LERIE FAYE CASTILLO EN-6/ CFY Ang Agila at ang Maya

The Eagle and the Maya Isang Agila ang kasalukuyang lumilipad sa kalawakan, buong yabang niyang iniladlad at ibinuka ang kanyang malalapad na pakpak. Habang patuloy siya sa kanyang paglipad ay nakasalubong niya ang isang maliit na ibong Maya at hinamon niya ito. "Hoy Maya, baka gusto mong subukan kung sino sa ating dalawa ang mabilis lumipad?" buong kayabangan ni Agila, kaya naipasya niyang tanggapin ang hamon nito para maturuan niya ng leksyon. "Sige! Tinatanggap ko ang hamon mo. Kailan mo gustong magsimula tayo?" Natuwa ang Agila, himdi niya akalain na tatanggapin nito ang hamon niya. "Aba, nasa sa iyon 'yan. Kung kailan mo gusto," buong kayabangang sagot ni Agila. Napatingin ang Maya sa kalawakan. Nakita niyang nagdidilim ang kalangitan, natitiyak niyang ang kasunod niyon ay malakas sa pag-ulan. "Sige Agila, gusto kong umpisahan na natin ang karera ngayon na. Pero, para lalong maging masaya ang paligsahan natin ay kailangang bawat isa sa atin ay magdadala ng kahit ano ng bagay. Halimbawa ang dadalhin ko ay asukal ikaw nman ay bulak." Tumawa ang Agila sa narinig na sinabi ni Maya. Tuwang-tuwa talaga siya, bakit nga naman hindi eh, mas hamak na magaan ang bulak na dadalhin niya kumpara sa mabigat na asukal na dadalhin naman nito. "O ano, Agila, payag ka ba?" untag ni Maya. "Aba oo, payag na payag ako." "Sige doon tayo mag-uumpisa sa ilog na 'yon at doon tayo hihinto sa ituktok ng mataas na bundok na iyon," wika pa ni Maya. Gusto ng matawa ni Agila sa katuwaan dahil tiyak na ang panalo niya, subalit hindi siya nagpahalata. At sisimulan nga nila ang paligsahan. Habang nasa kalagitnaan na sila ng kalawakan ay siya namang pagbuhos ng malakas na ulan. Nabasa ang bulak na dala-dala ni Agila kaya bumigat ito ng husto. Nahirapan si Agila , kaya bumagal ang lipad niya. Samantalang ang mabigat sa asukal na dala-dala naman ni Maya ay nabasa din ulan kaya natunaw ito. Napabilis ang lipad ni Maya. Dahilan sa pangyayari, unang nakarating si Maya sa ituktok ng mataas na bundok at tinalo niya ang mayabang na Agila. MENSAHE: Maging mapagpakumbaba sa lahat ng ating mga ginagawa. Huwag maging mayabang at huwag ding maliitin ang kakayahan ng ating kapwa.

Ang Pabula ng Kabayo at ng Kalabaw

Isang magsasaka ang nais manirahan sa ibang bayan kaya isang araw ay inipon niya ang kanyang mga gamit at inilulan sa kanyang alagang kabayo at kalabaw. Maaga pa ay sinimulan na nila ang mahabang paglalakbay. Makaraan ang ilang oras ay nakaramdam ng matinding pagod at panghihina ang kalabaw dahil sa bigat ng kanyang pasang gamit. "Kaibigang kabayo, di hamak na mas mabigat ang pasan kong gamit keysa sa iyo. Maaari bang tulungan mo ako at pasanin mo yung iba?" pakiusap ng kalabaw. "Aba, yan ang ipinataw sa iyong balikat ng ating amo kaya pagtiisan mo," anang kabayo na lalo pang binilisan ang paglalakad. "Parang awa mo na tulungan mo ako. Di ko na kakayanin ang bigat ng dala ko. Nanghihina ako. Alam mo namang kailangan kong magpalamig sa ilog kapag ganito katindi ang init ng araw dahil madaling mag-init ang katawan ko," pakiusap pa rin ng kalabaw. "Bahala ka sa buhay mo," naiinis na sagot ng kabayo. Makaraan pa ang isang oras at lalung tumindi ang init ng araw. Hindi nagtagal at ang kalabaw ay iginupo ng bigat ng kanyang dala at siya ay pumanaw. Nang makita ng magsasaka ang nagyari ay kinuha niya ang lahat ng gamit na pasan ng kalabaw at inilipat sa kabayo na bahagya namang makalakad dahil sa naging napakabigat ng kanyang mga dalahin. "Kung tinulungan ko sana si kasamang kalabaw ay hindi naging ganito kabigat ang pasan ko ngayon," may pagsisising bulong ng kabayo sa kanyang sarili.

Mga aral ng pabula: Ang suliranin ng kapwa ay maaaring maging suliranin mo rin kung hindi mo siya tutulungan. Ang makasariling pag-uugali ay may katapat na kaparusahan. Ang mga pasanin natin sa buhay ay gagaan kung tayo ay magtutulungan.

Talambuhay ni Carlos P. Garcia

Carlos Polistico Doi Garcia (1896-1971), Pangulo ng Republika ng Pilipinas noong 1957 hanggang 1961. Isinilang si Garcia noong Nobyembre 4, 1896 sa Lungsod ng Talibon, Bohol sa Kapuluan ng Kabisayaan sa Kalagitnaang Pilipinas. ang kaniyang mga magulang ay sina Policronio Garcia at Ambrosia Polistico. Nag-aral siya sa Silliman University at Silliman Institute, sa lungsod ng Dumaguete, at kinalaunan nagtapos din siya ng abogasya sa Philippine Law School noong 1922 sa Maynila. Naging abogado at guro, pinasok niya ang politika noong 1926 bilang mambabatas na kaanib sa Kapulungan ng mga Kinatawan (Philippine House of Representatives) at naglingkod hanggang 1932. Si Garcia ay naging gobernador ng Bohol, isang probinsiya sa Katimugang Pilipinas, mula 1932 hanggang 1942, at naging miyembro ng Senado mula 1942 hanggang 1953. Noong Ikalawang Digmaang Pandaigdig (1939-1945), lumaban siya sa pananakop ng mga Hapon bilang miyembro ng mga gerilya na nakabase sa Bohol, at ang tinulungan ng mga tropang Pilipino at Amerikano sa Bohol. Noong 1946 ay naging puno siya ng minoriya sa Senado. Noong 1953 si Garcia ay nanombrahan bilang Bise Pangulong na kabilang sa Tiket Nasyonalista na pinangunguluhan ni Ramon Magsaysay, isang politikong Pilipino na bumuo at namuno sa isang pwersang guerrilla na lumaban sa pananakop ng mga Hapones. Nakamit nila ang mapagpasyang tagumpay, at noong 1954, si Garcia ay naging bise presidente at Kalihim ng Suliraning Panlabas. Noong Marso 1957 si Garcia ay naging presidente matapos pumanaw si Magsaysay sa isang aksidente sa eroplano, at nagwagi rin siya sa Halalan ng Panguluhan noong Nobyembre 1957. Habang nasa kapangyarihan, ang Pamahalaan ni Garcia ay nakipag-usap sa mga pinuno ng Bansang Amerika upang mailipat sa kontrol ng Pilipinas ang mga Hindi na ginagamit na Base Militar ng Amerika. Sa kalaunan ay naging labis ang pagiging maka-Pilipino ni Garcia at ang pagsira sa kanya ay pinasimulan sa mga pahayagan, sa himpapawid sa tulong ng CIA samantalang pinaboran naman ng mga Amerikano si Diosdado Macapagal upang manalo sa Halalan noong 1961. Bukod sa kanyang mga nagawa bilang makabansang pulitiko, si Garcia ay kilala rin na makata sa kanyang diyalektong Bisaya. Namatay siya sa atake sa puso noong Hunyo 14, 1971 sa edad na 75.

Gregorio del Pilar talambuhay

. Gregorio ay ipinanganak sa 1875 sa Pilipinas. Siya ay ang pamangkin ng Marcelo H. del Pilar , na noon ay isang propagandista , at Toribio H. del Pilar, na ay desterado sa Guam para sa mga kalahok sa 1872 pag-aalsa ng Cavite. Ang Cavite na pag-aalsa ay isang matagumpay na pagaalsa sa Espanyol arsenal Fort San Felipe. Ang mga kalahok ay inaasahan na ito ay humantong sa isang pambansang pag-aalsa. Noong 1896, ang Gregorio naka-20 taon gulang at nakatanggap ng Degree isang Bachelor mula sa Ateneo de Manila University.

Gregorio Del Pilar sa ang Militar

Ang isang makabuluhang bahagi ng talambuhay ng Gregorio del Pilar ay ang kanyang pagsali sa militar. Sa 1896, ang digmaan sa ay nagsimula para sa Philippine pagsasarili mula sa Espanyol na control. Sumali siya sa pagsisikap ng digmaan at nakikilala ang kanyang sarili bilang isang komandante patlang at ay binigyan ng palayaw na "Boy General." Siya ay itinalaga ng pinuno ng isang seksyon ng mga rebolusyonaryo na pwersa sa Nueva Ecija at Bulacan. Siya won laban sa mga Espanyol na pwersa sa Bulacan at nagpunta sa upang makatulong sa iba pang mga hukbo na battling sa Maynila. Sa panahon ng Philippine Amerikano Digmaan, siya won isang labanan laban sa Major Franklin Bell. Siya at ang kanyang mga hukbo ay tumigil sa isang kawalerya bayad, pagpatay ng Colonel M. Stotsenburg. Sa December 2, 1889, siya at ang 60 iba pang mga revolutionaries fought sa Labanan ng Tirad Pass. Doon, siya ay nasugatan sa isang bala sa kanyang leeg, at namatay. Kanyang katawan maglatag unburied para sa mga ilang araw hanggang isang Amerikanong opisyal, Lt. Dennis P. Quinlan, natagpuan ito. Del Pilar ay bibigyan ng isang militar libing at kanyang sinabi na lapida, "Isang Officer at isang ginoo."

Wars Gregorio del Pilar Fought Sa

Gregorio del Pilar ay isang militar tao upang ang isang pangunahing pokus ng anumang talambuhay ng Gregorio del Pilar ay ang mga wars kung saan siya fought. Ang wars isinama ang Philippine Revolution at ang Philippine Amerikano Digmaan.

Ang Philippine Revolution

Ang Philippine Revolution ay kilala rin bilang ang Digmaan ng Tagalog. Digmaan Ang ay nagsimula sa Agosto 1896 sa isang matagumpay na pag-atake sa ang kabisera ng lungsod ng Maynila sa pamamagitan ng ang lihim, separatista organisasyon na pinangalanang Katipunam. Pagkatapos ng pag-atake, ang mga kalapit na probinsya mapanghimagsik. Ang Revolution ay fought sa pagitan ng mga Espanyol kolonyal na mga awtoridad at ang Philippine tao. Kahit na nagkaroon ng pahinga, ang kasunduan ng Biak-nMay gagawing-Bato, ang mga labanan hindi tumigil sa pagitan ng mga ang mga rebels at Espanya. Ang mga rebels,

pinangunahan ng Emilio Aguinaldo, kinuha higit sa halos lahat ng Espanyol na gaganapin na lupa at Aguinaldo ipinahayag Philippine pagsasarili sa Hunyo ng 1898. Ang First Philippine Republic ay itinatag at ang Treaty ng Paris ay naka-sign na kung saan ceded ng lahat ng mga Espanyol teritoryo sa Pacific sa Estados Unidos, at matapos na, ang Philippine Amerikano Digmaang nagsimula.

Ang Philippine Amerikano ng Digmaan

Ang Philippine Digmaang Amerikano ay kilala rin bilang ang Philippine Digmaan ng Kasarinlan o ang Philippine insureksyon. Ito ay fought sa pagitan ng 1899 at 1902. Digmaan ay ipinahayag sa pamamagitan ng First Philippine Republic sa Hunyo 2, 1899. Kahit na ang digmaan sa opisyal na natapos na sa Hulyo 4, 1902, labanan ay patuloy hanggang 1913. Noong 1916, ang Estados Unidos ipinagkaloob sa pagsasarili sa sa Pilipinas gamit ang isang pangako ng hinaharap sariling pamahalaan. Kasarinlan ay ibinigay sa 1946.

Maikling kwento Guni-guning Tao

By E.L. Minell Ika-13 ng Augusto taong 1998. Nakaluklok sa upuang kahoy si Jasmine, abalang abala sa pagkwenta ng mga nabentang produkto sa kanyang munting tindahan. Siya ay may malinis at maamong mukha; normal naman ang hugis ng kanyang pangangatawan. Mapaglaro at aktibong babae si Jasmine. Siya ay dalagat bata pa pero naisipan na niyang magtayo ng simpleng negosyo para may pang-gastos siya sa kanyang mga luho. Umuupa siya ng isang maliit na pwesto sa isang maliit na gusali sa Cubao at nagtitinda sila ng mga palamuti sa katawan kagaya ng hikaw, kwintas at iba pang nasa uso. Parati siyang abala at may ginagawa sa buhay. Kakumpitensya niya ang mga nagtitinda sa mga mas sikat na gusali kagaya ng mga Malls. Nagtratrabaho siya sa isang kumpanya sa umaga at sa gabi naman ay nasa kanyang tindahan para maginspeksyon ng nangyayari sa kanyang negosyo. Umaga at wala siyang pasok sa opisina kayat ang mga trabaho niya dapat kagabi ay isinagawa niya ngayon sa kanyang munting tindahan.

Nakikita niya sa screen ng monitor ang kanyang katiwala na taga tinda ng kanyang produkto. Nakaupo kasi siya sa maliit na kwarto sa tindahan. Hindi naman niya kailangan itong high tech na hidden camera pero ginamit na rin niya para sa kanyang tindahan dahil alam niyang regalo ito ng kanyang Papa. Nagtataka nga siya kung bakit ang camera na yun ang niregalo sa kanya ng kanyang Papa, sa dami dami ng kanyang mga gustong mabili. Ayon kay Jasmine, nabili ng kanyang Papa ang ganitong camera sa America dahil isa itong Seaman. Nakatago sa isang pusang figurine ang camera na nakadisplay sa labas ng maliit na kwarto kasama ng mga produkto doon. Ang mga tinitindang produkto ni Jasmine ay hindi bababa sa halagang limampung piso lang bawat isa pero ginagamit niya ang hidden camera o spy camera dahil lang daw sa nalilibang siya dito. Madalas kasi siyang maaliw tuwing may pumapasok na customer kapag siya ay nakakulong sa kwarto niya at nagbibilang ng kanyang kita. Sino bang makakaisip na ang simpleng tindahan ay may nakalagay na hidden camera. Ikinatutuwa rin niyang nakikita ang kanyang nag-iisang katiwala na si Orly sa monitor na may ginagawang kahihiyaan sa kanyang sarili sa harap ng mga costumer.

Namimilipit at pinapawisan ang matabang mukha ni Orly dahil may mga magagandang babae ang kumakausap sa kanya. Pagkatapos magbayad ng mga babae, sumilip sa pinagtataguan ni Jasmine si Orly at sinabing, Ang ganda ng isa Jas, type niya ako. Ano sa tingin mo? Sayang di ko nakuha ang telepono. Kung cellphone naman, wala pa akong pambili mahal kasi baka mapahiya lang ako. sabay ngiti na parang payaso. Sumagot naman si Jasmine, Baka type niya ang bilbil mo! at natawa sila sa isat isa. Bumalik na sa kanyang pwesto si Orly.

Madalas silang maglokohan at kahit na hindi sila gaanong nagkikita, parang malapit sila sa isat isa. Makalipas ang ilang minuto, nainip na si Jasmine sa kanyang kinauupuan. Sumigaw si

Jasmine, Orly Porky Dear, anong oras na sa bago mong relo? Masyado kasing advance ang relo ko, mamaya pa dapat ako nandito. Habang minamatyagan siya ni Jasmine sa monitor, tumingin si Orly sa kanyang bagong relo at sumagot sa nagtatanong, 9:35 na ng umaga Maam. Pahinga ka muna, akong bahala dito.

Hmm.. Orly Porky Dear, ang sabi ni Jasmine sa kanyang isip. Di ko dapat siya tinawag ng ganun, corny mo talaga Jas, at masipag naman siyang trabahador. Nagawa ko naman ang kalahati ng trabaho ko buti na lang. Inayos niya ang mga nakakalat na papel at pinagpatong patong ito. Umidlip muna ng sandali si Jasmine sa kanyang maliit na lamesa; gawa ng napaaga siya sa trabaho kaya naiinip siya ng todo.

Pagmulat ng kanyang mata, inaantok antok pa siya ng makita niyang 10:03 na pala sa kanyang digital watch. Katulad ng kanyang nakasanayan na, nag-aayos siya ng kanyang buhok at tumingin sa salamin. Hinanap naman niya ang kanyang pulbos sa kanyang hand-bag. Tatanungin sana niya ulit si Orly kung tama ang oras na binigay niya pero may umagaw ng kanyang pansin. Naririnig niyang nagsasalita si Orly na parang may kausap na mamimili. Tumingin siya sa monitor at napansin niyang hawak-hawak ni Orly ang bago niyang relo sa kanyang kaliwang braso ng mahigpit habang mahinahong kinakausap ang isang lalaking ubod ng puti. Ang di kilalang tao ay may mahabang mukha at ang kanyang ilong ay matangos. Ang lalaking kaharap ni Orly ay mahinahong nakatayo at nakalagay ang mga kamay nito sa bulsa. Siya ay kalbo, naka itim na coat at siyay naka itim at bilog na sunglass. Wirdo siyang tignan dahil kakaiba ang kilos niya na parang nanginginig at di mapakali. Umaambon sa labas, humahangin at medyo malamig naman ang klima. Walang maririnig na sound sa monitor pero naririnig ni Jasmine ang usapan dahil malapit lang ang kanyang pinagtataguang lungga sa kinatatayuan ni Orly at ng misteryosong lalaki. Parang kumakalaskas naman ang nakikita niya sa monitor screen. Nagtatakang pinanood ni Jasmine ang nangyayari sa kanyang tindahan.

Ilagay mo ang Relo mo sa kamay ko, ang sabi ng misteryosong lalaki sa parang nanginginig at iniipit na boses. Tinapik ng isang beses ni Jasmine ang screen ng monitor dahil mukhang malikot ang lalaki at nagiging doble ang nakikita, isang bagay na hindi pa nangyari. Biglang narinig ni Jasmine si Orly na nagsasalita.

Bigay ito ng Daddy ko na nasa abroad, factory worker siya dun. Original yan, $150. Heto sa iyo na, ang sabi ni Orly sa pawang napakabagal na boses. Kinuha ng lalaki sa kamay ni Orly ang binibigay sa kanyang relo. Tinignan ng lalaki ang relo saka ito sinuot, tumingin ulit siya kay Orly at umalis agad.

Orly! Sino yun ha? ang tanong ni Jasmine sa kanya.

Ha? Alin? ang sagot naman ni Orly na parang walang nangyari. Binuksan ni Jasmine ang maliit na pinto at lumabas siya para puntahan si Orly.

Yung lalaking maputi. Bakit binigay mo ang Relo mo? ang takang takang tanong ni Jasmine.

Anong Relo?

Yung Relo mong imported. Yung binigay ng Daddy mo. Hala ka susumbong kita sa Daddy mo. De-deny mo pa na binigay mo sa lalaking yun ang relo mo. Inuulit-ulit mo sa aking bigay ng Daddy mo yun eh. Teka sino ba yun? Kahapon lang nai-ilang kang ipasulyap man lang sa akin ang relo mo dahil sabi mo bago ang relo mo, ngayon di mo naman inaamin na may pinamigay kang relo. Nakita kita sa monitor, ano ka? Hinoldap ka ba nung lalaki?

Sinong lalaki?

Yung Kausap mo kanina, yung lalaking puti na naka-itim at naka-sunglass. Di ba tinanong ko pa sa iyo kanina kung anong Oras na, sabi mo 9:35 ng umaga? Orly Porky Dear, hello? Remember na? Tinawag kitang Orly Porky Dear di ba?.

Nagtataka si Orly sa kinikilos ng kanyang Maam Jas kayat nagparamdam na ito at ginawa niya ang isang bagay na alam lang niyang gawin.

Ayos ka lang ba Maam? Baka may hang-over ka pa sa pagtulog mo. Gutom lang yan, hihi, ang pabirong sinabi ni Orly sa kanyang Maam Jas na may kasamang ngiti at kaway ng kamay sa harap ng mukha na para bang nanghihinala kung nananaginip pa si Jasmine, ngunit totoong takang taka na rin siya sa kakaibang kinikilos ng kanyang amo.

Halika Orly, samahan mo ako, i-rewind natin ang tape. Tinignan ni Jasmine at ni Orly ang laman ng tape pero di na makikita dito ang lalaking tinutukoy niya, puro si Orly na nakatayo at nagbabasa ng maliit na libro ang nasa tape. Nanlaki ang mata ni Jasmine sa nakita.

Nagbabasa ako ng libro. Oo tama nagbabasa nga ako ng libro kanina, ang sabi ni Orly ng makita niya ang nasa tape.

Sigurado ka ba na yan ang naaalala mo kanina? ang tanong ni Jasmine. Mali ito, nagbago ang

tape. Pano nangyari Hindi na tinapos pa ni Jasmine ang sasabihin at lumabas agad siya. Hinabol ng kanyang mga mata ang lalaking tinutukoy niya. Nakita niya itong pumasok sa isang convenient store, suot suot sa kanyang kanang kamay ang relo ni Orly. Hindi na ito mukhang nanginginig ng tinignan ni Jasmine ang lalaki sa sariling mata. Masyadong malayo si Jasmine kaya hindi siya napansin ng lalaking sinusundan.

Nabura ang tape nanginginig siya sa monitor kumakalaskas bakit kaya? Paano nya nagawa yun ang paulit ulit na iniisip ni Jasmine habang naglalakad patungo sa lalaking puti.

Pasimpleng pumasok si Jasmine sa loob ng convenient store at nagkunwaring pumipili siya ng mga bibilhing school supplies sa bandang ilalim ng shelves para makatago at magmatyag sa pinanghihinalaan niyang lalaki. Inabutan niya ang walong tao sa loob, kasama na rito ang dalawang crew at security guard ng convenient store. Nagmadali siyang pumunta sa bandang likuran habang nakayuko ang lalaking puti. Nakahanap siya ng magandang pwesto kung saan walang tao at doon niya mamanmanan ang lalaking puti.

Obserbahan ko muna kaya siya bago ko kausapin, ang sabi ni Jasmine sa isipan. Kailangan di niya ako mapansin. Malakas ang kutob ko na dapat di niya ako pansinin. Wag ka lang kabahan Jas, kaya mo yan. Di ka naman siguro niya sasaktan pag nahuli ka nyang sinusundan mo siya. Bakit kaya binigay ni Orly ang relo niya dito? Ano itong nangyayari?

Habang tinititigan ni Jasmine sa malayo ang lalaki, namukhaan niya ang lalaking ito na may kutis intsik at medyo mamutla mutla ang balat. Kapansin pansin ang kanyang matangos na ilong. Nakita na niya ito dati pa. Hindi niya makalimutan ang kalbo at maputlang balat nito dahil naalala niyang nakita na niya ito sa isang bookstore matagal na panahon na ang nakalipas; sa isang siwang ng mga dikit dikit na libro niya napansin ang lalaking ito na madalas magpunta sa kinatatayuan at nakikipagkita sa sa mga kakilala. Ngunit nung mga panahong iyon, hindi niya ito pinansin. Naalala rin niya bigla na hindi ito ang unang beses niyang nakita ang lalaki, maraming beses na at para bang parating malayo sa kanya. Naalala pa niya na minsa'y nakita niya ang lalaking ito sa isang panaginip. Taga rito siguro ito. ang sabi ni Jasmine sa sarili.

Hindi niya mapaniwalaan ang nakikita ng kanyang mga mata. Ang lalaking ito ay kumuha ng tatlong tsokolateng nakalagay sa shelves ng convenient store at ibinulsa ito sa kanyang pantalon. Dumampot rin ang lalaking misteryoso ng Nachos, binuksan niya ito at mainam niyang kinain habang binabasa niya ang laman ng Dyaryo na kinuha lang niya bigla sa pinaglalagyan. Hindi niya ito binabayaran habang nakikita siya ng lahat ng nasa loob at hinahayaan siya ng lahat sa kanyang ginagawa, pati mismo ng gwardya ng tindahan. Nakabangga pa siya ng isang lalaking estudyanteng pumasok sa loob at nagpasintabi lang ito sa kanya. Umatras pa ng kaunti si Jasmine upang hindi mahalata ng lalaking puti dahil tumitingin-tingin ito sa paligid at paminsan minsan parang hindi siya mapakali. Pagkatapos niyang kumain ng icecream, kumuha siya ng Coke in can sa lalagyanan ng mga malalamig na produkto, binuksan niya at ininom ito sa harap mismo

ng security guard. Hindi siya binawal ng gwardya sa ginagawa. Hindi niya nagustuhan ang ininom kayat pinalitan niya ito ng mas malamig. Tinapon niya ang dalawang lata ng Coke at kumuha naman siya ng gatas sa bote at tinikman lang ito bago itapon sa basurahan ang nasayang na buong bote ng gatas. Hindi siya nagbabayad at ginagawa niya ang lahat ng gusto niyang gawin sa loob ng tindahan na walang pumipigil sa kanya. Binulsa pa niya ang iba pang natipuhan niyang pagkain sa tindahang ito. Parang hindi siya nakikita, pero pinapansin nilang lahat siya. Nang sumilip siya sa kanyang coat, napansin ni Jasmine ang isang kwintas na nakasabit na tinitinda niya sa kanilang tindahan.

Walang pumupuna sa kakaibang ginagawa ng lalaking puti na animoy siya ang may ari ng kilalang convenient store na ito. Kung may dinaraanan siyang tao, parang normal lang na tao ang dumaraan sa harap nila. Walang nagtataka sa kanyang itsura at anyo maging sa kanyang kakaibang kinikilos. Kadalasan, sa karanasan ni Jasmine kapag may ganitong itsurang tao, pinagtitinginan at pinaguusapan ito ng mga tao sa paligid pero hindi ang taong ito. Ang lalaking puti ay nagpatagal pa ng kaunti sa loob ng convenient store. Pagkatapos niyang magbasa, kumain at uminom, sinoli niya ang Dyaryo sa lalagyan at tinapon niya ang lahat ng iba pang basura. Hinawakan niya ang kanyang tyan sa pagkabusog, humikab siya at tumingin-tingin ulit sa buong paligid. Nagtago na ng husto si Jasmine dahil tumitingin na ito sa kanyang pinagtataguan. Pagsilip ulit ni Jasmine sa maliit na siwang ng shelves, pumasok ang lalaking puti sa lugar ng mga Cashier, dumampot ng mga kaha ng sigarilyo at lighter. Lumabas siya sa lugar ng mga empleyado at tinitigan ang isang magandang babaeng nakapila para magbayad ng ilang segundo. Dinampot rin niya ang mga choco-caramel bar sa kamay nito bago siya lumabas ng convenient store. Paborito ko yan, masarap. ang sabi ng babae. Paglabas niya, lumingon siya sa bawat dako bago tuluyang umalis sa tapat ng pintuan. Nakikita lang siya ni Jasmine sa isang maliit na siwang kung saan siya nagtatago.

Noong malayo na sa sakop ng kanyang nakikita ang lalaki, tumayo na si Jasmine sa kanyang lugar. Lumapit na si Jasmine sa Cashier. Ngumiti siya at nagtanong kung may naka stock pa silang choco-caramel bar na kagaya ng kinuha ng lalaki sa babaeng nakapila. Sinabihan siyang, Maam, pasensya na po, kanina pang umaga out of stock yun. Ang dami nga pong nagtatanong wala kaming mabigay mamaya pa po darating, idedeliver dito. Tinanong naman niya ang nakapilang babae kung nakabili na ito ng binanggit niyang tsokolate at sinagot siyang, Di ako mahilig sa caramel, nananakit ang ngipin ko. Nagsalita naman ang kasama ng Cashier at sinabi sa kanyang, Maam, pila na lang po kayo. Wala po talaga kaming chocolate caramel simula kanina.

Sigurado ka? Tanong ni Jasmine.

Opo, may listahan kami at dito nakalagay rin na out of stock na kanina pang umaga. Wait na lang po kayo mamaya.

Nanghihinala na si Jasmine na may kakaibang kapangyarihan ang lalaking kumuha ng relo ni Orly ngunit gusto pa rin niyang manigurado. Alam niyang hindi nauubusan ng chocolate-caramel bar na tulad ng tinutukoy niya sa tindahang ito dahil parati rin siyang bumibili nito sa tindahan. Tinanong niya ang gwardya, Manong, napansin po ba ninyo yung lumabas na naka-itim na jacket, nakasalamin siyang itim na bilog at kalbo ang buhok?

Sumagot ang Security Guard, Hindi eh. Ako lang ang lalaki dito at yung nasa Cashier.

May camera dito di ba? Kasi alam kong mahilig mag shop lift ang lalaking nakita ko, baka mahuli natin sa akto, parang nakita ko kasi na nasa loob eh.

Naku Maam, pasensya na. Naaalala kong sinabihan kami ng mahigpit ng boss namin na huwag ipapakita ang tape ng camera na yan sa kahit kanino lalo na sa costumer.

Ha? Ganun na lang ang pagkataka ni Jasmine sa reaksyon ng Security Guard. Wala silang naaalalang lalaking kalbo na pumasok sa loob at tilay nagbago ang kanilang ala-ala. Sinabihan kaya talaga siya ng boss? Ang sabi ni Jasmine sa sarili. Baka ang tape burado at nabago rin kagaya ng sa amin.

Wala na siyang oras pa para mag-isip kaya lumabas na si Jasmine at hinanap ang lalaking puti. May tumutulak sa kanyang damdamin at nararamdaman niya sa kanyang loob na dapat niyang sundan itong lalaki para malaman ang nangyayari. Mabuti at nakita niya ang maputi nitong ulo bago lamang niya agawin ang sombrerong itim ng isa pang naglalakad sa daan. Katulad ng inaasahan, hindi man lang nagsalita o nagalit ang lalaking kinuhanan ng bagay na malinaw na kanya. Sinundan pa rin ni Jasmine ang lalaki ng hindi nagpapahalata.

Pumunta sa Farmers Market ang lalaking puti at kumuha ito ng mga manok at baboy. Inilagay niya sa plastic na puti ang mga karne at hindi pa rin talaga siya nagbabayad habang nginingitian pa siya ng mga nagtitinda. Kumuha ng nakaplastic na dugo ang isang lalaking malinis manamit at inagaw ito ng lalaking puti sa kanya at inilagay rin ito sa plastic. Tinanong ng nagtitinda ang mukhang mayamang lalaki, "Dugo gusto mong bumili?" sumagot naman ito sa kanya, "Hindi na ako kumakain ng dinuguan." Umalis na sa tapat ng nagtitinda ng karne ang lalaking puti, iniwan silang nag-uusap magkaharap. Hindi nagsasalita ang lalaking puti, simula kanina sa convenient store, hindi niya ito nakitang kumausap sa tao ngunit paminsan minsan kinakausap nito ang kanyang sarili na para bang isang baliw. Hindi humihinto ang malikot na ulo ng lalaking puti sa kanyang pagmamatyag sa paligid. Naglakad ito papalayo sa Palengke at patuloy siyang palihim na sinusundan ni Jasmine.

Mga labing-limang metro ang layo ni Jasmine sa sinusundang lalaki. Hindi inaalis ni Jasmine ang kanyang mga mata dito. Tinanong ni Jasmine ang isang matandang lalaking nakasabay niyang naglalakad. Lo, pasensya na po, malabo po kasi ang mata ko eh, pwede po ba ninyo akong tulungan? Nakikita ba ninyo yung lalaking maputi na nakaitim doon? Sabay turo ni Jasmine sa lalaki. Sumagot naman ang lalaking matanda, Sandali, malabo rin ang mata ko eh. Teka oo, yung nakaitim ba at nakasumbrerong itim rin? Nagpasalamat si Jasmine at binilisan niya ng bahagya ang kanyang lakad para mahabol ang lalaking nawawala sa dami ng tao sa bangketa.

Nakikita nga siya ng iba, ang sabi ni Jasmine sa kanyang isip. Bakit kaya ganito, parang sumusunod na lang ang lahat sa gusto niya at parang di siya nakikita? Nakikita naman siya ng tao, binabati pa siya ng mga ito. Parang nakarinig na ako ng ganito ah, di ko lang maalala. Napakamot ng ulo si Jasmine at patuloy siyang nag-isip.

Baka dahil sa nakikita ko siya pero ako hindi niya ako nakita kaya hindi niya ako naaapektuhan ng kanyang mahika? Hindi naman ako siguro nananaginip. Siguro naapektuhan niya ang iba tuwing nakikita niya kaya siya lingon ng lingon pero hindi lang niya ako nakita. Kailangan malaman ko ang nangyayari! Hindi alam ng gwardya kanina na nasa loob siya ng convenient store! Sa di ko malamang dahilan, napalitan din ang record ng mga tinitinda doon. Ano pa kaya ang pwede niyang gawin? Baka marami pa siyang biktimahin at di malalaman ng biktima niya na biniktima sila. Walang kamalay malay ang mga ninanakawan niya. Baka may iba pa siyang Krimen na gawain, nakakatakot na.

Habang sinusundan niya ito, iniisip ni Jasmine ang lahat ng posibleng dahilan, isa dito ay baka magaling lang itong magmanipula ng isip ng tao o kayay isa itong engkanto o ano man pero nalilito siya dahil mukha itong dayuhan. Mas pinagtataka niya ay kung paano nagbago ang laman ng tape sa kanyang hidden camera.

Dumaan muna ang lalaking puti sa bookstore kung saan siya unang nakita ni Jasmine ng kanya itong maala-ala. Sumimple sa gilid ng gusali si Jasmine habang inoobserbahan ang lalaki sa salamin ng gusali. Tinignan ng lalaki lahat ng tao sa loob ng gusali habang bitbit ang mga dalang karne at dugo ng baboy sa plastic. Dinampot ng lalaking puti ang dalawang magasin at nilagay sa kanyang kanang bulsa ng kanyang suot na coat. Sumigaw pa ito sa salitang hindi maintindihan ni Jasmine na sa sobrang lakas, narinig rin ng ibang nasa labas. Ang isa sa mga nakarinig ay pulis at pumasok sa loob, ngunit nung makita na siya ng lalaking puti, lumabas ulit ito na parang walang nangyari. Malikot ang galaw ng ulo ng lalaking puti. Kinakausap nito ang sarili at pinagpapahid ang kanyang palad. Nagkukunwaring nagpupulbos si Jasmine sa likod ng haligi ng gusali habang pinapanood niya sa kanyang salaming hawak ang lalaking puti. Nilapitan ng lalaking puti ang isang babaeng nagbabasa na may kulay ang buhok at galit na galit nitong sinabunutan at inamoy ang buhok. Tinitigan niya ang babae sa mata at pagkatapos ay normal lang naglakad papalayo ang babae na parang walang nangyari. Pagkatapos, kinamot ng kinamot ng lalaki ang kanyang

matangos na ilong at nagmamadaling lumabas ng gusali na tila bay di niya gusto ang pabango ng babae. Pinunasan naman agad ng Janitor ng gusali ang tumutulong basa na galing sa plastic ng karne. Nagtago agad sa isa sa mga haligi ng gusali si Jasmine habang lumalabas ang lalaki sa pintuan ng bookstore. Umikot ulit ang ulo ng lalaki at tumingin sa bawat paligid pati sa itaas ng mga gusali na parang may hinahanap. May ibinahid ito sa kanyang ilong. Naglakad ang lalaking puti ng mabilis sa daan. Tumitingin tingin siya sa likod kayat medyo lumayo si Jasmine at nagtatago sa matangkad na naglalakad. Tumawid ito papunta ng lumang sinehan ngunit bumalik rin agad gawa ng may mga mabibilis na sasakyang dumadaan.

Sinundan ulit ni Jasmine sa paglakad ang lalaki na nagkakamot ng kanyang namumulang ilong. Nung nasa tapat na ito ng Coliseum, binitawan nito ang bitbit na dalang plastic at tumakbo ito ng napakabilis sa hindi nalalamang dahilan. Tumawid ito kahit na mabilis ang mga sasakyan. Nahulog rin sa daan ang kanyang suot na sombrero. Nagulat lang ng bahagya si Jasmine ngunit di niya ito pinabayaang mawala at hinabol niya ang lalaki. May isang bata sa bangketa ang nagsabi sa isang matandang babaeng naglalakad, Ale, nahulog po ninyo ang pinamalengke ninyo. Sumagot naman ang matandang babae, Salamat ha. Buti napansin mo. Pinulot ng babae ang nabitawang plastic ng lalaking puti.

Biglang naging kanya ang bitbit ng lalaki? Anong nangyayari sa mundo? Ang tanong ni Jasmine sa sarili nung makita niya ang nangyari.

Pumasok ang lalaking puti sa madilim na Carnival sa tapat ng Coliseum. Tinanong ni Jasmine ang mga nakatayo sa bangketa, Nakita ba ninyo ang dumaang maputing lalaki sa harap ninyo? Saan siya lumiko?, ngunit umiling lang sila sa kanya. Ilang sandali pa at pumasok na rin si Jasmine sa loob. Madilim sa loob at may kakaunting tao lang. May kaunting kabataan sa loob na nagpapakasayang nakasakay sa Carousel kasama ang mga magulang. Tumingin sa bawat sulok si Jasmine at hinanap ang lalaki. Dahan dahang tumatahimik ang buong paligid, dumilim lalo ang buong lugar at kapag tumitingin siya sa labas na pinanggalingan, kung saan malapit sa daan, parang lumalabo ang kanyang paningin, nahihilo siya at lumalayo ang pinagmumulan ng liwanag.

Nagising si Jasmine sa kanyang higaan na walang naaalala sa buong pangyayari. Nagring ang telepono at sinagot niya ito. Jas, Maam, Orly ito, punta ka pa ba dito? Mag-gagabi na. Sinagot niya si Orly, Oo pupunta ako maliligo lang ako. Dinampot niya ang twalya at pumunta sa shower room. Habang siya ay naliligo, napansin niya ang tattoo na nakalagay sa kanyang pusod. Isa itong compass kung saan may nakalarawang bungo sa Hilaga at susi sa Timog. Laking gulat niya ng makita ito sa kanyang katawan dahil alam niyang hindi kailan man siya nagpatattoo o

magpapatattoo sa kanyang katawan. Hinihilod niya ito ng sabon at hindi niya matanggal. Ang unang pumasok sa kanyang isip ay ang naaalala niyang lumang cabinet ng kanyang Papa noong siya ay sampung taong gulang pa lang na kung saan may nakaukit na desenyo sa kahoy na tila compass na kahawig mismo ng nakaguhit na tattoo sa kanyang balat. Sa itaas ng compass ng cabinet ng kanyang Papa ay ang lalagyanan ng pera. Sa ilalim naman ang kinapaparoonan ng susi na nadiskubre niya at ginagamit niya para mangupit ng pera sa kanyang Papa noong bata pa siya. Bumalik ang ala-ala pero binaliwala lamang niya ito. Ang iniisip niya sa ngayon ay kung sino-sino ang mga tatawagan niya para tanungin kung paano siya nagkaroon ng tattoo sa kanyang pusod.

Sa kanyang pagkakaalam ay nagpunta na siya kaninang umaga sa kanyang maliit na tindahan at umuwi lang siya ng bahay para matulog dahil inaantok siya doon. Iba ang kanyang naaalala kung paano siya nakauwi. Sa kanyang pagkakaalam, dumiretso siya sa bahay pagkatapos. Hindi na niya naaalala ang kinuhang relo kay Orly pati ang lalaking puti. Pumunta siya sa kanyang cabinet para kumuha ng bagong damit pambihis. Sa ilalim ng kanyang mga damit ay may nakita siyang susi na hindi niya naaalalang inilagay. Inisip niya kung ito ba ay may kinalaman sa kanyang tattoo sa pusod na may nakaguhit na susi. Naghanap siya ng butas na papasakan ng susi sa pinakaitaas ng kanyang cabinet kagaya ng kanyang ginagawa sa cabinet ng kanyang Papa ngunit bigo siyang makakita. Hindi siya tumigil hanggang maisipang hatakin ang cabinet para mausog niya ito.

Naiusog niya ang cabinet hanggang sa may napansin siya sa likurang bahagi. Nasa likod pala ang kanyang hinahanap. Binuksan niya ang sekretong kahong nakapasok sa loob ng kahoy ng cabinet gamit ang susing nakita niya. Ang laman ng kahon ay isang lumang libro na may mga nakadikit na mga larawan. Ang librong napakakapal at napakalaki ay mukhang pinasadya. Binuklat niya ito ng mabilisan lang. Nagtataka siya sa mga pictures ng mga taong hindi niya kilala na nakadikit sa mga pahina. May nahulog na liham galing sa pagkakaipit sa libro, may nakalagay sa sobreng Jasmine. Pinunit niya ang gilid at binasa ang nakasulat:

Jasmine, Naiintindihan mo siguro ang sulat kamay ko dahil ako ikaw. Naintindihan mo ang compass kaya mo ito binabasa. Sa ngayon, ang nasa isip mo ay bumalik sa karaniwang gawain mo sa araw araw, magtrabaho, maglinis ng bahay at magpakasaya pero marami kang hindi alam dahil nabura na ang iyong memorya. Ang librong ito ay napakahalaga at ingatan mo ng buong buhay mo. Naisipan kong gumawa ng sulat na ganito, para mapaikli ang laman ng Libro at malaman mo agad ang buong katotohanan. Kung hindi mo naaalalang sinulat mo ito marahil dahil sa nakita ka na naman niya! Binura niya ang laman ng isip mo na may kinalaman sa kanya, at pinalitan niya ang naaalala mo sa mga oras na nakita mo siya. Siya ay ang nasa mga larawang inabutan ko na rin sa librong ginawa ko na ito pero hindi ko rin siya naaalala, kagaya mo. Ang lahat lang ng alaala mong nakita mo siya ang binubura niya, at wala nang iba. Ginawa natin ang librong ito para di natin makalimutan ang mga nangyari kung sakaling burahin ang ating memorya. Siya ang kalbong lalaking nakasalamin sa mga picture na kinuha ko, mo, natin ng palihim, matagal na ang panahon na ang nakalipas. Nakalagay sa librong ito lahat ng pag-aaral na ginawa mo o ako sa

loob ng maraming taon tungkol sa kanya. Siya ay isang kaaway! Sa hindi ko malamang dahilan, ang nakasulat lang sa libro natin ay Z ang tawag sa kanya dahil sa isang pahina na may larawan niya ang may arrow at nakaturo nga ang pangalan niya. Ikaw, ako, Jasmine ang bumuo nitong libro na hindi mo maalala. Pinagaralan at sinusundan ko siya pero parati niya tayong nakikita. Kailangang mahinto ang kanyang ginagawa dahil nilalapastangan niya ang ating utak at ang iba pa niyang binibiktima. Kapag nakita ka niya makakalimutan mo na siya at lahat ng tungkol sa kinuha o binago niya sa iyo. Maski ang tape ng mga video camera ay napapalitan niya, pero hindi ang still camera na gamit ay film at kapag sa malayo mo kinuha ang litrato. Madalas siyang magpunta sa bookstore kung saan siya nagbabasa at nakikipagkita. Kakaiba ka dahil may kaunting ala-ala ang bumabalik at naaalalang nakita mo na siya dati pa kahit na nabura na niya ang memorya mo tungkol sa kanya. Isipin mong mabuti, nakita mo na siya sa bookstore na pinupuntahan niya di ba? Parang kilala mo siya di ba?

Higit sa lahat, nakita ko na lang sa unang pahina na siya pala ang pumatay kay Papa. Sinulat ng unang Jasmine ang lahat ng nangyari. Oo magugulat ka dahil pati yun ay akala mo hindi totoo. Isang gabi, pumasok siya sa Electronic Store ng Papa at di niya napansing pinalo siya ng malakas ni Papa sa ulo sa pag-aakalang nagnanakaw ito. Tinignan lang niya si Papa at hindi na ito kumilos. Tinakpan niya ang ilong at bibig ng Papa kaya hindi ito nakahinga. Dahil siya mismo ang pumatay kay Papa kaya siguro akala mo, pagpalit ng iyong memorya, ang Papa ay buhay pa nasa ibang bansa lang. Hindi ko alam kung paano ka niya nakita kaya nabura ang memoryang ito, pero naisulat mo na sa Libro ang nangyari bago niya burahin ang memorya mo. May mga kulang ding detalye sa libro. Hindi niya maaaring baguhin ang Libro dahil hindi niya alam ang tungkol dito. Ang hidden camera mo ay tinatago mo dahil sa ito ang ginagamit ng Papa sa kanyang Electronic Store noong siya ay pinatay. Kung mahilig kang pumwesto sa likuran ng tindahan mo, dahil sa dati pa lang nasa likuran ka rin ng tindahan. Doon natin nasaksihan ang nangyari. Ang lahat ng detalye ay nasa libro kung saan ko nabasa ito. Hindi ka dapat nagtyatyaga sa maliit mong tindahan dahil may malaking negosyo ang Papa mo.

Kinuha niya ang lahat ng sa atin. Ilang beses na tayong naburahan ng memorya at parating ang oras lang ng lahat ng nakita mo siya ang binabago niya o kaya niyang burahin at baguhin. Nakasulat ito sa libro natin ng maraming beses. Ang hidden camera mo ay hindi mo natanggap bilang regalo ng Papa na Seaman. Hindi Seaman ang Papa. Ang orihinal na Jasmine ang nakasaksi ng pagpatay sa kanya gamit ang Camera na yun na nakatago. Walang naniwala sa kanyang may lalaking ganito ang itsura ang pumatay sa Papa dahil nagbago ang laman ng Tape nung ipakita niya ito. Ang orihinal na Jasmine rin ang nakadiskubre kung paano niya kukunan ng litrato ang lalaking si Z at nadiskubre niya ang mga kakayahan nito. Naniniwala siyang hindi pa siya naburahan ng memorya bago ang pagpatay ni Z sa mahal mong Papa. Huwag mong isuko ang labang ito. Nakasulat lahat ito sa libro. Huwag mong hahayaang makita niya ang librong ito! Ikaw lang ang nakakaalam na siya ay tunay. May nakilala ako at naging kaibigan ko siya, si Orly. Sa kanya galing ang pera na pinagpatayo mo ng Tindahan. Kayong dalawa ay magkasosyo sa Tindahan mo at hindi mo siya trabahador. Kung nabura niya ulit ang aking memorya, babalik ulit sa iyo ang unang akala mo na pinagipunan mo ang negosyong ito, yun ay maling memorya dahil sa totoo, sa mga panahong iyon, abala ka sa pagimbestiga kay Z at kapag nasulyapan ka lang ni Z, pumapalit ang

memoryang ito kapalit ng memoryang iniimbestigahan mo si Z. Bigla kang nagiging Manager at si Orly ay trabahador mo lang. Isa lang ito sa madalas na nagbabago tuwing binubura ang memorya mo. Kaya siguro naisipan nating magpalagay ng tattoo sa pusod dahil hindi ito madaling makita at maintindihan. Hindi pa siguro tayo nadidiskubre ng taong si Z tungkol sa pag-iimbestiga natin sa kanya dahil kung makita ka niya, aksidente lang at hindi niya alam na pinag-aaralan natin siya.

Hanapin mo si Orly at pagusapan ninyo ito, ngayon na! Malaki ang naitulong ni Orly sa akin. Nakasubok na rin ng maraming pagbura ng memorya si Orly. Dati, siya ay maraming kaibigan, ngayon nabura na sa kanyang memorya ang dating siya. Nang hanapin ko ang mga kaibigan ni Orly, hindi na rin siya kilala ng mga ito. Ang mas naunang Jasmine sa akin ay niregaluhan siya ng magandang Relo ayon sa kanyang sulat pero siyempre hindi ko na naalala yun dahil kagaya mo, iba ang laman ng isip kopekeng memorya. Sinusundan namin ang mga kilos ng lalaking puti na si Z sa loob ng anim na buwan pero minalas kami ng nakita si Orly ng harap harapan sa hindi sinasadyang nakasalubong niya sa daan. Inobserbahan ko si Orly at nabago nga ang lahat ng memorya niya simula noong nakita niya ang lalaking puti. Simula noon, di raw ako ang nagbigay ng Relo niya. Nag-iba rin ng bahagya ang ugali niya, naging makulit siya. Tinanong ko siya kung naaalala niya ang ginawa niya simula noong sabihin ko ang tungkol kay Z hanggang sa oras na nakita siya nito, iba na ang kanyang naaalala. Nakalimutan na rin ni Orly ang lahat ng pagtulong na ginawa niya sa akin na may kinalaman kay Z kahit ang mga oras na kaming dalawa lang at pinagaaralan si Z o pinaguusapan siya sa pribadong lugar. Ang pinakamalaking misteryo ay hindi natin alam kung paano niya nagagawa ang lahat ng ito. Saka na natin problemahin kung paano niya nagagawa ang mga ito, ang dapat mong malaman ay ang kahinaan niya. Ang sa akin lang, tuwing binubura at pinapalitan niya ang aking ala-ala, parang pinapatay na rin niya ako. Dapat mauna mo siyang makita bago ka niya makita para maiwasan mo ang kanyang mga mata. Nadiskubre ko ang tattoo sa pusod at naisip ko rin ang naisip mo kaya nadiskubre ko ang libro. Pareho lang tayong nagsimula ulit . Simula noong Enero ng taong 1998 ako nagsimula ulit malaman ang katotohanan. Parati kang magsisimula sa simula, kaya maging maingat kay Z, huwag kang papakita sa kanya. Sa libro, nakalagay ang unang date ay 1988 pa! Simula noong 20 anyos ka o tayo, ilang ulit ka ng binura at binago ng taong ito.

Kung nagtataka ka kung saan at kailan mo nakuha ang tattoo mo sa pusod, ako rin hindi ko alam. May nakita lang akong picture sa loob ng Libro ng tattoo na yan pero walang nakasulat na patungkol dito. Hindi niya maaaring burahin ang memorya mo simula noong bata ka pa hanggang sa unang beses ka niyang nakita, noong panahong iniimbestigahan mo siya na pumatay sa Papa noong taong 1988. Sa unang beses at sa mga sumunod, hindi natin alam kung paano niya tayo nakita at kailan tayo naburahan ng memorya. Mag-ingat ka dahil posibleng alam na niyang nagiimbestiga tayo sa kanya. Simula noon ang librong ito na hindi alam ni Z ay nadaragdagan ng laman tuwing nadidiskubre mo. Ang lahat ng kailangan mong malaman ay nasa librong ito. Ito lang ang patunay na totoo siya. Ingatan mo ito.

Jasmine August 12, 1998

Natakot si Jasmine dahil bigla siyang nagkaroon ng mabigat na responsibilidad ngunit di siya nahirapang paniwalaan ang nakasulat dito. Nagulat rin siya na sa sulat na ito ay kahapon lang ang petsa ng pagkakagawa pero iba ang naaalala niyang ginawa niya kahapon. Sulat ko ito. May tattoo akong di ko naaalalang pinagawa ko. Totoo ito. Dapat totoo ito, ang sabi niya sa kanyang sarili.

May nagring ng doorbell ni Jasmine kaya agad agad niyang isinilid ang libro sa ilalim ng mga kahon ng sapatos sa isa pang cabinet, sinusian pa niya ito at tinago ang susi sa ilalim naman ng sofa. Nagmamadali siyang lumapit sa pinto.

Sino po sila? ang tanong ni Jasmine sa tabi ng pintuan.

Dr. Mary ito Jasmine. Phychiatrist mo. Buksan mo ang pinto tignan natin kung may progress. Nagsho-short term memory loss ka pa rin ba? Gumagawa ka pa rin ba ng mga ilusyon sa isip mo? Pagusapan natin ang mga kinwento mo sa akin kahapon.

Ah ganun ba? Ilang sigundo lang po at bubuksan ko ang pinto. Ang sabi ni Jasmine sa babaeng kumakatok. Dinampot niya ang pantalon at polo shirt at sinuot ng mabilis.

Binuksan ni Jasmine ang pinto. Si Z pala ang nasa kabila ng pinto. Hindi nagulat si Jasmine. Hindi man lang tumaas ang kanyang mga kilay o pumikit ang mata. Kalmado lang siyang nakatayo sa kanyang pintuan. Nakatulala siya ng ilang segudo, nakatitig sa salaming bilog na humaharang sa mga mata ni Z. Nakahawak sa doorknob si Jasmine habang nakatitig sa bisita.

Hello Jasmine, ang sabi ng taong puti.

Tuloy po kayo, ang sabi naman ni Jasmine. Pumasok sa silid si Z at isinara ang pinto.

May mga ibibigay ka ba na para sa akin? tanong ni Z.

Opo, meron po. Sandali kukunin ko lang.Nakayukong tumalikod si Jasmine at naglakad papalayo.

Ganadong ganadong pumunta si Jasmine sa may sofa, kinuha niya ang susi at inilabas ang Libro sa cabinet. Iniabot ni Jasmine ang Libro at ang sulat sa sobre sa taong puti. Binuksan ni Z ang

libro, isinara ang pinto at mabilis niyang nilikas ang tirahan ni Jasmine. Nagbuntong hininga si Jasmine at binuksan ang pinto. Tumingin siya sa labas at walang tao. Ang mga bata talaga dito, talaga naman oh. Ipapatanggal ko na talaga ang doorbell ko pinaglalaruan lang nila eh, ang sabi ni Jasmine sa sarili. Nabura na naman sa isip niya ang lahat ng tungkol sa lalaking si Z.

Matapos ang ilang minuto, nagring ang telepono ni Jasmine at dinampot niya ito.

Hello Jasmine, si Orly ito pupunta ka pa ba dito o magsasara na ako? Bilisan mo may ipapakita ako sa iyong napaka-importante. Makinig kang mabuti. Naaalala mo yung sinasabi mo sa akin kaninang umaga, yung tape na nagbabasa ako ng libro? Hahanapin ko sana ulit, pasensya na alam kong sa iyo yun, baka magalit ka, baka pwede ko kasing i-rewind doon sa part na kausap ko yung babaeng crush ko. Sa lalagyanan natin ng mga tapes, may mga disk dun akala ko pelikula dahil may mga pamagat ng pelikula. Kinuha ko yung isang CD na sci-fi pero nung pinanood ko sa VCD player mo, iba ang nadiskubre ko! Tayong dalawa ang nandoon at kausap natin ang sarili natin! Wala akong naaalala sa mga recordings na yun, pero tayo talaga ang gumawa! Di ka maniniwala sa sasabihin ko sa iyo! Marami pang tulad nito, pati yung ibang pelikula karamihan sa mga Science Fiction mo. Ang ibang disk na pelikula naman normal lang na pelikula, pero lahat ng pelikula na may pabalat na kakaibang Science Fiction yun ang may recordings natin! Di ko pa pinanood ng buo, pero mukhang importante ito. Nagkaka-amnisya ka ba? Tama nga bang amnisya ang tawag dito, teka, parang mali ako. Parang may sinasabi tayo tungkol sa memorya, mahina kasi ang sound at maingay ang ulan. Paano natin nagawa ito, di ko naaalala at wala tayong recorder? Paano nangyari ito? Imposible pero totoo, pinapanood ko pa ngayon. Basta pumunta ka na lang dito at magingat ka! Bye!

Napailing na lang si Jasmine at sinabing, Ha, talaga? Sandali! Ano yan? Puro ka talaga hmp sige paalis na ako. Binaba agad niya ang telepono. Napagisip isip ni Jasmine na kapag seryoso si Orly sa sinasabi, seryoso talaga siya. Dinampot ni Jasmine ang susi at lumabas ng bahay.

Pagbaba ni Jasmine ng kanyang apartment, may nakitat narinig siyang nagkakapulong na tao sa daang hindi kalayuan sa kanyang lugar. May isang kalbong lalaking maputi ang nakatihaya sa daan. Kumalat ang kanyang dugo sa daanan ng mga tao at wasak ang kanyang mga binti. Napatakip ng bibig si Jasmine sa kanyang nakita. Nagtataka ang ilan kung bakit kulay abo ang mga mata ng lalaki. Nasagasaan raw ito ng isang SUV na sasakyan. Sinundan ni Jasmine ang mga tanod na nagtatalo at nagtataasan ng boses sa isat isa. Dinampot nila ang lalaki na sinasabing nakasagasa sa lalaking tumatawid. Tinanong siya ng mga tanod, Bakit mo tinakbuhan ang nasagasaan mo, alam mo bang bibigat lang ang kaso mo niyan?

Sumagot ang lalaking nakaposas, Hindi ko po talaga nasagasaan yan. Malinaw na malinaw kong naaalala, ang dugo sa harap ng sasakyan ko sumayad yan sa nagbubuhat ng karne sa daan kanina sa trapik. Matandang babae, nabutas ang pinamalengke niya. Nainis pa nga ako eh. Malinaw na malinaw ko pong naaalala. Wala po akong nasagasaan kaya hindi ako huminto.

Pasensya na po, di ko po ugali ang tumakbo kung may kasalanan akong nagawa. Nasasaktan ang lalaki sa pagkakahawak sa kanyang mga kamay.

Sumisigaw naman ang nagpakilalang saksi, Hindi! Hindi! Hindi, sinungaling ka! Nakita kita, nandoon ako sa malayo pero nakita ko ang sasakyang yan, sinigawan ka pa ng lalaking kalbo pero dirediretso ka lang na tumakas na parang nakasagasa ka lang ng pusa. Buti trapik, huli ka tuloy! Sa gawing kalayuan, parating naman ang isang kotse ng pulis na sobrang lakas ng tunog ng sirena at busina nito. Ang mga tanod ay hinahanapan ng pitaka ang biktima at wala silang nakitang anuman sa kanyang mga bulsa. Marami ang nakakalat sa daan, kabilang na dito ang mga tsokolate, ibat ibang pagkain, sunglass na bilog, kwintas at iba pa.

Orly! Ang isinigaw ng isang tanod. Bagay na kinagulat ni Jasmine dahil kamukha ng Relo ni Orly ang hawak ng mga tanod. Orly ang pangalan niya! Ang sabi naman ng batang tanod. Lahat sila ay nakatingin sa magandang relo na inalis sa kamay ng lalaki.

Habang abala sila sa pagdepensa ng suspek sa kanyang sarili, naapakan ni Jasmine ang isang libro na may bahid ng dugo na may bakas ng mga paa ng mga taong dumaan sa pinangyarihan ng aksidente. Natatabunan ito ng iba pang nakakalat sa daan. Sulat kamay niya ang pangalan niyang nakalagay dito na hindi natatakpan ng dugo. Pinulot niya ito at binuksan sa huling pahina at ang nakita niya ay isang picture ng kanyang Papa at mga kamag-anak sa isang kasal na ngayon pa lang niya nakita. May bilog na guhit sa gawing malayo ng larawan at napansin niya sa loob ng bilog ang mukha na kamukha ng lalaking nakahilata sa daanang lalaking kalbo at may matang kulay abo. Nagmamadali siyang nawala sa eksena at sumakay sa loob ng kanyang kotse na nakaparada sa daan. Binuksan niya ang air-con. Siya ay pinapawisan at kinakabahan. Nakatitig lamang siya sa daan, punong puno siya ng pagkataka at takot. Nagbuntong hininga siya, lumalaki ang kanyang mga mata, humawak sa manibela at nag-iisip isip dahil sa mga nangyari. Hindi pa siya nakakita ng taong namatay at kakaiba pa ang mga mata. Nag-isip isip siya. Ano ang nangyayari, bakit may picture ni Papa sa Libro. Sa kanya ba itong librong ito? Mukhang akin dahil sulat kamay ko. Kinuha niya ang Libro at binuksan niya sa bandang gitna. May isang ginupit na pahina ng pahayagan ang nakaipit dito. May larawan at nakabilog sa pulang guhit ang picture ng tatlong tao sa malayo, may petsa, at may maikling sulat na nakasulat kamay sa ibaba. Naintindihan niya ito at naalalang sulat kamay ni Orly ang nakasulat dito. Binasa niya ang sulat: May dalawa pang katulad ni Z. Nadiskubre kong hindi pala siya nag-iisa. Kakampi mo ako, hinahanap ko rin sila. Wag kang magtiwala sa iba. Huwag kang magtiwala sa sarili mo. Huwag kang matakot. Hindi ka rin nag-iisa.

Hindi ito naintindihan ni Jasmine at nagmadali siyang umalis.

Impyerno Sa Lupa
By E.L. Minell Abril taong 2034. Maynila. Tanghaling tapat. Ang init ng araw ang gumising sa akin. Halos di na rin makaihip ng malamig na hangin ang aking Electric Fan. Masakit ang ulo ko dahil sa puyat na inabot sa overtime. Wala akong magawa kaya't binuksan ko na lang ang radyo sa tabi ng aking kama. Naalala ko na sira pala ang aking radyo. Sa sobrang inis, ibabato ko na lang ang radyo ng may marinig akong ingay galing sa dingding ng aking maliit na kwarto. Ang ingay ay di maiihalintulad sa ingay ng dalawang taong nagtatalo ngunit ito'y ingay na parang may batang nagmamakaawa. Inilapit ko ang aking tenga sa dingding upang marinig ng mabuti ang nangyayaring gulo sa tabi ng bahay. Narinig kong may munting tinig ng isang bata ang tila'y hinahalay ng matandang Lalaki! Narinig ko ring may isa pang batang lalaki ang umiiyak at nagmamakaawang pakawalan ang kanyang kapatid. "Tumahimik ka! Tumahimik Sabi!" yan ang sinisigaw ng Lalaki. "Wag po... maawa kayo sa akin. Mama! Papa! Huhuhu," ang iyak ng batang kawawa. Agad akong pumunta sa pintuan para lumabas at humingi ng tulong sa mga kapit bahay. Wala akong telepono. Nang nabuksan ko ang pintong kahoy, ang pintong bakal ay naka-kadena na't naka-padlock. Ang rehas sa pintong bakal na kumukulong sa akin ay napakatibay. Natatakot naman akong sumigaw ng tulong sa labas baka bigla na lang patayin ng Lalaki ang dalawang bata sa kabilang bahay. Maaari ring maisipan na rin niya akong patayin sa dahilang siya ang pinakamalapit na makakarinig kung ako'y sisigaw at sapagkat kung gagawin niya ito'y napakadali lang dahil nasa sulok ang aking apartment at hindi mapapansin ng sino mang gustong magtangkang tumingin. Hindi rin ako pwedeng maghintay na lamang ng kasama dahil ako'y nagiisa lamang sa inuupahang apartment. Sa boses pa lang niya'y mukhang mamamatay tao siya. Hindi ko hahayaan ang mga hayop na tulad ng lalaki sa kabilang bahay na makagawa muli ng kanyang kahayupan. Naisipan kong pumunta sa banyo kung saan naroon ang fire exit. Ang pinto ng fire exit ay may kalumaan na't kinakalawang. Sinubukan kong lumabas sa fire exit, kumapit patungo sa kabila at sumilip sa kanilang bintana. Wala akong maaninag anuman sa labo ng salamin ng bintana, ngunit napansin kong plywood lamang ang tumatakip sa dating pinaglagyan ng Air Conditioner. Tinanggal ko ito at pumasok sa kanilang banyo ng dahan dahan. Narinig kong muli ang iyak ng mga bata nang ako'y nasa banyo nila. Wala akong dalang ano mang armas sa aking kamay. Ang alam ko lang ay kailangang magawa ko ang aking makakaya upang matulungan ang mga batang biktima ng isang taong walang kaluluwa! Kinuha ko ang salamin sa itaas ng lababo para gamitin sanang armas kung sakaling aatakihin ko ang mamang ito. Inisip ko rin na nangangailangan ng kaunting pasensya at tamang oras ang pag-atake upang magawa ko ito ng tama. Napansin kong bukas ng kaunti ang pintuan ng banyo kaya't ang salamin ay nagsilbing gamit upang makita ko ang nangyayari sa sala. Kasalukuyang tinatali at pinipiringan ng lalaki

ang dalawang bata. Nakahubad at pawis na pawis ang lalaking ito at pinagpatuloy ang kanyang kahayupan sa batang babae. Hindi ko na mapigilan ang galit sa loob ngunit nangingibabaw ang aking takot. Lalabas na sana ako't lulusob nang may bigla akong narinig na ugong ng isang sigaw galing sa labas! "Rico! Rico! Nandidiyan ka ba? Hello!" Boses iyon ng aking nobyang bihira lang kung bumisita na si Ella sa labas ng bahay at hinahanap niya ako sa aking apartment. Natakot ako na baka pati siya'y madamay sa nangyayari! Narinig rin ng Lalaki ang kanyang boses kaya't dumampot ito ng patalim. Malaki ang kanyang patalim at simula na akong nataranta sa loob ng banyo. Nararamdaman ko ang lamig ng sahig sa aking hubad na paa. Nanginginig ang aking mga laman sa pinagsamang takot at galit. Nang palapit na sa pinto ang lalaki upang buksan ito, nagmadali na akong lumabas at nakadampot ako ng bakal na tubo! Inihampas ko ito sa ulo ng lalaki at siya'y natumba sa sahig. Hinampas ko pa siya ng paulit ulit hanggang magdugo't mawasak ang kanyang mukha. Sa hindi inaasahang pagkakataon, ako'y biglang nahagip sa aking binti ng kanyang patalim. Nagdugo ang binti ko at duguaan ang aking pantalon. Hinampas kong paulit-ulit ang kanyang kamay na may hawak na patalim. Nagdilim ang aking paningin na para akong masamang tao. Dinampot ko ito't hiniwa ang ari ng lalaking nakahubad. Pakiramdam ko'y sadista na rin akong tulad niya. Siya'y duguan at di na makakilos. Siya na ngayon ang umiiyak at nagmamakaawa. Sumigaw ako, "Ella, tumawag ka ng pulis dali!!! May rapist dito!!! Ella si Rico ito dalian mo tumawag ka na ng pulis!" Si Ella nama'y hindi sumasagot sa labas ng pinto. Pinilit kong tumayo at binuksan ang front door. Tumambad sa aking harapan ang .38 caliber na baril ng isang pulis at nakatakip ang isang kamay niya sa bibig ni Ella.

"Bitawan mo ang kutsilyo kung ayaw mong paputukin ko ito," ang sabi ng Pulis sa akin. Siya'y naka uniporme, naka-jacket na itim at naka baseball cap na itim. Ako nama'y duguan at basang basa sa pawis. Wala akong nagawa kundi bitawan agad ang kutsilyong hawak ko. Binulungan niya si Ella na wag sumigaw dahil kung siya'y sisigaw, papatayin kaming dalawa. Ipinasok si Ella ng Pulis sa loob ng apartment at nagulat sa nakitang duguang mukha ng lalaki sa sahig malapit sa pinto. "Anong nangyari dito?" ang sabi ng pulis. "Parang awa mo na paalisin mo na lang kami," ang pagmamakaawa kong sinabi sa pulis. "Tumahimiiiik kaaa.." ang sabi ng pulis sa akin. Pumunta sa gawing kwarto ang pulis at inalis ang kumot ng kamang puti. Lumantad ang bangkay ng isang babae na walang saplot sa katawan. Gulat na gulat naman si Ella sa itsura ng lalaking duguang nakahalindusay sa sahig. Basag ang ilong ng lalaki at tapyas ang ibabang labi nito.

Nagawa ko yatang basagin ang kanyang bungo. Ibinulong ko kay Ella na ang lalaking iyon ang rapist ng batang nakapiring. Naghahalungkay ang pulis sa ilalim ng kama. May nakuhang makakapal na pera ang Gago. Inilagay sa bag ito at napatingin sa amin. Inilagay naman niya sa kanyang mga bulsa ang nakakalat na 50 peso coins. Nagpatuloy siya sa paghahalungkat at nang buksan ang closet, naroon naman ang bangkay ng isang lalaking teenager. Maliban sa bangkay ng teenager, may mga kilo-kilo ng bawal na gamot ang closet. Nilagay din ng pulis ito sa kanyang itim na bag. Pumunta sa refrigerator ang pulis at kumuha ng beer in can. Kinausap niya kami.

"Ikaw ba yung nakatira sa kabila," ang sabi niya.

"Oo ako" "Ako yung naglock ng pintuan mo, babala para hindi ka na manghimasok pa sa hindi mo buhay! Bakit ginawa mo pa ring pumasok sa apartment na 'to ha? Matapang ka rin ha! Nagawa mong labanan ang mamang ito. Ahhhh Halika nga dito".

Lumapit ako. Iniharap ang kanyang rebolber sa akin at sinabing, "Papatayin ko itong bebot mo kapag sumunod ka! Tigas kasi ng ulo mo eh!" Hinawakan niya ng mahigpit sa kamay si Ella. nagmakaawa naman akong wag niyang tangayin ang aking nobya. "Pakiusap wag mo siyang sasaktan, pakawalan mo siya." Si Ella nama'y iyak ng iyak sa akin at nakakapit ng mahigpit at sinabing, "Rico, don't let him take me! Pleaasee!! Parang awa niyo na.. Oh God Please.... Please..." Samantala, tila'y may napansin sa labas ang tiwaling pulis kaya't binitawan niya ang kamay ng aking nobya. Si Ella nama'y napaluhod at umiiyak. Niyakap ko siya't sinabing "God is with us sweetheart. God is with us." Nagsasalita ang lalaki sa lapag kaya't laking gulat namin nang makitang pinaputukan sa ulo ng pulis ang lalaking nasa sahig. Lalong dumanak ang dugo sa sahig ng apartment. Laking gulat ko nang binaril din niya sa ulo ang dalawang bata! Nang itututok na sa amin ang baril, akala ko'y katapusan na namin ngunit bigla siyang napaisip at tumingin sa labas. Nagmasid masid siya habang panay ang inom sa beer na hawak. Tinignan nito ang kaniyang baril. Maaaring siya'y nagtitipid ng bala at may natunugan siyang kaaway sa labas. Lumabas ang pulis bitbit ang kanyang itim na bag at rebolber. Madali ko namang dinala si Ella sa Banyo kung saan ako pumasok. Bumaba kami sa hagdanan ng fire exit at tumakbo sa kanto. Sa may di kalayuan, nasaksihan namin ang pulis na sumasakay ng sasakyan nang siya'y paputukan ng apat na kalalakihan. Dinampot ang dala niyang bag at sinipa pa ito sa ulo. Kinapkapan ang jacket ng pulis at may nakuha silang pitaka.

"Wallet ko yun!" ang pabulong na sinabi sa akin ni Ella. Lumipat kami ni Ella sa ibang direksyon. Habang nasa gawi kaming kanluran, tila'y umiinit ang sinag ng araw. Nalaman kong napakapanganib ng buhay sa mundo at ang kaunting oras kong kasama ang aking mga mahal sa buhay ay napakahalaga. Bawat kanto'y tila ang layo ng agwat. Mabagal ang aming takbo dahil sa duguan kong binti. Nanghihina na rin ako at nahihilo. Umupo ako sa isang bangko sa hindi kalayuan at si Ella ay pumunta sa phone booth upang tumawag ng tulong. Ngunit hindi pa siya nakakarating, hinarang na agad siya ng apat na kalalakihang pumatay sa pulis. Hindi ko alam kung paano nila kami natagpuan. Hindi na ako makakilos sapagkat namamaga na ang aking binti. Lumapit ang dalawang lalaki, pinosasan ako't piniringan. Tinangay kami sa isang van. Sa van ako'y nagmamakaawang wag kaming sasaktan ngunit tuwing ako'y nagsasalita'y hinahambalusan ako sa tiyan. Nasubukan ko ring sapakin sa mukha. Nanlalamig ang aking paa't nanginginig ang aking kalamnan. Taimtim na lang akong nagdasal na matapos na ito. Hindi ko inaakalang ganito na kasama ang mga tao sa paligid. Iniisip kong maraming sanhi ang mga kademonyuhan. Maraming dahilan kung bakit nangyayari ito at mas lumalala pa. Iniisip ko ring minsan binabaliwala ko lamang ang mga nakikitang karahasan sa tv at walang pakialam sa mga nangyayari sa ibang tao. Ngayon ako na ang nasa kalagayan ng mga minamalas. Nagsisisi akong inubos ang oras ng aking buhay na walang kabutihang idinudulot sa kapwa tao. Malamang patuloy na magwawagi ang kasamaan kung hindi kikilos ang bawat isa para matugunan ang pangangailangan ng lahat, ang kapayapaan. Maraming tao ang naghihintay lamang na mangyari sa kanila ang ganitong sitwasyon bago nila seseryosohin ang kanilang paligid. Inisip ko ang dalawang batang pinatay ng isang tiwaling pulis. Nagpaluha naman sa akin ang boses ni Ella na nasa kabilang dulo ng van; siya'y umiiyak. Huminto ang van at lumakas lalo ang kanyang iyak. May narinig akong boses na nagsabing, "Kahit sumigaw ka ng malakas walang makakarinig sa iyo dito! Umiyak ka kung gusto mo!"

Naguusap usap sila at pinaupo ako sa bangkong kahoy na walang sandalan. Tinanggal ang piring sa aking mga mata at ako'y nasilaw sa liwanag ng bumbilya sa aking itaas. Madilim ang paligid at ang ilaw sa aking itaas ay ang nag-iisang ilaw ng kwarto. Umiiyak na ako sa takot. May nakita akong dalawang lalaki sa aking harapan. Isang nakatayo at isang nakaupo at lima pang iba sa aking kanan. Wala si Ella sa paligid. Simula nang bumilis ang pintig ng aking puso sa takot. Isang lalaking tinatawag nilang Sarge ang nagsalita, kausap ang lalaking naka salamin na medyo may katandaan.

"Sir, Nakita namin ang picture niya sa bahay. Nasangkot siguro dahil ang sugat sa binti't paa niya'y parang gawa ng kutsilyong hawak ni Ipong. Nakatira yan sa tabi ng apartment. Hawak din namin ang laman ng wallet ng babaeng kasama niya. Siya iyon dahil may picture. Ella ang nakalagay sa kanyang I.D. Nakuha namin iyan sa bulsa ni Danny boy. Traydor sa atin yung gago sinolo niya ang mga nakuha ni Ipong. Balak din niyang solohin..." Bigla siyang pinatid ng lalaking nakasalamin at sinabing, "Nasaan ang babae? Anong ginawa ninyo sa kanya?"

"Nasa interrogation room din po Sir." ang sagot sa kanya.

"Narinig mo ba yun bata? Nasa maayos na kalagayan ang girlfriend mo. Nasa interrogation room. Tinatanong lang din siya at kinakausap. Mga pulis kami. Makinig kang mabuti sa mga sasabihin ko." Ang sinabing madiin ng lalaking nakasalamin sa akin. Mahirap paniwalaang lahat silang naroon sa kwartong madilim ay mga pulis dahil dalawa lamang silang naka-uniporme at mga di mukhang pulis ang iba. Nilapag ni Sarge ang pitaka ni Ella, ang mga pictures na nakita sa aking apartment, ang baril ng patay na pulis na tinatawag nilang Danny boy, at mga baryang 50 pesos sa mesa sa aking harapan.

"Makinig kang mabuti. Wala kang magagawa kung ayaw ka na naming mabuhay pa. Wala kang magagawa kung ano man ang gusto naming gawin sa iyong girlfriend. Kung mabubuhay ka lang, kakasuhan ka namin ng murder at rape. Kami ang mga pulis at nasa kapangyarihan." ang sabi ng nakasalamin. Binunot nito ang kanyang automatic pistol, tinganggal ang safe upang ipakita sa aking gagamitin niya ito. Siya'y nagpatuloy magsalita. "Ang bangkay ng tatay ng mga bata ay nasa kwarto mo na. Hindi ka makakalusot sa amin kung mabubuhay ka man. Dahil sa iyo, lumaki ang problema namin! Dahil sa iyo, malaki ang butas na tatakpan namin! Kung ayaw mong walang mangyaring masama kay Ella, may ipag-uutos kami sa iyo na dapat mong sundin. Ipapadala namin sa iyo ang isang kilo ng shabu sa Boss ni Ipong at humingi ka ng tawad sa pagpatay mo sa kanya. Kapag nagawa mo ito, papakawalan namin si Ella. Tanggalin ang posas niya!" May nagtangal ng posas sa aking mga kamay. Biglang may kumatok sa pintuan at sila'y napatingin dito. Binuksan ang pinto ng isang lalaki sa tabi. Si Ella, buhat buhat siya ng isang lalaking tauhan ng nakasalamin. Siya'y wala nang malay at walang pang-itaas na suot!. Sa isang kisap mata, bigla ko na lamang dimanpot ang rebolber ni Danny boy at binaril sa ulo ang lalaking nakasalamin! Mabilis ko ring isinunod si Sarge at ang dalawang nasa pintuan. Bumubunot ng baril ang isa sa aking kanan ngunit huli na siya sapagkat binunot ko naman sa kaliwang kamay ang baril sa lalaking nakasalamin na nasa aking harapan at binaril silang isa-isa. Binaril ko sa ulo ang nagbubuhat kay Ella. Hinayaan ko lang siya sa tabi. Kinuha ko ang baril ng dalawa sa mga patay sa sahig. Mabilis akong lumabas ng interrogation room. Nasa police station ako at lahat ng pulis ay nagulat sa aking paglabas. May anim na katao sa loob ng police station at ang isa sa kanila'y sibilyan. Isang babaeng pulis ang unang bumunot ng baril sa akin. Nakita ang hawak kong baril kaya't silay nagbunutan ng baril. Sa labis kong pagkagulat, binaril ko silang isa-isa na di ko nalalaman kung paano ko ito nagawa. Walang natirang buhay sa kanila. Hindi ko na alam kung sino ang masama sa kanila at ang hindi. Ang alam ko lang ay hindi na ako mabubuhay pa kung hindi ko gagawin iyon. Binalikan ko agad si Ella at niyakap siya ng mahigpit. Dinala ko siya sa labas ng interrogation room. Umiiyak ako't takot na takot. Napansin ko rin na ang isang binatang sibilyang nagtatago sa mesa ay tumakbo palabas at maaaring

tumawag siya ng tulong sa malayong lugar. Tulong mula sa masasamang pulis o mabubuting pulis. Wala na akong pakialam doon. Ang tanging alam ko ay nasira ang buhay ko ng isang iglap lang. Yakap ko pa rin si Ella at di ko na man lang namalayan na nawala na ako sa aking kamalayan.

Pagkagising ko, ako'y nasa ospital na at nakaposas. Malamig ang hanging galing sa air con ng ospital. Payapa na akong nakahiga. Doon ko na lang rin nalaman na ako ay may tama ng bala sa kaliwang balikat. Nakita raw nila akong yakap yakap ng mahigpit ang aking Ella. Buhay pa raw siya at nasa rehabilitation. Hindi ko alam kung ako ay may nagawang kasalanan o wala. Bahala na kayo sa akin. Ang alam ko lang sa ngayon ay ang aking kapalaran ay nasa inyong mga kamay. June 11,2003

ALAMAT NG ROSAS
Noong araw ay may isang magandang dalagang nagngangalang "Rosa," na balita sa kanyang angking kagandahan, kayumian, at kabaitan. Maraming nangangayupapa sa kanyang kagandahan. Ngunit ni isa sa mga ito ay hindi niya mapusuan. Dahil ang gusto ni Rosa ay ang maglingkod sa Panginoon at sa pagtulong sa mga nangangailangan ng kanyang tulong. Ngunit si Cristobal, isang mahigpit niyang mangingibig, ay di makapapayag na di mapasakanya ang dalaga, at ito'y nagtangkang agawin si Rosa at dinala ito sa hardin. Ngunit nananalangin si Rosa sa Panginoon at noon di'y siya'y naging bangkay. Sa takot ni Cristobal ay ibinaon niya ang dalaga sa bakuran nito at saka siya lumayo sa pook na iyon upang di na magbalik kailanman. Mula noon ay hindi na nakita ng mga taga roon si Rosa. Sa halip, sa bakuran nito ay may isang halamang tumubo na may bulaklak ngunit paghawak sa tangkay nito ay mapapasigaw ka dahil sa talas ng tinik ng halamang hinahawakan. Dahil niloob ito ng Panginoon na gawing bulaklak si Rosa na ang tangkay ay may mga tinik na tagapangalaga rito upang di-pagnasaang pupulin lamang ng sinuman.

ALAMAT - ANG LAWIN AT ANG PAGLIKHA SA DAIGDIG

Ang Lawin The Tagalog Myth of Creation NUONG simula ng daigdig, wala pang lupa. Ang dagat lamang at ang langit ang naruruon, at sa pagitan nila ay isang lawin. Walang tigil ang lipad ng lawin at dumating ang isang araw nang napagod siya. Matagal siyang humanap ng malalapagan subalit walang nakita kaya naisip niyang galitin ang dagat. Sa puot ng dagat, pinaghahagis niya ng tubig ang lawin hanggang umabot sa langit ang taas ng mga alon. Nagimbal naman ang langit at, upang mapahupa ang mga alon, binagsakan ng maraming bato ang dagat. Sa dami ng bato, nagtumpok-tumpok ito at nabuo ang ibat ibang pulo sa ibabaw ng dagat. Sa wakas, tumigil ang talon ng mga alon. Inutos ng langit sa lawin na lumapag sa isa sa mga pulo at duon mag-pugad. At huwag nang

gambalain ang dagat at ang langit. Mula nuon, tahimik na namuhay ang lawin, at iba pang mga ibon, sa mga pulo sa pagitan ng dagat at langit.

Sanaysay Iba ang Pinoy

ni Princess O. Canlas Ang Pilipinas ay binubuo ng iba't ibang lalawigan, at bawat lalawigan ay may kanya-kanyang bernakular. Ngunit iba-iba man ang salita, iba-iba mang lugar ang kinalakihan, iisa lang ang ugat na pinagmulan. Tayo ay Pilipino. Mahirap malaman kung ang isang tao ay Pilipino nga o hindi sa kasalukuyang panahon. Sapagkat ang iba sa atin ay mas nananalantay ang dugong banyaga. At kung minsan pa'y mahirap ding alamin sa kanilang gamit na wika. May maitim at mayroon namang maputi. May matangos ang ilong at mayroon namang sarat. May matangkad at mayroon din namang pandak. Ngunit isang katangian ang nagbubuklod sa mga Pilipino upang sila'y makilala mo at masabing: "IBA ANG PIN'Y!" Ang pagkakawanggawa ay may taglay na iba't ibang katangian. Sapagkat ang taong mapagkawanggawa ay masasabi ring matulungin sa kapwa, magalang, mabait, mapagbigay, mapagpaumanhin, mapagtimpi, o mapang-unawa. At ang pagkakawanggawang ito ang makikita sa mga Pilipino. Isang katangiang higit sa kayamanan. Mapapansin hanggang sa kasalukuyan na ang Pinoy ay may kusang loob na pagtulong sa mga taong nasa kanyang paligid, kilala man niya ang mga ito o hindi. Sa lansangan, ang mga bata ay tinutulungang makatawid nang matiwasay. Ang matatanda ay inaalalayan sa kanilang paglalakad. Ang maraming dala-dalahan ay tinutulungan sa pagbibitbit. Ang mga hindi sinasadyang mahulog na bagay ay pinupulot upang iabot. Ang mga upuan sa pampublikong sasakyan ay ipinagkakaloob ng mga kalalakihan sa matatanda o sa kababaihan. Pagbibigay ng pagkain sa mga nagugutom. Pagbabahagi sa mga nangangailangan. Pagtanggap sa mga bisita nang may sigla, paghahain ng pagkain kahit kung minsan ay wala ng matira para sa kanila. At minsan nama'y pag-ako sa mga gawaing naiwan ng iba. At ang lahat ng mga ito ay ginawa ng kusang-loob at hindi napilitan lamang. Iyan ang Pinoy. Likas sa mga Pilipino ang pagkakawanggawa. At ang kalikasang ito ay dapat ingatan at pagyamanin pa. Nababatid ba natin na ang katangiang ito ay nakapagkukubli ng mga pagkukulang na ating nagawa sa mata ng Diyos? Sa iyong paggawa ng kabutihan, maaring may mga pagkakataon na ika'y hindi napasalamatan o nginitian man lamang ng iyong tinulungan. At ang iyong ginawa akala mo'y walang saysay o walang kabuluhan. Ngunit may Isang

higit sa lahat ay nakakaalam. At Siya ang tanging makapagsusukli sa iyong kabutihan. Ang paggawa ng kabutihan sa kapwa ay may katumbas na gantimpala sa Panginoon. Ngunit hindi man natin makamit ang biyayang iyon dito sa lupa, makasisiguro tayong sa langit ay ipagkakaloob ng Diyos ang gantimpala. Tayo'y mga Pilipino, at nananalantay rin sa ating ugat ang dugong Kristiyano. Ang pagkakawanggawa ay patuloy nating ihandog o ibahagi sa ating kapwa. At hayaang ang ibang bansa ang magsabing, Pinoy ay dakila.

Munting Alaala
Ni Aura Naiisip mo ba ang mga nangyayari sa bawat araw, nagtataka lang ako sa mga tao sa tuwing pinagmamasdan ko sila mula sa aking kinalalagyan. Sa dami ng kanilang mga ginagawa tila napakarami na nilang nalimutan mga bagay, mga pinalampas na pagkakataon o oras. Bakit nga ba tila masyadong masalimuot ang buhay ng tao, kaylan ka pa bang huling umakyat ng bubong para matulog o para magpahangin, huling humiga sa isang mahabang bangko at tumingala lamang sa langit habang pinagmamasdan ang mga ulap, ang huling beses na naligo ka sa ulan o nagtampisaw sa baha, kaylan ka huling naupo sa tabi ng kalsada habang katabi ang iyong mga kaibigan. Kaylan kayo huling kumain ng mami sa kanto ng magkakasama, yung huling beses na dinalaw mo ang iyong elementary school o high school, kaylan ka ulit bumalik sa dati nyong tambayan at nagpalipas oras tulad ng dati nyong ginagawa, kaylan ka huling naglaro ng teks. Masyado na bang marami ang mga bagay na hindi mo na nagagawa pero ano nga nga ba ang pumipigil sa tao para magawa ang mga dati ay nagagawa nya? Sa paglipas ng panahon naaalala mo pa ba ito o itinabi mo na rin tulad ng iyong mga laruan, kaylan mo pa ba huling hinawakan ang paborito mong laruan, o binasa ang mga secret notes sa likod ng mga school notebook mo, o tinignan ang mga matataas na grade na ibinigay sayo ng teacher mo, bakit ba hindi na pwede pang ulitin ang mga gawain na ito o bakit sa paglipas ng panahon ay unti-unti na ring nalilimutan ng tao ang mga simpleng bagay na ito na dati-rati ay labis na nagpapasaya sa tao? Gaano nga ba kadaling limutin ang munting kasiyahan na ito? totoo nga bang habang tumatanda ang tao ay nawawala na rin ang kakayahan niyang maligayahan sa mga munting bagay. Gaano na nga ba kalaki ang mundong ginagalawan mo ngayon o pakiramdam mo lamang ay malaki ito. Nakalimutan na ba nga tao ang mga kaligayahang inihain sa kanila ng kalikasan, at lumikha sila ng maliliit na mundo sa gitna nang napakalaking mundong ito,. Naniniwala lamang ako na ang mundo ang syang umiiwan sa kalikasan pero kaylan man ay hindi iiwan ng kalikasan ang mundo.

Talumpati
Kabataan:Isang Pagtatanong ni C.C Marquez, Jr. Ako, ikawkayosilatayong mga kabataan, Saan natin ihahatid itong ating inang batan? Sa altar ba ng pag-asa o sa bibig ng kabiguan Sa paanan ba ng langit o bunganga ng libingan? Dapat tayong manghilakbotdapat tayong kilabutan Sa lahat ng pangyayaring nagaganap ng hayagan Unti-unting naglalaho nang di natin nalalaman Ang sariling tatak natin bilang Perlas ng Silangan; Kilos natin at damdaminang kulturat kabuhayan, Dahan-dahang nalalagom ng masakim na dayuhan! Nanaisin pa ba natin ang magbalik ang panahon Ng nabaon na sa limot na duguang mga taon? Noong tayong mga kabataan ay may pusong nag-aapoy At wala ng hinahangad kundi gulot rebolusyon? Sa kumpas ng paaralay nais pa ba natin ngayong Maglagay ng barikadat magdaos ng demonstrasyon? Di bat dahas ay sa dahas sumugpong na lubos noon Upang ganap na sikangan ang sa bayay nagsusulsol? Kabataankabataanako nayoy nagtatanong: Saan natin ihahatid itong ating henerasyon? Papayagan kaya natin sa sarili nating bansa, Ang sariling tatak natit kakanyahan ay mawala? Sa kultura ng dayuhang dito ngayoy bumabaha, Ang sariling kalinangay lulunurin na rin kaya? Ang malagim na kahapong dugot luha ang napunla Bakit ngayong susupling na saka tayo nagpabaya? Ang aral ni Dr.Rizal na tayoy pag-asa nga, Bakit ngayoy aral pa ring matupad ni bahagya? Sa paningin ng daigdig, dapat tayong mangahiyaPilipinong naturingan ay dayuhan ang kamukha! Ikaw kayay isang bulag at hindi mo nakikita Ang talamak na pagyurak sa sarili mong kultura? Sa harap ng telebisyon panatag kang nakatawa At ni hindi ka mapaknit kung dayuhan ang programa Ang likas mong panooring makulay na zarzuela, Ngayoy nagging video tapes at Betamax sa tuwina Ang tamis ng tulain mo at kundimng pangharana,

Pinalitan mo ng disco, ng swing, ng rock, boogie; Dumilat ka, kabataanang lahi moy nakukuha Ng dayuhang sa bansa moy nagpapanggap na turista! Ang agwat ng talastasan ng magulang at anak, Hindi mo ba napapansing kaylawak ng isang agwat? Dumaraan ang maghapot lumilipas ang magdamag, Ni putol mang dayalogoy hindi kayo nakabigkas; Kahit isang problema mosa kanilay di naungkat, Kaya itoy nananatiling suliraning hindi malutas Papaano, tayong bunsoy sa lansangan nagpupuyat Sila namang ama at inay sa Gawain nagbababad; Ah! Sa aba ng Maykapal kapag itoy di nagwakas, Wawasakin ang pamilyat ang bansa moy malalansag. Ikaw, akokayo, sila dapat tayong mangag-isip, Itong ating Inang Bayay saan natin ihahatid? Sa altar ba ng pag-asa o libingang sakdal lamig? Sakuko ng kabiguan o tagumpay na marukit? Tayong mga kabataan ang pag-asa ng daigdig, Sa magulang at ninunoy tayong lahat ang magpapalit Ang kulturat kabuhayan ay linanging buong higpit Upang tayoy makalaya sa dayuhang mapanggipit; Isang bansa Isang diwa ang satiy bumibigkis, Tayoy mga kabataan Pilipino bawat saglit!

Talumpating pangkalikasan

Sa pag gising sa umaga at sa pag pasok sa eswela. sa pag katok sa pintuan nakita ang elektrikpan akoy nakaharap dito.. dito! sa harap ninyo.. para maunawaan ninyo kung ano ang nakita ko habang papunta sa eskwelahan. Ang kalikasan ay dapat alagaan ito ay mahalaga dahil sa ito ay nilikha ng diyos huwag natin sirain dahil bunga ay kalamidad. tayong mga tao ang nilikha ng diyos para mangalaga sa kapaligiran dahil tayong mga tao ang mas pinaka makapangyarihang nilalang na nilikha. isipin natin na ang mundong ating ginagalawan ay hiram lang natin sa kanya. paano kung bawiin nya ito? dapat itong alagaan...

Kalikasan,.. ano ba ang kalikasan? ano ba ang unang pumapasok sa mga isipan o utak niyo sa tuwing naririnig nio ang salitang kalikasan? sumasang ayon ba kayo sa patuloy na gawain ng mga tao sa pagsira ng inang kalikasan? kaibigan.. ang sagot ko ay hindi.. baket? dahil gus2 niyo ba na ang ating mga anak ay maranasan ang kawalan ng puno sa buhay nila? at makita nalang ito sa mga letrato? kaibigan.. ito ay isang pagkakamali dapat ituwid.. wag na tayo mag bingi-bingian,bulag-bulagan at dapat tayo ay mag isip isip.. sa lahat ng ating gagawin kung ito ba ay tama o mali.. originally made by : bandong_wayne@yahoo.com << contact niyo ako if you need assistance on making kalikasan.