Documente Academic
Documente Profesional
Documente Cultură
M aXaneiro
rz o 2 02010
09 nº 24 - nAno
º2 III
- Ano I
“A mellor maneira de predicir o futuro é crealo” ( Peter Drucker).
Na nosa parroquia o Nadal tivo tamén o seu protagonismo. Nenas e nenas da catequese,
axudados en moitos casos polos seus familiares, elaboraron fermosas figuriñas con botes de iogur
bebibles e pelotas de ping pong. Ao final, con todas elas, o domingo 19 de decembro, montamos o
noso nacemento na capela do Centro Parroquial e quedou máis que ben!.. Velaí van unhas fotos
para que vos fagades unha idea.
Ao rematar a Eucaristía, celebramos unha pequena festa con nenos e familiares. Pasámolo
moi ben e recibimos a visita duns emisarios dos Reis Magos, que escoitaron o que a rapazada tiña
que contarlles, repartíronlles regaliños e ata fixeron fotos con eles e elas.
Grazas a todos e todas os que colaborastes e participastes nesta celebración, nesta festa!
A LAREIRA
Por qué de súpeto todo o mundo parece bo e doce, por qué tantos desexos de paz e amor?
por qué tanto “empalago”?... Pois haberá que ler nas nubes e descubrir que quizais detrás de todas
estas parvadas o que aflora é a gran frustración dunha sociedade á que lle roubaron os soños e
véndenllos envoltos en papel de cores. Durante uns días poden soñar, e saberse queridos. E non
seremos quen de descubrir detrás disto algo positivo?: o gran anceio da esperanza!!! De saber unha
vida e un mundo distinto!!!, os publicistas ben que caeron na conta do asunto e tapan o burato
vendendo parvadas. Quizais que o discurso agresivo anti-nadal non sexa o máis oportuno. Como
abrir fiestras de esperanza que non se pechen no resto do ano? Como explotar todo ese potencial
esperanzador que está no fondo do ser humano? Velaí o noso reto que debe comezar en nós, desde
unha renovación espiritual. Vaia. Saberemos ler nas nubes?
Anónimo.
Que tu mirada gane en hondura y detalle para que puedas ver más claramente
tu propio viaje con toda la humanidad como un viaje de paz, unidad y esperanza.
Que tu espíritu esté abierto y alerta para descubrir el querer de Dios en todo momento;
y que tu oración sea encuentro de vida, de sabiduría y de entendimiento
de los caminos de Dios para ti.
Y que la bendición del Dios que sale a tu encuentro, que es tu roca, tu refugio, tu fuerza,
tu consuelo y tu apoyo en todo momento, lo invoques o no,
descienda sobre ti y te guarde de todo mal.
Á CALOR PALABRA
Epifanía del Señor (Mt. 2,1-12) Santo. Y yo lo he visto, y he dado testimonio
(…) Entonces, unos magos de de que éste es el Hijo de Dios.
Oriente se presentaron en Jerusalén
preguntando: ¿Dónde está el Rey de los Domingo 23 (Mt. 4,12-23)
judíos que ha nacido? Porque hemos visto (…). El pueblo que habitaba en
salir su estrella y venimos a adorarlo. Al tinieblas vio una luz grande; a los que
enterarse el rey Herodes, se sobresaltó… habitaban en tierra y sombras de muerte, una
(…) Y tú, Belén, tierra de Judea, no luz les brilló. Entonces comenzó Jesús a
eres ni mucho menos la última de las predicar diciendo: Convertíos, porque está
ciudades de Judea, pues de ti saldrá un jefe cerca el reino de los cielos. Pasando junto al
que será el pastor de mi pueblo Israel. (…). lago de Galilea, vio a dos hermanos, a Simón,
Ellos, después de oír al rey, se al que llaman Pedro, y a Andrés, su hermano,
pusieron en camino, y de pronto la estrella que estaban echando el copo en el lago, pues
que habían visto salir comenzó a guiarlos eran pescadores. Les dijo: Venid y seguidme,
hasta que vino a pararse encima de donde y os haré pescadores de hombres.
estaba el niño. Al ver la estrella, se llenaron Inmediatamente dejaron las redes y lo
de inmensa alegría. Entraron en la casa, siguieron. Y, pasando adelante, vio a otros
vieron al niño con María, su madre, y dos hermanos, a Santiago, hijo de Zebedeo, y
cayendo de rodillas lo adoraron; después, a Juan, que estaban en la barca repasando las
abriendo sus cofres, le ofrecieron regalos: redes con Zebedeo, su padre. Jesús los llamó
oro, incienso y mirra. Y habiendo recibido en también. Inmediatamente dejaron la barca y a
sueños un oráculo, para que no volvieran a su padre y lo siguieron. Recorría toda
Herodes, se marcharon a su tierra por otro Galilea, enseñando en las sinagogas y
camino. proclamando el Evangelio del reino, curando
las enfermedades y dolencias del pueblo.
Bautismo del Señor /
Domingo 9 (Mt. 3,13-17) Domingo 30 (Mt. 5,1-12a)
En aquel tiempo, fue Jesús de Galilea (…). Dichosos los pobres en el
al Jordán y se presentó a Juan para que lo espíritu, porque de ellos es el reino de los
bautizara. Pero Juan intentaba cielos. Dichosos los que
disuadirlo diciéndole: Soy yo el lloran, porque ellos serán
que necesito que tú me bautices, consolados. Dichosos los
¿y tú acudes a mí? Jesús le sufridos, porque ellos
contestó: Déjalo ahora. Está bien heredarán la tierra. Dichosos
que cumplamos así lo que Dios los que tienen hambre y sed de
quiere. Entonces Juan se lo la justicia, porque ellos
permitió. Apenas se bautizó quedarán saciados. Dichosos
Jesús, salió del agua; se abrió el los misericordiosos, porque
cielo y vio que el Espíritu de Dios ellos alcanzarán misericordia.
bajaba como una paloma y se Dichosos los limpios de
posaba sobre él. Y vino una voz del cielo que corazón, porque ellos verán a Dios. Dichosos
decía: Este es mi hijo, el amado, mi los que trabajan por la paz, porque ellos se
predilecto. llamarán los Hijos de Dios. Dichosos los
perseguidos por causa de la justicia, porque
Domingo 16 (Jn. 1,29-34) de ellos es el reino de los cielos. Dichosos
(…) Éste es el Cordero de Dios, que vosotros cuando os insulten y os persigan y
quita el pecado del mundo. (…). Y Juan dio os calumnien de cualquier modo por mi
testimonio diciendo: He contemplado al causa. Estad alegres y contentos, porque
Espíritu que bajaba del cielo como una vuestra recompensa será grande en el cielo."
paloma, y se posó sobre él. Aquél sobre
quien veas bajar el Espíritu y posarse sobre
él, ése es el que ha de bautizar con Espíritu
MUXICAS
¡TENEMOS CALENDARIOS!
Esta Navidad nuestra Parroquia recibió un regalo inesperado: la
imprenta VELFER, la que cada mes imprime esta revista, nos obsequió
con calendarios “personalizados”.
En ellos aparece el nombre de nuestra parroquia y la foto de
nuestro patrón, el que, después de la restauración del año pasado, luce en
el centro del retablo de nuestra iglesia parroquial.
Tenemos almanaques grandes (nos gustaría que en cada hogar
hubiese uno, pero no sabemos si llegarán) y otros pequeños, de esos de
llevar en la cartera. Sea como sea, esperamos que todos y todas podáis
tener alguno, si así lo deseáis.
Desde aquí nuestro agradecimiento a VELFER, que con su
generosidad nos ayuda a empezar el nuevo año bajo la mirada de San
Cristovo. ¡Gracias!
LUME ABERTO
QUE APODREZAN NO CÁRCERE
Teño a sorte de coñecer un pouquiño o cárcere po dentro. Só un pouquiño. E cando
digo coñecer, estou a falar só das persoas. Principalmente da persoa concreta que está
sufrindo condena por algo. Esa persoa da que dicimos rotundamente:“Que apodreza no
cárcere”. A vida no cárcere é difícil. Moi difícil e por moitas cousas. Pola vida en si, polas
relacións humanas, polo sentido de culpabilidade, etc.
Énchesenos a boca falando de reeducación,
rehabilitación, reinserción, reconciliación,
resocialización, rehumanización, e un sen fin de re-
. Os Centros Penitenciarios, tal como están, non
son medio adecuado para conseguir eses
obxectivos. Abonda só co sobreateigamento no
hábitat para facer inviábel a meirande parte dos
programas. Logo están todos os outros problemas
de fondo. O sistema en si mesmo. Non son eu o
indicado para analizalo. É moi complexo.
E, porén, hai moitas realizacións aí dentro que valen a pena. É de xustiza recoñecer
o labor dos que poñen alma, vida e corazón por faceren o que poden e o mellor que poden.
Acendamos luces en troques de maldicir as tebras. Mais son parches.
Non serei eu quen non teña sensibilidade para todas as vítimas. As das sen razóns e
delitos que están a pasar na nosa sociedade. Con elas convivo a cotío, coas súas desfeitas
físicas e psíquicas. Sei das amarguras e das tristezas e sobre todos dos tremendos medos
que se meten na alma para sempre. E das perdas irreparábeis. Para todos eles a miña
solidariedade e, no que saiba e poida, o meu acompañamento sincero.
Mais volvamos ao tema: “Que noches tan tristes las de la prisión, suenan los
candados, late el corazón”, dicía aquela canción dos meus tempo mozos.
Cando entras no cárcere e non preguntas a ninguén por qué está alí, comezas
facendo un acto de sanación esencial de ti mesmo: Non etiquetar a ninguén. Só así
encontras, de entrada, á persoa con toda a súa dignidade. Con alguén que sabe que contigo
está empezando de novo. Que logo che vai abrir plenamente a súa vida da que non está
contento, nin fachendoso. Que está doído e recomido por dentro pola culpabilidade, que
tanto nos desestabiliza no esencial do propio ser e pola autoimaxe negativa. Se cadra,
mesmo atopa aí unha pequeniña oportunidade, por máis que sexa insignificante, para
recomezar un novo proceso de refacer el mesmo a súa propia vida.
O voluntario, fóra do trato persoal e personalizante, da relación de axuda e do
acompañamento, non lle pode ofrecer moito máis. Lembrades o papel da Sister Helen
Prejean no film “Pena de Muerte”? Pois iso mesmo. Mas iso, alí, é moito. Unha das
dificultades máis serias, que senten na propia carne, cómo recomenzar ao saír, ben sexa
con permisos temporais, co terceiro grao ou coa condena cumprida.
A reprobación, a sospeita, o rexeitamento están aí, no novo cárcere: Na sociedade.
Entras outra volta no círculo da miseria e segues na dinámica da auto destrución ou rompes
co teu pasado, comezando unha vida totalmente outra.
Que fácil é falar. U-las esas oportunidades?
A nosa sociedade, nós, ti, eu, estamos moi preparados para acusar, culpar,
incriminar, denunciar, reprobar, maldicir, proscribir, desprezar. E para estimar, querer,
valorar, apreciar, acoller, albergar, aloxar, hospedar, recibir, aceptar, amparar, guarecer,
reeducar, rehabilitar, reinsertar, resocializar, rehumanizar, perdoar, .....?
Empeza a haber experiencias de pisos tutelados e de reinsercións laborais. Dicíame
Darío: Saes de permiso. Danche 50 €. Só o taxi ata o primeiro pobo, custa 40. E neses catro
días, que fas? Perdido polas rúas, sospeitoso para todos. Tes que comer. Vas a un Super e
roubas unha barra de pan e un cartón de leite. Xa endexamais ergues cabeza! Ladrón de
por vida! Peor ca os da trama Gürtel. Eses teñen defensores.
Que razón tiña Sartre cando na obra de teatro, A porta pechada, termina dicindo:
"L'enfer, c'est les autres": O inferno son os outros.
Quero esperar que coas mans de todos faremos un camiño na noite e dime o
corazón que algún día venceremos. Xaquín Campo Freire.
AGENDA ENERO 2011
INTENCIONES MISAS
TIRADA
BLOG PARROQUIAL: 500 Exemplares.