Por qu os patrones rcos se marchan a extran|ero y de|an
deberando soo a un pobre ancano que nunca ha dado un paso que
no vaya fundado en una orden?
-Debo arrancara? -se preguntaba e ve|o con os o|os abertos a a
noche. E mayordomo dce que destruye os muros, que daa e
edfco. Lupe, e maestro de |ardn vecno, asegura que es una
enredadera sn vaor n beeza, que es una panta nt. Y
acostumbrado a reazar e pensamento de otros, coga entre sus
manos e hachn para arrancar as guas que se pegaban a frente de
a casa. Una vez desprendda, afo|ara a terra y sacara a
enredadera de raz.
Haca tres noches que se revova en a cama con este pensamento.
E ao anteror, en esta poca, e haba suceddo gua cosa.
Dez das uch atormentado sn saber s deba o no arrancara. Y a
de|. Esta vez sera gua y e ao sguente sucedera o msmo, y as,
ao tras ao.
-E patrn te enrostrar que por fo|era o descudo habrs destrudo e
muro de a casa y ser precso hacer una reparacn costosa -oa a
voz de mayordomo-. Panta a un arboo que se tenga en pe soo,
que d fores o fruto.
Pero e mayordomo nada saba de pantas. Su arte era dares ustre a
os psos, a os metaes, a os vdros de a casa. Conoca os trucos
para de|ar reucentes y nuevos todos os artcuos sn vda, y no
aprecaba as ramas n as fores en as matas, sno puestas en os
|arrones, ben escogdas, con taos de msmo argo y repartdas
equbradamente.
Y sn embargo. acaso tena razn.
Coga e ve|o |ardnero e hachn y, arrastrando sus pes que no
podan ya desprenderse de sueo, se encamnaba haca a
enredadera.
-Es certo -se deca, sntendo faquear entre sus dedos a
herramenta-, no da nnguna for. Nade se detene a mrara n me ha
peddo |ams un brote de ea para reproducra, y sus brazos
cansados parecan advertre que no podra evantar e hacha para
derrbara.
Era de noche. No haba uz n estreas, y sn embargo a noche estaba
cara. Con una cardad ncomprensbe, como a de agua.
La trepadora se extenda sobre e muro como un prado de herba que
crece vertca y e ocutaba de a vsta, dandoo por certo.
Hzo un esfuerzo: az en ato e hachn para de|aro caer entre as
ramas sn vacar, y de pronto se detuvo.
Una goondrna haba do a posarse en e fo de a herramenta.
-Eh! Vete! -e d|o e ve|o-. No ves que puedo partrte en dos.?
-Pero a goondrna no se mov.
-No es m ntencn matarte, pero s nsstes en mantenerte sobre e
fo de hacha vas a morr, porque he vendo a derrbar esta
enredadera.
-S es as -d|o a goondrna- no me mporta morr s he de amortguar
e gope. Entre sus ramas est e ndo de ms pequeos, y a
arrancara de muro morrn todos.
-M deber es cudar que ms pantas no estropeen a morada de
patrn, no a tuya -d|o e |ardnero.
-E ao pasado era yo quen estaba en ese ndo, y s huberas vendo
con e hacha, m madre habra hecho por m o que yo hago por ms
h|os. Y una o antes m abuea. Y as ao tras ao. No a arranques,
ve|ecto; en ea est a sema de vente generacones de
goondrnas -supc.
Con un gesto voento hzo perder su equbro a p|aro y br e fo
de . Una vez ms evant en ato e hachn, y, en e precso nstante
de de|aro caer, snt un cosqueo en e cueo.
Ba| a herramenta, y busc con a mano a noportuno bcho.
Entre os gruesos dedos de |ardnero, un gro se retorca angustado.
-Bcho odoso -d|o e ve|o, hacendo un gesto para anzaro e|os; pero
e gro permanec pegado a su dedo como una verruga.
-No arranques a enredadera -supc e nsecto-; en ea nos
ocutamos para cantar, y escaamos e muro entonando os hmnos
ms aegres y optmstas de a noche.
Con a otra mano cog e ve|o a gro y o desprend de su dedo sn
responder.
Todava otra vez az en e are su herramenta, pero su mango se
haba cogdo, enredado en os hos de una tearaa.
-No te de|aremos derrbar a trepadora -d|eron as aratas verdes
pntadas de amaro y ro|o-. A esta enredadera debemos tantos
favores que seramos ngratas en de|ara morr sn defendera. S a
destruyes, te envenenaremos a sangre.
-Eso no mporta -d|o e |ardnero-, e deber es uno -y cort as hebras
pega|osas de a tea.
En ese nstante asomaron de entre as herbas unas cuantas cabectas
mpertnentes y de o|os nquetos. Eran as agart|as y os agartos.
-Es posbe que vayan a destrur nuestro refugo? -preguntaron
ncrduos-. Es posbe que vayan a robare todo su atractvo a so,
de|ndonos sn sombra todo e da?
-!Ea! -excam e |ardnero con una terquedad que no e era habtua-.
Sera o tmo que entrara yo en consderacones con os bchos y
p|aros, y que por proteger sus costumbres descudase e nters de
ms patrones -y cerrando os o|os, para no ver ms opostores a su
resoucn, az de un gesto e hacha y a de| caer de un soo gope.
Con verdadero terror snt rodar una avaancha de arena.
-He destrudo e muro -d|o atemorzado, ponndose fro.
-Yo te he obgado a eo -hab a casa-.
T no sabes o que haces a querer derrbar esta trepadora. Ea cubre
m enucdo descascarado y suco, ea protege ms muros contra a
humedad y os cdos rayos de so, ea me abraza y sostene, se
extende como un gua grande con sus aas abertas para amparar
m ve|ez, y me refresca en verano y me entba en nverno. No sabes
comprendera. Ea dsfraza su generosdad: ba|o a aparenca de que
se apoya en m, egostamente, ba|o un aspecto absorbente y
acaparador, es ea quen se desvve por nosotros. Parece buscar
apoyo, y entretanto es ea quen nos o da. T no a comprendes.
Pero ahora que ya has destrudo e muro, e savars a vda.Verdad?
E |ardnero do un paso atrs. E hacha haba cado a sus pes y as
gotas de transpracn asomaban a su frente. Haba estado a punto
de cometer una torpeza tan grande, que an no se recobraba de
horror de o que pudo hacer.
Con sus rodas temborosas, vov sobre sus pasos.
Cuando se hubo marchado, a goondrna, e gro, as aratas y os
agartos se agruparon en torno de a herda de muro de a casa.
-A t debemos nuestra fecdad -d|eron en coro, con grmas en os
o|os-. T eres a que en verdad te has sacrfcado por nosotros
-oraron de emocn y reconocmento.
A a maana sguente, a despuntar e aba, despert e |ardnero con
esta preocupacn: Debo cavar un poco a terra en torno a a
enredadera. Acaso cudndoa, egue agn da a forecer -y se
encamn haca ea a remover a maa herba que entorpeca sus
races.
Cuando a medoda az os o|os para suspender su traba|o e rse a
merendar, quedse perpe|o: entre as ho|as verdes de a enredadera,
en e punto precso donde en su sueo de|ara caer e hacha, haba
surgdo como un magro una hermosa for. Una foreca banca y
transparente como una grma.
Y cuando os vecnos se detuveron sorprenddos a admrara, e ve|o
sonrea msterosamente.
-Es una for muy dstnguda y eegante -d|o e mayordomo-. Es
precso cutvar esta enredadera, porque penso decorar con sus
fores a mesa de os patrones e da de su regreso.
Y e corazn de ve|o se en de contento y de satsfaccn, aun
cuando a nade reve e secreto de esa for.
Oun comprendera |ams que haba nacdo de unas cuantas
grmas de reconocmento derramadas por una goondrna, un gro,
una arata y agunos agartos, y que haba brotado en a herda de
muro de a casa?

S-ar putea să vă placă și