April 11, 2000

Statement on the Status of Tamil as a Classical Language

Professor Maraimalai has asked me to write regarding the position of Tamil as a classical language, and I
am delighted to respond to his request.

I have been a Professor of Tamil at the University of California, Berkeley, since 1975 and am currently
holder of the Tamil Chair at that institution. My degree, which I received in 1970, is in Sanskrit, from
Harvard, and my first employment was as a Sanskrit professor at the University of Wisconsin, Madison, in
1969. Besides Tamil and Sanskrit, I know the classical languages of Latin and Greek and have read
extensively in their literatures in the original. I am also well-acquainted with comparative linguistics and
the literatures of modern Europe (I know Russian, German, and French and have read extensively in
those languages) as well as the literatures of modern India, which, with the exception of Tamil and some
Malayalam, I have read in translation. I have spent much time discussing Telugu literature and its tradition
with V. Narayanarao, one of the greatest living Telugu scholars, and so I know that tradition especially
well. As a long-standing member of a South Asian Studies department, I have also been exposed to the
richness of both Hindi literature, and I have read in detail about Mahadevi Varma, Tulsi, and Kabir.

I have spent many years -- most of my life (since 1963) -- studying Sanskrit. I have read in the original all
of Kalidasa, Magha, and parts of Bharavi and Sri Harsa. I have also read in the original the fifth book of
the Rig Veda as well as many other sections, many of the Upanisads, most of the Mahabharata, the
Kathasaritsagara, Adi Sankara’s works, and many other works in Sanskrit.

I say this not because I wish to show my erudition, but rather to establish my fitness for judging whether a
literature is classical. Let me state unequivocally that, by any criteria one may choose, Tamil is one of the
great classical literatures and traditions of the world.

The reasons for this are many; let me consider them one by one.

First, Tamil is of considerable antiquity. It predates the literatures of other modern Indian languages by
more than a thousand years. Its oldest work, the Tolkappiyam,, contains parts that, judging from the
earliest Tamil inscriptions, date back to about 200 BCE. The greatest works of ancient Tamil, the Sangam
anthologies and the Pattuppattu, date to the first two centuries of the current era. They are the first great
secular body of poetry written in India, predating Kalidasa's works by two hundred years.

Second, Tamil constitutes the only literary tradition indigenous to India that is not derived from Sanskrit.
Indeed, its literature arose before the influence of Sanskrit in the South became strong and so is
qualitatively different from anything we have in Sanskrit or other Indian languages. It has its own poetic
theory, its own grammatical tradition, its own esthetics, and, above all, a large body of literature that is
quite unique. It shows a sort of Indian sensibility that is quite different from anything in Sanskrit or other
Indian languages, and it contains its own extremely rich and vast intellectual tradition.

Third, the quality of classical Tamil literature is such that it is fit to stand beside the great literatures of
Sanskrit, Greek, Latin, Chinese, Persian and Arabic. The subtlety and profundity of its works, their varied
scope (Tamil is the only premodern Indian literature to treat the subaltern extensively), and their
universality qualify Tamil to stand as one of the great classical traditions and literatures of the world.
Everyone knows the Tirukkural, one of the world's greatest works on ethics; but this is merely one of a
myriad of major and extremely varied works that comprise the Tamil classical tradition. There is not a
facet of human existence that is not explored and illuminated by this great literature.

Finally, Tamil is one of the primary independent sources of modern Indian culture and tradition. I have
written extensively on the influence of a Southern tradition on the Sanskrit poetic tradition. But equally
important, the great sacred works of Tamil Hinduism, beginning with the Sangam Anthologies, have
undergirded the development of modern Hinduism. Their ideas were taken into the Bhagavata Purana
and other texts (in Telugu and Kannada as well as Sanskrit), whence they spread all over India. Tamil
has its own works that are considered to be as sacred as the Vedas and that are recited alongside Vedic
mantras in the great Vaisnava temples of South India (such as Tirupati). And just as Sanskrit is the
source of the modern Indo-Aryan languages, classical Tamil is the source language of modern Tamil and
Malayalam. As Sanskrit is the most conservative and least changed of the Indo-Aryan languages, Tamil is
the most conservative of the Dravidian languages, the touchstone that linguists must consult to
understand the nature and development of Dravidian.

In trying to discern why Tamil has not been recognized as a classical language, I can see only a political
reason: there is a fear that if Tamil is selected as a classical language, other Indian languages may claim
similar status. This is an unnecessary worry. I am well aware of the richness of the modern Indian
languages -- I know that they are among the most fecund and productive languages on earth, each
having begotten a modern (and often medieval) literature that can stand with any of the major literatures
of the world. Yet none of them is a classical language. Like English and the other modern languages of
Europe (with the exception of Greek), they rose on preexisting traditions rather late and developed in the
second millennium. The fact that Greek is universally recognized as a classical language in Europe does
not lead the French or the English to claim classical status for their languages.

To qualify as a classical tradition, a language must fit several criteria: it should be ancient, it should be an
independent tradition that arose mostly on its own not as an offshoot of another tradition, and it must have
a large and extremely rich body of ancient literature. Unlike the other modern languages of India, Tamil
meets each of these requirements. It is extremely old (as old as Latin and older than Arabic); it arose as
an entirely independent tradition, with almost no influence from Sanskrit or other languages; and its
ancient literature is indescribably vast and rich.

It seems strange to me that I should have to write an essay such as this claiming that Tamil is a classical
literature -- it is akin to claiming that India is a great country or Hinduism is one of the world's great
religions. The status of Tamil as one of the great classical languages of the world is something that is
patently obvious to anyone who knows the subject. To deny that Tamil is a classical language is to deny a
vital and central part of the greatness and richness of Indian culture.

(Signed
George L. Hart
Professor of Tamil
Chair in Tamil Studies
பேராசிரியர் இ. மறைமறை பேட்டுே் கோண்டதை் கிணங் ே, 2000, ஏே் ரை் திங் ேளிை்
அகமரிே்ேத் தமிழறிஞர் பேராசிரியர் முறைவர் ஜார்ஜ் எை் .ஹார்ட், தமிழ் கமாழிறயச்
கசம் கமாழிகயைே் கூறும் நிறைே் ோடு ேை் றி வழங் கிய அறிே்றே, உைகேங் கிலும்
உள் ள ேை் வியாளர்ேளிை் ேவைத்றதே் கேரிதும் ஈர்த்தது. ஆங் கிைத்திை் வறரயே் ேட்ட
ேருத்தாழம் மிே்ே அந் த அறிே்றே தமிழ் ச் கசம் கமாழி வரைாை் றிை் , ஆணிமுத்றத ஒத்த
அத்தியாயமாகும் .

அகமரிே்ோவிலுள் ள ேர்ே்லி நேரிை் அறமந் துள் ள ேலிஃபோர்ைியா ேை் ேறைே்

ேழேத்திை் , 1975ஆம் ஆண்டு முதை் தமிழ் ே் பேராசிரியராேே் ேணிபுரிந்து வருேவர்
ஜார்ஜ் எை் .ஹார்ட். அவர் ஹார்வர்டு ேை் ேறைே் ேழேத்திை் வடகமாழி இைே்கியம்
ேயிை் று ேட்டம் கேை் ைவர். மாடிசை் நேரிை் உள் ள விஸ்ோை் சிை் ேை் ேறைே்ேழேத்திை்
வடகமாழிே் பேராசிரியராேபவ ேணியாை் றியவர். தமிழ் மை் றும் வடகமாழி ஆகிய
இருகமாழி இைே்கியங் ேறள முறையாேே் ேை் றுத் பதர்ந்தவர். அவை் றுடை் , ஐபராே் பியச்
கசம் கமாழிேளாை இைத்தீைம் , கிபரே்ேம் ஆகிய இருகமாழி இைே்கியங் ேறளயும்
விரிவாேே் ேை் றுத் பதர்ந்தவர். இம் கமாழிேள் அறைத்திலும் உள் ள நூை் ேறள மூை
கமாழியிபைபய ேை் றுணர்ந்தவர். தை் ோை ஐபராே் பிய கமாழிேளிை்
இைே்கியங் ேறளயும் , கமாழி ஒே் பியறையும் நை் கு ேை் றுத் பதர்ந்தவர். இரஷ்யை் ,
கஜர்மை் , பிகரஞ் சு ஆகிய கமாழிேளிை் இைே்கியங் ேறள விரிவாேே் ேை் ைவர்.
அவை் றைே் போைபவ, தை் ோை இந்திய கமாழிேளிை் தமிழ் , மறையாளம் ஆகிய
கமாழிேளிை் இைே்கியங் ேறள மூைகமாழியிலும் , மை் ை எை் ைா கமாழிேளிலும் உள் ள
இைே்கியங் ேறள கமாழியாே்ேம் வாயிைாேவும் விரிவாேே் ேை் ைவர். இந்தி கமாழியிை்
மோபதவி வர்மா, துளசி, ேபீர் ஆகிய கேருமே்ேளிை் இைே்கியே் ேறடே் புேறளயும்
விரிவாேே் ேடித்தறிந் தவர்.

இத்தறை சாை் ைாண்றமயிறையும் , கமாழிே் புைறமயிறையும் , இைே்கியத்

திைைறிவிறையும் ஒருங் பே கேை் ை பேராசிரியர் ஜார்ஜ் எை் . ஹார்ட், தமிழ் கமாழிறயச்
கசம் கமாழி எைே் கூறும் நிறைே் ோடு ேை் றியும் , அதை் தகுதிநிறை ேை் றியும் வழங் கிய
அறிே்றேயிை் கோறிே்ேே் ேட்டுள் ள கோை் ைாை ேருத்துறரேறளே் ேழே
உடை் பிைே் புேள் ேடித்து அறிந் து கோள் ளவும் , மை் ைவர்ேளுடை் ேகிர்ந்துகோள் ளவும்
பவண்டுகமை் ேதை் ோே தமிழிை் கமாழியாே்ேம் கசய் யே் ேட்ட அந் த அறிே்றேயிை்
முே்கியமாை ேகுதிேறளே் பிை் வருமாறு தருகிபைை் . இந்தே் பேராசிரியர் ஜார்ஜ் ஹார்ட்
போறவ மாநாட்டுே்கும் வருறே தர இருே்கிைார் எை் ேது குறிே் பிடத் தே்ேதாகும் . இபதா
- அவரது அந்த அறிே்றே :

“தமிழ் கமாழி உைகிை் மிேவுயர்ந்த கசவ் வியை் இைே்கியங் ேறளயும் , மரபுச்

கசை் வங் ேறளயும் கேை் றுத் திேழும் உயர்தைிச் கசம் கமாழிேளுள் ஒை் று எை் ேதறை
நாை் எவ் விதத் தயே்ேமும் இை் றித் கதளிவாே அறுதியிட்டுே் கூறுபவை் . இவ் வாறு நாை்
கூை முறைவதை் குே் ோரணங் ேள் ேைவுள் ளை. அவை் றை இைி ஒவ் கவாை் ைாே எடுத்து
விளே்ே முை் ேடுகிை் பைை் .

முதைாவதாே, தமிழ் கமாழி மிகுந்த ேறழறமச் சிைே் பு வாய் ந்த கமாழி. ஏறைய
தை் ோை இந்திய கமாழிேளிை் இைே்கியங் ேளுே்கேை் ைாம் ோைத்தாை் மிேவும் முை் ேட்ட,
ஏைத்தாழ ஆயிரம் ஆண்டுேளுே்கும் , அதை் கு பமலும் முை் ேட்ட பேரிைே்கியங் ேறளே்
கோண்டது தமிழ் கமாழி. தமிழிை் மிேே் ேழம் கேரும் நூை் கதாை் ோே் பியம் . கதாை் றமே்
ோைே் ேை் கவட்டுேளிலிருந்து, இந் நூலிை் ேகுதிேள் ோைத்தாை் மிேமுை் ேட்டறவ
எைவும் , ஏைத்தாழ கி.மு.200ே்கு முை் பே இந் நூை் எழுந்துள் ளது எைவும் கதரிகிை் ைது.
ேழந் தமிழரிை் பேரிைே் கியங் ேள் சங் ே இைே்கியங் ேளாகும் ; அறவ ேத்துே் ோட்டும் ,
எட்டுத் கதாறே நூை் ேளும் பிைவும் ஆகும் . அறவ, ஏைத்தாழ கி.பி. முதை் இரு
நூை் ைாண்டுேளிை் எழுந்தறவ எைே் கோள் ளைாம் . அறவ, வடகமாழியிை் ோளிதாசரிை்
பேரிைே்கியங் ேள் பதாை் றுவதை் கு இருநூறு ஆண்டுேளுே்கு முை் ைபர பதாை் றி விட்டை.
மதச்சார்ேை் ை இந்தியாவிை் , முதை் முதலிை் எழுந்த மதச்சார்ேை் ை கேருங் ேவிறத
இைே்கியத் கதாகுே் பு, சங் ே இைே்கியங் ேள் எை் ைாை் அது மிறேயாோது.

இரண்டாவதாே, இந்தியாவிை் பதாை் றிய, இந் திய மண்ணிை் கு மட்டுபம தைிச்

சிைே் ோை இைே்கிய மரபிறைே் கோண்டது தமிழ் ; இந் த இைே்கிய மரபு
வடகமாழியிலிருந்து கேைே் ேட்டது அை் று எை் ேது குறிே் பிடத்தே்ேது. உண்றமறயச்
கசாை் வதாைாை் , கதை் ைாட்டிை் சமை் கிருத கமாழியிை் கசை் வாே்கு வலிறம
கேறுவதை் கு முை் ைபர, தமிழ் இைே்கியங் ேள் பதாை் றிவிட்டை. அதைாை் தாை் , தமிழ்
இைே்கியங் ேள் யாவும் , வடகமாழியிை் அை் ைது பவறு இந்திய கமாழிேளிை் உள் ள எந்த
இைே்கியத்றதயும் போை இை் ைாமை் , தை் றமயாை் , இயை் ோய் முை் றிலும் மாறுேட்டுத்
தைிச்சிைே் புடை் விளங் குகிை் ைை.

சிைந்த இைே்கியே் கோள் றே, விழுமிய இைே்ேண மரபுேள் , உயர்ந்த முருகியை்

கசழுறம, இறவ அறைத்திை் கும் பமைாே, தைித்து விளங் கும் தைே்பேயுரிய மிேே்
கேரிய இைே்கியச் கசை் வம் ஆகியவை் றைே் கோண்டிைங் குவது தமிழ் கமாழியாகும் .
வடகமாழியிபைா, பவறு எந்த இந்திய கமாழியிபைா ோணே் ேடாத, அவை் றிலிருந் து
முை் றிலுமாே பவறுேட்டு விளங் குகிை் ை, இந் தியே் கேருநாட்டினுே்கு உரித்தாை (இந்திய
மே்ேளிடம் ோணே் ேடுகிை் ை) ேறைநயம் பதாய் ந்த ஒருவறே நுட்ே உணர்றவத்
(sensibility) தமிழ் இைே்கியங் ேள் தம் மேத்பத கோண்டுள் ளை. வளம் மிே்ே விரிந் து ேரந்த
அறிவிை் மாட்சியும் , மரபும் அவை் றிை் ேண் கேரிதும் இடம் கேை் றிருே்கிை் ைை.

மூை் ைாவதாே, தமிழ் கமாழியிை் கசவ் வியை் இைே்கியங் ேளிை் தை் றம, அவை் றைச்
சமை் கிருதம் , கிபரே்ேம் , இைத்தீைம் , சீைம் , ோரசீேம் , அரபு ஆகிய கமாழிேளிை் எழுந் து
விளங் கும் பேரிைே்கியங் ேளுே்கு நிேராே (அவை் றுடை் ஓரணியிை் றவத்து) எண்ணத்
தே்ே நிறைறய, தகுதிறய அவை் றுே்கு வழங் குகிைது. தமிழ் இைே்கியங் ேளிை் கசாை்
கசறிவும் , கோருளாழமும் , அவை் றிை் நுட்ேமும் திண்றமயும் (profundity) அேைமும்
விரிவும் (varied scope) அறவ நுவலும் ேை் பவறு ோடுகோருள் ேளும் , ேளமும் நவீை
ோைத்திை் கு முந் றதய (இந்திய இைே்கியங் ேளிை் , ோை அளவிை் முை் ேட்ட ேழந்தமிழ்
இைே்கியங் ேள் மட்டுபம, சமூேத்திை் , தாழ் வுை் ை, பிை் ேட்ட, ேறடே் ேட்ட மே்ேறளயும்
ேருே் கோருளாேே் கோண்டுள் ளை). அவை் றிை் , மைித குைம் அறைத்றதயும்
வயே் ேடுத்தும் உைேளாவிய போட்ோடும் (universality), தமிழ் கமாழிறய உைேம் தழுவிய
மிேே் கேரிய கசவ் வியை் கமாழி, மரபுேள் , இைே்கியங் ேளுடை் ஒருங் பே றவத்து,
அவை் றுள் ஒை் று எைே் போை் றும் தகுதி நிறைறய அளிே்கிை் ைை. வாை் புேழ் வள் ளுவர்
வழங் கிய திருே்குைள் , ஒழுே்ேகநறிேறளே் ேை் பிே்கும் உைகிை் தறைசிைந்த அைநூை்
எை் ேதறை அறைவரும் அறிபவாம் . எைினும் , இந்த நூை் , தமிழிை் கசவ் வியை் கமாழி,
இைே்கிய மரபுேறளத் தம் முள் கோண்டு விளங் குகிை, ஒை் றிலிருந் து ஒை் று கேரிதும்
பவறுேட்ட ோடுகோருள் ேறள உறடய, ேை் பவறு கேருநூை் ேளிை் கதாகுே் பிை்
(ேதிகைண் கீழ் ே்ேணே்கு நூை் ேளுள் ) ஒை் ைாகும் . இந்தே் பேரிைே்கியத் கதாறே
நூை் ேளிை் வாயிைாே, மைிதகுை வாழ் வியலிை் ஒவ் கவாரு ேரிமாணமும் , ஒவ் கவாரு
பதாை் ைமும் மிே நுட்ேமாேவும் , விரிவாேவும் , விளே்ேமாேவும்
எடுத்துறரே்ேே் ேட்டுள் ளை; இந்த இைே்கியே் ேறடே் புேளிை் ஆய் வுே்குட்ேடாத,
இவை் றிை் ஒளிேடாத வாழ் வியை் துறைேபள இை் றை எைைாம் .

இறுதியாே, தமிழ் கமாழி நவீைோை இந்தியே் ேண்ோடு, மரபுேளிை் முதை் றமயாை,

தைித்துவம் உறடய வாயிை் ேளிை் ஒை் ைாே விளங் குகிைது. சமை் கிருதே் ேவிறத மரபிை்
மீது கதை் ைே மரபுேளிை் கசை் வாே்றேே் ேை் றி நாை் மிே விரிவாே எழுதியுள் பளை் .
இதை் கு நிேராே இை் கைாரு முே்கியச் கசய் தியுமுண்டு; தமிழிை் சங் ேத் கதாறே
நூை் ேளிை் ோைத்திை் பதாை் றிே் ேரவத் கதாடங் கிய இந்து சமயச் சார்புறடய,
புைிதமாை (வழிோட்டுே் ) பேரிைே்கியங் ேள் நவீைோை (இந்திய) இந்து சமய
வளர்ச்சிே்குே் கேரிதும் உறுதுறணயாே இருந்துள் ளை. அந் தே் ேே்தி இைே்கியச்
சிந்தறைேளும் , ேருத்துேளும் (கதலுங் கு, ேை் ைடம் , சமை் கிருதம் ஆகிய கமாழிேளிை்
எழுந்த) ோேவத புராணத்திலும் , ஏறைய நூை் ேளிலும் எடுத்தாளே் கேை் று, அவை் றிை்
வழியாே, இந்தியத் திருநாடு முழுவதும் ேரவிை. ‘பவதங் ேளுே்கு ஒே் ோைறவ’ எை் று
போை் ைே் ேடும் புைிதமாை சமய (ேே்தி) இைே்கியங் ேள் தமிழிலுள் ளை; இறவ
தமிழுே்பே உரியை. இறவ கதை் ைிந்திய றவணவத் திருே் போவிை் ேளிை் (திருே் ேதி
முதைாைறவ) பவத மந்திரங் ேளுடை் பசர்த்து ஓதே் கேறுகிை் ைை. தை் ோை இந்பதா-
ஆரிய கமாழிேளுே்கு எவ் வாறு வடகமாழி (சமை் கிருதம் ) மூைகமாழியாே
விளங் குகிைபதா, அபதபோை் று தை் ோைத் தமிழ் , மறையாள கமாழி
இைே்கியங் ேளுே்குச், கசவ் வியை் கமாழியாேத் திேழ் ந்த கதாை் றமத் தமிபழ
மூைகமாழியாே விளங் குகிைது. இந்பதா-ஐபராே் பிய கமாழிேளிை் , சமை் கிருதம்
மிேமிேே் ேறழயது; கதாை் றமயாைது; ோை வறேயிை் சிறிதளவும் மாைாது,
மாை் ைத்திை் கு இடங் கோடாது, இை் ைளவும் ேறழறமே்குே் ேறழறமயாே இருந்து
வருகிைது. அபத போை் று, திராவிட கமாழிேளிை் தமிழ் முை் றைே் ேறழறமே்கும்
ேறழறமயாேவும் மிேவும் கதாை் றமயாைதாேவும் இருந் து வருகிைது. எைினும் ,
திராவிட கமாழிேளிை் இயை் றேயும் , வளர்ச்சிறயயும் புரிந்துகோள் ள
கமாழியியைாளர்ேள் நாடபவண்டியதும் , அவர்ேளுறடய ஆய் வுேளுே்கு உதவும்
உறரேை் ைாேத் (ேட்டறளே்ேை் ) திேழ் ந்து வருவதும் தமிபழயாகும் .

ஒரு கமாழி ‘கசவ் வியை் மரபு’ உறடயது எை் று அறழே்ேே் ேடுவதை் குத் தகுதிகேை
பவண்டுகமைிை் , அது ேை் பவறு அடிே் ேறட விதிமுறைேளுே்குே் கோருந்துவதாே
இருத்தை் பவண்டும் ; அறவயாவை: அது கதாை் றம மிே்ேதாே, ேறழறமச் சிைே் பு
வாய் ந்ததாே இருத்தை் பவண்டும் ; அது இை் கைாரு கமாழி மரபிை் கிறளத்து
வளர்ந்ததாே இை் ைாமை் , தைே்பேயுரிய தைித்துவ முறடய கமாழி மரபிறைே்
கேை் ைதாேவும் , அம் கமாழி மரபு கேரிதும் தாபை ேறடத்த இைே்கியச் கசழுறமயிை்
வளர்ந்ததாேவும் இருத்தை் பவண்டும் ; இதை் கேை் ைாம் பமைாே அம் கமாழி விரிந்து,
ேரந்து வளம் கசறிந்த கதாை் றம வாய் ந்த பேரிைே்கியச் கசை் வத்றதே்
கோண்டதாேவும் இருத்தை் பவண்டும் . இந்தியாவிை் ஏறைய தை் ோை கமாழிேறளே்
போைை் ைாமை் , தமிழ் இம் மூை் று அடிே் ேறடத் பதறவேறளயும் ஒருங் பே நிறைவு
கசய் கிை் ைது.

‘தமிழ் ஒரு கசவ் வியை் கமாழி’ எை் ை ேருத்றத நிறைநாட்டுவதை் ோே நாை் இறதே்
போை் று ஒரு ேட்டுறர எழுதபவண்டியுள் ளது எை் ை எண்ணபம எைே்கு இயை் புே்கு
மாைாை தாேத் பதாை் றுகிைது. இச்கசயை் எே் ேடியிருே்கிைது எை் ைாை் , ‘இந்தியா ஒரு
மிேே் கேரிய நாடு, இந் து சமயம் உைகிை் மிேே் கேரிய சமயங் ேளிை் ஒை் று’ எை் னும்
கூை் றை நிறைநாட்ட முை் ேடுவது போை் றுள் ளது. ‘தமிழ் கசவ் வியை் கமாழி’ எை் னும்
தகுதி நிறைறய மறுே்ே முறைவது, இந்தியே் ேண்ோட்டிை் கேருறமே்கும் ,
வளறமே்கும் இை் றியறமயாத றமயே்கூைாே விளங் கும் - உயிராதாரமாே விளங் கும் -
உறுே் பு ஒை் று ‘அதை் கு இருே்ேே்கூடாது’ எை் று மறுே்ே முறைவதை் கு ஒே் ோைதாகும் .”