Creation Myth Variant 1: Tunkung Langit and Alunsina

The Story of Tunkung Langit and Alunsina

(a folklore from Panay)
Once upon a time when the earth was but a shapeless, formless void
appeared the god called Tungkung Langit (“ Pillar of Heaven”) and the virgin
goddess of the eastern skies, Alunsina (“ The Unmarried One”).
The old Visayan folklore states that Tungkung Langit fell in love with
Alunsina. After he had courted her for many years, they married and made
their home in the highest part of heaven. There the water was always warm
and the breeze was forever cool, not a bad weather was in sight, and the
couple was happy. In this place in the heavens, order and regularity began.
Tungkung Langit was a loving, hard-working god. He wanted to impose
order over the confused world. He decided to arrange the world so that the
heavenly bodies would move regularly. On the other hand, Alunsina was a
lazy, jealous, selfish goddess. She sat at the window of their home all day
doing nothing but brush her long beautiful hair. Sometimes she would leave
her home, sit down by a pool near the door, and comb her long, jet-black hair
all day long. One day Tungkung Langit told his wife that he would be away
for some time. He said he must make time go on smoothly and arrange
everything in the world and did not return for a long time. Alunsina thought
he was off to see a lover, so she summoned the breeze to spy on Tungkung
Langit. Tungkung Langit caught the spying breeze and he became very
angry with Alunsina. After he returned home, he told her that it was ungodly
of her to be jealous since there were no other gods in the world except the
two of them.
Alunsina resented this reproach, and they quarreled all day. In his
anger, Tungkung Langit drove his wife away. And with that, Alunsina
suddenly disappeared, without a word or a trace to where she went. A few
days passed, Tungkung Langit felt very lonely and longed for his wife. He
realized that he should not have lost his temper. But it was too late, Alunsina
is gone. Their home which was once vibrant with Alunsina's sweet voice, his
home became cold and desolate. In the morning when he woke up, he would
find himself alone. In the afternoon when he came home, he would feel
loneliness creeping deep within him.
For months Tungkung Langit lived in utter desolation. Try as he did he
could not find Alunsina. And so in his desperation, he decided to do
something to forget his sorrow and win back his wife’s favor. So he came
down to earth and planted trees and flowers that she may notice it, but she
still didn’t come home. Then in desperation, he took his wife's jewels and
scattered them in the sky. He hoped that when Alunsina should see them
she might be induced to return home.
Alunsina's necklace became the stars, her comb the moon, and her
crown the sun. But in spite of all his efforts, Alunsina did not return home.
Until now, as the story goes, Tungkung Langit lives alone in his palace in the
skies and sometimes, he would cry out for Alunsina and his tears would fall
down upon the earth as rain and his loud voice, calling out for his wife, was
believed to be the thunder during storms, begging for her to come back to
their heavenly palace once more.
 Kasaysayan ng Wikang Pambansa
(Filipino)
Sa pagbabasa mo ng kasaysayan ng ating Wikang Pambansa (Filipino), mas
madali mong maintindihan kung itinatanong mo sa iyong sarili ang mga ito:

 Saan mababasa ang tadhana ukol sa pagkakaroon ng Wikang

Pambansa?
 Paano nabigyang katuparan ang nasabing tadhana?
 Sinu-sino ang bumuo ng unang Surian ng Wikang Pambansa?
 Bakit binago ang petsa ng pagdiriwang ng Linggo ng Wika?
 Ilang yunit ng Filipino ang dapat na makuha ng isang mag-aaral bago
makatapos ng isang kurso?

Maraming panahon ang lumipas bago nakamit ng Pilipino ang kalayaan. Ang
mga taong naninirahan sa Pilipinas ay iba't ibang wika ang ginagamit kaya
ang mga mamamayan noon ay hindi gaanong nagkakaunawaan. Malimit
noon ang magkaroon ng alitan, inggitan, samaan ng loob at iba pang
kaguluhan bunga ng di pagkakaunawaan.

Nagdatingan ang mga dayuhan, iba't ibang lahi tulad ng mga Malayo,
Indones, Intsik, tag-Indiya at Arabia sa ating bansa upang makipagkalakalan.
Dumating at umalis ang mga dayuhan, itinuro ang kani-kanilang gawi at wika
ngunit hindi pa rin nalutas ang mga suliraning dati na sa bansa. Sa malas ay
lalo pang lumubha at lumawak ang di pagkakaunawaan ng mga
mamamayang Pilipino.

Lumipas ang marami pang taon, patuloy ang pagdating ng maraming

dayuhang ang unang layunin ay makipagkalakalaan lamang ngunit sa
dakong huli ay naging mapaghangad at tayo'y sinakop at ipinailalim sa
kanilang pamahalaan at itinuring na parang mga alipin. Subalit dahil sa ang
mga Pilipino ay likas na matatapang at may likas na paninindigan sa
karapatan, ang mga ito ay hindi natakot makipaglaban sa mga dayuhan.
Nabuhay sa kanila ang damdaming makabayan.

Hindi sana tatagal ng mahigit na tatlong daan at tatlumpung taon ang ating
pagkasakop o pagkapailalim sa kapangyarihan ng mga Kastila kung noon pa
ay mayroon na tayong isang malawak na wikang nauunawaan ng
nakararaming Pilipino.

Nang mapasailalim ng kapangyarihan ng mga Amerikano ang Pilipinas,

napansin ng mga Pilipino ang malaking kaibahan ng pagbibigay ng
edukasyon sa ilalim ng Kastila at ng mga Amerikano. Sa panahon ng Kastila,
nanatiling mangmang ang mga Pilipino sapagkat ipinagkait sa mamamayan
ng Pilipinas ang wikang Kastila ayon sa pag-aaral ni Ernesto J. Frei (The
Historical Development of the Philippine National Language). Sa panahon ng
Amerikano, sadyang itinuro ang wikang Ingles at sadya rin malaki ang
kaibhan ng pagtuturo sapagkat ito ay sapilitan. Para sa mga Amerikano, mas
madali silang mauunawaan ng mga Pilipino kung ang mga ito ay nagsipag-
aral.

Bilang bahagi ng marahan at maingat na paraan ng pagbibigay-kalayaan sa

Pilipinas, nagkaroon ng kombensyong pangkonstitusyonal noong taong 1934
at natapos at napagtibay ito nang sumunod na taon o 1935. Ang unang
konstitusyon ay nagtadhana ng ganito ukol sa wika:

Artikulo XIV, Seksyon 3 ng Unang Konstitusyon, Serye 1935

"Ang kongreso ay gagawa ng mga hakbang tungo sa paglinang at pagbuo ng

isang Wikang Pambansang batay sa isa mga umiiral na mga katutubong
wika..."

Dahil sa malaking pagpapahalaga sa pagkakaroon ng Wikang Pambansa ng

Pangulong Manuel Luis Quezon, nang magbigay siya ng mensahe sa unang
pulong ng Asembleya ng Pilipinas noong Oktobre 27, 1936, inirekomenda
ang pagtatatag ng isang Surian ng Wikang Pambansa na siyang mag-aaral
ng mga diyalekto sa Pilipinas upang luminang at bumuo ng isang Wikang
Pambansang batay sa isa sa mga ito.

Dahil sa kahilingan ng Pangulong Quezon, ang Asembleya ng Pilipinas ay

lumikha ng isang batas na nakilala sa tawag na Batas Komonwelt Blg.
184, Serye 1936. Ito'y isang batas na lumilikha ng Surian ng Wikang
Pambansa at nagtatakda ng kapangyarihan nito pati na ng mga tungkulin sa
isang ispesyal na sesyon, noong Nobiyembre 13, 1936.

Nagsimula na ang puspusang pagsasakatuparan ng mga hakbangin tungo sa

pagkakaroon ng Wikang Pambansa. Kaya noong Enero 12, 1937, bilang pag-
alinsunod sa itinakda ng batas, hinirang ng Pangulong Quezon si Jaime C. de
Veyra bilang Patnugot ng Surian ng Wikang Pambansa (SWP).

Narito ang mga bumuo sa unang Surian ng Wikang Pambansa pati ang

wikang kinatawan:

Patnugot: Jaime C. de Veyra (Samar-Leyte) - tagapagtatag ng Wikang

Pambansa (Agosto 13-19, 1955)
Kalihim: Cecilio Lopez (Tagalog)
Mga Kagawad:

 Santiago Fonacier (Ilokano)

 Filemon Sotto (Cebuano) - nagdimite
 Casimiro Perfecto (Bicol)
 Felix Salas Rodriguez (Hiligaynon)
 Hadji Butu (Tausug)

Hindi pa nagsisimula ng gawain ang bumuo ng Surian, ay namatay si Hadji

Butu at nagdimite naman si Filemon Sotto dahil sa pagkakaroon ng
kapansanan. Muling humirang ang Pangulong Quezon ng kapalit at
karagdagang kagawad. Ang mga ito'y ang sumusunod:

 Zoilo Hilario (Kapampangan)

 Jose L. Zulueta (Pangasinan)
 Lope K. Santos (Tagalog) - Ama ng Balarilang Filipino
 Isidro Abad (Cebuano)

May walong (8) wikang pinagbabatayan ang ginagawang pagsusuri sa mga

piling diyalekto ng Pilipinas:

1. Tagalog
2. Waray
3. Kapampangan
4. Hiligaynon
5. Pangasinense
6. Bicolano
7. Cebuano
8. Ilokano

Ang unang komposisyon ng mga bumuo ng Surian ng Wikang Pambansa ay

ayon sa tadhana ng Seksyon 1, Batas ng Komonwelt bilang 184.
Bunga ng ginawang pag-aaral, at pag-alinsunod sa tadhana ng Batas ng
Komonwelt Blg. 184, ang Surian ng Wikang Pambansa ay nagpatibay ng
isang resolusyon na nagpapahayag na ang Tagalog ang "siyang halos lubos
na nakatugon sa mga hinihingi ng Batas Komonwelt Blg. 184", kaya't
itinagubilin nito noon Nobiyember 9, 1937 sa Pangulo ng Pilipinas na iyon ay
pagtibayin bilang saligan ng Wikang Pambansa. Noong Disyembre 30, 1937,
sa pamamagitan ng Kautusang Tagapaganap Blg. 134, Serye 1937,
ipinahayag ng Pangulong Quezon na ang Wikang Pambansa ay batay sa
Tagalog.

Sa pamamagitan ng Kautusang Tagapaganap Blg. 263, noong Abril 1, 1940,

ay binibigyang pahintulot ang pagpapalimbag ng isang Diksiyunaryo at isang
Gramatika ng Wikang Pambansa at itinakdang mula sa Hunyo 19,1940, ay
pasisimulan nang ituro ang Wikang Pambansa ng Pilipinas sa lahat ng
paaralang bayan at pribado sa buong bansa. Inatasan din ang Kalihim  ng
Pagtuturong Pambayan ng maglagda, kalakip ang papapatibay ng Pangulo
ng Pilipinas, ng mga kinakailangang tuntunin at patakaran sa pagpapatupad
ng kautusang ito.

Noong Hunyo 7, 1940, pinagtibay ang Batas Komonwelt Blg. 570, na

nagtatadhana, bukod sa iba pa, na ang Pambansang Wikang Pilipino ay
magiging isa na sa wikang opisyal ng Pilipinas simula sa Hulyo 4, 1946.

Nilagdaan ng Pangulong Ramon Magsaysay ang Proklama Blg. 12 na

nagpapahayag ng pagdiriwang ng Linggo ng Wikang Pambansa simula sa
Marso 29 hanggang Abril 4 taun taon, sang-ayon sa tagubilin ng Surian ng
Wikang Pambansa. Napapaloob sa panahong saklaw ng pagdiriwang ang
Araw ni Balagtas (Abril 2).

Setyembre 23,1955, nilagdaan ng Pangulong Magsaysay ang Proklama Blg.

186 na nagsususog sa Proklama Blg. 12 serye 1954, na sa pamamagitan
nito'y inililipat ang panahon ng pagdiriwang ng Linggo ng Wikang Pambansa
taun-taon simula sa ika-13 hanggang ika-19 ng Agosto, 1955.

Noong Agosto 13, 1959, nagpalabas ang Kalihim Jose E. Romero ng

Kagawaran ng Edukasyon ng Kautusang Pangkagawaran Blg. 7, na
nagsasaad na kailanma't tutukuyin ang Wikang Pambansa, ang sailtang
Pilipino ay siyang gagamitin.

Nilagdaan ng Kalihim Juan L. Manuel ng Kagawaran ng Edukasyon at Kultura

noong Hunyo 19, 1974 ang Kautusang Pangkagawaran Blg. 25, na
nagtatakda ng mga panuntunan sa pagpapatupad ng patakarang edukasyon
bilinggwal sa mga paaralan na magsisimula sa taong-aralan 1974-1975.

Sa pamamagitan ng Kautusang Pangkagawaran Blg. 22, s. 1978, ay naging

sapilitan ang pagtuturo ng Pilipino sa lahat ng kurso sa dalubhasaan. Ang
sinumang hindi nakakuha ng anim na yunit ng Pilipino ay hindi
makatatapos ng kurso.
Ipinag-utos din ang paggawa ng aklat sa Pilipino para sa dalubhasaan dahil
sa kakulangan ng mga aklat. Ang kautusan ukol sa sapilitang pagkuha ng
Pilipino sa dalubhasaan ay muling nabago. Noong 1997 ay dinagdagan pa ng
tatlong yunit ang dating anim na yunit kaya't naging siyam na sa
kasalukuyan ang dapat na matapos na yunit sa Pilipino bago
makatapos ng kurso.

Ngayon, ang lahat ng mga mag-aaral maging dayuhan ay kailangang may

siyam na yunit ng Pilipino sa kolehiyo para makatapos ng kurso nila. Kaya
ngayon, ang lahat ay nag-aaral ng Filipino.
Nabanggit sa itaas na ang asignaturang Pilipino ay hindi na tatawaging
ganito sa halip ay Filipino batay sa Kautusang Pangkagawaran Blg. 81, s.
1987, ang kautusan ukol sa binagong ortograpiyang Pilipino.