Documente Academic
Documente Profesional
Documente Cultură
∫
1
f ( t) = Fω( ) exp (ωi t ) dω
2π
−∞
La transformada
de
Fourier
∞
F (ω ) =
∫
−∞
f (t ) exp( −i ωt ) dt
De la Serie de Fourier a
la Transformada de Fourier
La serie de Fourier nos permite obtener una
representación en el dominio de la frecuencia
de funciones periódicas f(t).
. . . -T -T
/2 0 T
/2 T ...
-p
/2 p
/2 t
0 −T
2 <t < −p
2
−p
f (t ) = 1 2 <t < p
2
0 p
<t < T
2 2
Los coeficientes de la serie compleja de
Fourier en este caso resultan puramente
reales:
p sen(nω )
p
cn = 0 2
T ( nω )
p
0 2
0.4
cn
0.2
-0.2
-60 -40 -20 0 20 40 60 w=nw
0
Si el periodo del tren de pulsos aumenta...
1.5
p = 1, T = 2
1
f(t)
0.5
0
-20 -10 0 t 10 20
1.5
p = 1, T = 5
1
f(t)
0.5
0
-20 -10 0 t 10 20
1.5
p = 1, T = 10
1
f(t)
0.5
0
-20 -10 0 t 10 20
1.5
p = 1, T = 20
1
f(t)
0.5
0
-20 -10 0 t 10 20
...el espectro se "densifica".
0.6
cn p = 1, T = 2
0.4
0.2
-0.2
ω =nω 0
-50 0 50
0.3
0.2 p = 1, T = 5
0.1
-0.1
-50 0 50
0.15
0.1
p = 1, T = 10
0.05
-0.05
-50 0 50
0.06
p = 1, T = 20
0.04
0.02
-0.02
-50 0 50
En el límite cuando T→∞, la función deja de
ser periódica:
1.5
p = 1, T = ∞
1
f(t)
0.5
0
-20 -10 0 t 10 20
∫ f (t )e
−inω0t
Recordemos: cn = 1
dt y T=
T
−T / 2
ω0
La serie de Fourier es: ∞ 1 T /2 inω0t
-T/2< x < T/2 f (t ) = ∑ T ∫ f (t )e
n = −∞ −T / 2
−inω0 t
dt e
O bien:
∞ 1 T /2
inω0t
T = 2π / ω0 f (t ) = ∑ 2π ∫ f (t )e
−inω0t
dt ω0 e
ω0 = 2π / T n = −∞ −T / 2
Cuando T→ ∞, nω 0 → ω y ω 0 → dω y el sumatorio
se convierte en:
∞
∞ iωt
∫−∞−∫∞ f (t )e dt e dω
−iωt
f (t ) = 1
2π
La transformada de Fourier
Es decir, Identidad
∞ de Fourier
∫
i ωt
f (t ) = 1
2π F (ω ) e dω o antitrans-
−∞ formada de
Fourier
donde: ∞
Transformada
∫ f (t )e
−iωt
F (ω ) = dt de Fourier
−∞
F (ω ) =
∫
−∞
f ( t ) exp( −i ωt ) dt
∫
1
f ( t) = ωF ( ) exp(ωi t ) dω
2π
−∞
∫
iωt
F [ F (ω )] = f (t ) =
−1 1
2π F (ω ) e d ω
−∞
Transformadas integrales
b
F (τ ) = ∫ K (τ , t ) f (t ) dt
a
t
-p
/2 0 p
/2
∫ f (t )e ∫e
−iωt −iωt
F (ω ) = dt = dt
−∞ −p/2
p/2
− iωt
= 1
− iω e −p / 2
= 1
− iω
(e − iωp / 2
−e iωp / 2
)
Usando la fórmula e
i ωp / 2
− e − i ωp / 2
de Euler: sen(ωp / 2) =
2i
sen(ωp / 2)
F (ω ) = p = p sinc (ωp / 2)
ωp / 2
0 t< −p
2
−p p =1
f (t ) = 1 2 <t <
p
2
0 p
<t
2
F
(
w)c
o
np
=1
F
0
.
5
-
50 0 5
0 w
La función sinc(x)
Sinc(x/2) es la
transformada de
Fourier de una
función rectángulo.
Sinc2(x/2) es la
transformada de
Fourier de una
función triangulo.
Sinc2(ax) es el
patrón de difracción
de una ranura.
Demostrar que la transformada de
Fourier de la función triángulo, ∆ (t), es
sinc2(ω /2 )
∆(t ) sinc 2 (ω / 2)
1 TF 1
-1/2 0 1/2 t 0 ω
Ejercicio: Calcular la Transformada de
Fourier de la función escalón unitario o
función de Heaviside, u(t):
u(t)
1
t
0
1 if m = n
δ m,n ≡
0 if m ≠ n
δ (t)
∞ if t = 0
δ (t ) ≡
0 if t ≠ 0
t
La función impulso o delta de Dirac
Recordemos que podemos pensar en la función delta como el
límite de una serie de funciones como la siguiente:
fm(t) = m exp[-(mt)2]/√π
δ (t)
f3(t)
f2(t)
f1(t)
t
Y recordemos algunas propiedades
de la función δ δ (t)
∫ δ (t) dt =1
−∞
t
∞ ∞
∫ δ (t − a) f (t) dt=∫ δ
−∞ −∞
(t− a) f (a) dt= f (a)
∫ exp[ ±i( ω− ω )′ t]
−∞
dt= 2π δ (ω− ω )′
Transformada de Fourier de la δ (t):
∞
f ( t ) = δ (t ) → f ( ω ) = ∫ δ (t )e dt = 1
ˆ − i ωt
−∞
δ (t) 1
t ω
1 −∞
2π δ (ω )
Recordemos
t ω
T
0 , t < − T
2 sen ω
T T 2
f (t ) = 1 , − ≤ t ≤ ˆ
→ f (ω ) = T
2 2 T
T ω
0 , 2 < t 2
T
2π 2π
−
T T
T T
−
2 2
T
0 , t < − 2 T
sen ω
T T 2
f ( t ) = 1 , − ≤ t ≤ ˆ
→ f (ω ) = T
2 2 T
ω
0, T < t 2
2
T ∞
T ∞
f (t ) = 1 → fˆ ( ω ) = ∫ 1e−iωt dt = 2π δ( ω )
−∞
Transformada de Fourier de la función
coseno ∞
fˆ (ω) = π [δ (ω − ω0 ) + δ (ω + ω0 )]
fˆ (ω ) = iπ [δ (ω + ω0 ) − δ (ω − ω0 )]
F {sen(ω0 t)}
sen(ω 0t)
t
0 ω
−ω 0 0 +ω 0
La transformada de Fourier de la onda
plana exp(iω 0 t)
∞
F {e iω 0 t
}= ∫e iω 0 t
e
−iωt
dt =
−∞
∞
∫e dt = 2π δ (ω − ω0 )
−i (ω −ω0 ) t
−∞
exp(iω 0t)
F {exp(iω 0t)}
Im t
0
Re ω
t 0 ω 0
0
TF
Sum
ω
0
Encontrar la transformada de Fourier de la función:
e− at , t ≥ 0
f (t) =
0, t < 0
a>0
∞
− ( a + iω ) t ∞
fˆ ( ω ) = ∫ e e
∞
− at −iωt
dt = e
∫e dt =− =
− ( a + iω ) t
0
0
a + iω 0
1 1
− (0 − 1) = =
a + iω a + iω
1 a − iω
=
a + iω a − iω
a ω
−i 2
a +ω
2 2
a +ω2
La transformada de Fourier de una
Gaussiana, exp(-at2), es otra Gaussiana.
∞
F {exp(−at )} = ∫ exp( − at ) exp(−iω t ) dt
2 2
−∞
∝ exp(−ω 2 / 4a )
exp( − at 2 ) exp( − ω 2 / 4a )
TF
0 t 0 ω
Más adelante lo demostraremos.
La transformada inversa de Fourier
Dada la función en el espacio recíproco G(k), podemos
retornar al espacio directo mediante la inversa de la
transformada de Fourier:
∞ ∞
1
g ( x) = F { G (k )} =
−1
∫ G ( k ) e ikx
dk G (k ) = ∫ g ( x ) e −ikx
dx
2π −∞ −∞
1
∞ ∞
∞
ikx '
∫ ∫ ∫
−ikx
G ( k ) e ikx '
dk = g ( x ) e dx e dk =
2π −∞ − ∞ − ∞
∞
1 ∞ ik ( x '− x )
∫−∞ 2π −∫∞
g ( x ) e dk
dx
δ ( x '− x )
g ( x ')
A partir de su definición, obtener la transformada
inversa de Fourier de la función g ( ω ) = 2 5
−
∞
3
( iω − 3) ( iω + 3) 3
F −1
( g ) = ∫−∞ g ( ω ) eiωx dω
∞ 2 5 iωx
F ( g) = ∫
−1
− e dω =
−∞ (
iω − 3) ( iω + 3)
3 3
∞ 2 ∞ 5
=∫ e iω x
d ω − ∫ e iωx
dω
−∞ (
iω − 3) ( iω+ 3)
3 − ∞ 3
I1 I2
eizx
f ( z) = ⇒ z = −3i polo de orden 3
( iz − 3) 3
− ix 2 e 3 x
Re s [ f(z)] =
z = - 3i 2
I1 = 4 πi Re s [ f(z)] = −2 πx 2 e 3x ; x < 0
z = - 3i
I1 = 0; x > 0
Cálculo de I 2 (teoría de residuos):
∞ 5
I2 = ∫ e iωω
dω
− ∞ ( iω + 3) 3
eizx
f(z) = ⇒ z = 3i polo de orden 3
( iz + 3) 3
− ix 2 e −3 x
Re s [ f(z)] =
z = 3i 2
5 2 −3 x
I 2 = 10πi Re s [ f(z)] = 2 π x e ; x > 0
z = 3i 2
I 2 = 0; x < 0
Luego la transformada inversa de Fourier es :
− 2 πx e ; x<0
2 3x
F ( g) =
−1
1 2 3
g ( z) = , z1 = i, z2 = i
6( z − z1 )( z − z2 ) 3 2
Tomando G(z) = g(z)eizx C
• Si x > 0: γ
2
1
Haciendo lim R→∞ Como lim g ( z ) = lim 2 =0⇒
z →∞ z → ∞ 6 z − 13iz − 6
⇒ lim ∫ g ( z )e izx dx = 0 (Lema 3 de Jordan)
R →∞ γ ( R )
Entonces:
2π − 32 x − 23 x
f ( x) = 2πi ∑ Res(G ( z ), z k ) = e − e
5
• Si x < 0:
2
Como lim g ( z ) = -R R
z →∞
1
= lim =0⇒
z →∞ 6 z −13iz − 6
2
γ
⇒ lim ∫ g ( z )e izx dx = 0 (Lema 3 de Jordan)
R →∞ γ ( R )
2π − 3 x − 2 x
e 2 − e 3 , x ≥ 0
f(x) = 5
0, x < 0
Algunas funciones no poseen
transformada de Fourier
La condición de suficiencia para que la transformada de
Fourier de f(x), F(ω ) exista es:
∫
2
g ( x) dx < ∞
−∞
∫
−∞
F (t ) exp( −i ω t ) dt
∞
1
Que podemos escribir: = 2π
2π ∫
−∞
F (t ) exp(i[ − ω ] t ) dt
1 ∞
= 2π
2π
∫
−∞
F (ω ′) exp(i[ − ω ] ω ′) dω ′
= 2π f (−ω )
F { f ( x )} = Fr ( k ) + iFi ( k )
∞ ∞
∫ f ( x )e ∫ f ( x )( cos( kx ) − isen( kx )) dx
−ikx
dx =
−∞ −∞
∞
Fr ( k ) = ∫ f ( x ) cos( kx )dx
−∞
∞
Fi ( k ) = − ∫ f ( x ) sin( kx )dx
−∞
Propiedades de las transformadas de Fourier:
1. Linealidad:
→ ˆf (ω )
f (t)←
F .T .
ˆ(ω ) + gˆ(ω )
⇒ f (t) + g(t) ←
F .T .
→ f
g(t)←→ gˆ (ω )
F .T .
→ f (ω ) ⇒ (a + ib) f (t)←
f (t)← ˆ
F .T .
→(a + ib) fˆ(ω )
F .T .
La transformada de Fourier de la
combinación lineal de dos funciones.
f(t) F(ω )
t ω
F(ω ) + G(ω )
f(t) + g(t)
t ω
Calcular la transformada de Fourier de la siguiente función:
a
0 , t >
2
b a
f (t) = 1 , <t< ; a> b>0
2 2
b
2 , t <
2
La función f(t) se puede escribir también del siguiente modo:
fˆ (ω ) = gˆ(ω ) + hˆ(ω )
ωa ωb
sen sen
a 2 b 2
f̂ (ω) = +
2π ωa 2π ωb
2 2
Calcular la transformada de Fourier de la siguiente función:
-a -b 0 b a
Tenemos que calcular la transformada de Fourier de la siguiente función:
0, t < −a
1, − a < t < −b
f (t ) = 0, − b < t < b f (t ) = g(t) − h(t)
1, b< t < a
0, t >a
0 , t >b
h(t) = →
F.T . ˆh(ω) = 2b sen(ωb)
1 , t <b 2π ωb
∞ ω
1 −i t ' 1 ˆf ω
∫
a −∞
f (t ' )e a
dt ' =
a a
f(t) F(ω )
Efecto de
la propiedad Pulso
corto
de escalado
t ω
Mientras más
Pulso
corto es el medio
pulso, más
ancho es el t ω
espectro.
∞
F { f ( x )} = ∫ f ( x )e −ikt
dx = fˆ (k ) x
−∞
f (t ) ←→ fˆ ( ω ) ⇒ f (t + a) ←
F .T .
→ eiωa fˆ ( ω )
F .T .
f (t + a) = g(t)
∞ ∞
gˆ ( ω ) = ∫ e dt =
g (t ) − iωt
∫ f (t + a) e−iωt dt
−∞ −∞
∞ ∞
gˆ ( ω ) = ∫ f (u ) e−iω ( u − a ) du = eiωa ∫ f (u ) e−iωu du
−∞ −∞
gˆ ( ω ) = eiωa fˆ (ω )
4. : f (t) = f (t) ⇒ f (ω ) = f (− ω )
ˆ
* ˆ *
[
Re fˆ (ω ) = Re fˆ (−ω )
] [ ]
[ ]
Im fˆ (ω ) = − Im fˆ (−ω )
[ ]
∞
5. : fˆ ( 0) = ∫ f (t )dt
−∞
∞
1
f ( 0) = ∫ fˆ (ω )dω
2π −∞
∞ ∞
∫f (t)g(t)dt = ∫ ˆf * (ω ) gˆ (ω )dω
*
5. Identidad de Parseval :
−∞ −∞
∞
∞ ˆ* − iω t ∞
iω 't
∫−∞ −∫∞ f (ω ) e dω −∫∞gˆ (ω ' ) e dω ' dt =
∞ ∞
∞
−i (ω −ω 't ) ∞
ˆ
= ∫ dω f (ω ) ∫ dω ' gˆ (ω ' ) ∫ dt e
*
= ∫ fˆ * (ω ) gˆ (ω )dω
−∞ −∞ −∞ −∞
δ (ω ' −ω )
En particular:
∞ ∞
ˆf (ω ) 2 dω
f (t) = g(t) ⇒ ∫ f (t) dt = ∫
2
−∞ −∞
Teorema de Rayleigh
Toda función puede escribirse como la suma
de una función par y una función impar
Sea f(x) una función cualquiera.
E(-x) = E(x)
E(x)
E ( x ) ≡ [ f ( x ) + f (− x )]/ 2
O(x)
⇓
f(x)
f ( x) = E ( x) + O( x)
Transformadas de Fourier de funciones pares, f(t) = f(-t):
∞
0 ∞
fˆ ( ω ) = ∫ f (t ) e dt = ∫ f (t ) e dt + ∫ f (t ) e dt
− iω t −iωt − iω t
−∞ −∞ 0
( )
∞ ∞ ∞
ˆf (ω ) = f (t ) iωt dt + f (t ) −iωt dt = f (t ) iωt + −iωt dt
0
∫ e ∫
0
e
0
∫ e e
∞
fˆ ( ω ) = 2 ∫ f (t ) cos(ωt )dt
0
Transformadas de Fourier de funciones impares, f(t) = -f(-t):
∞ 0 ∞
fˆ ( ω ) = ∫ f (t ) e dt = ∫ f (t ) e dt + ∫ f (t ) e dt
− iω t −iωt − iω t
−∞ −∞ 0
( )
∞ ∞ ∞
iω t − iω t
fˆ (ω ) = ∫ − f (t ) e dt + ∫ f (t ) e dt = f (t ) − eiωt + e−iωt dt
0 0
∫
0
∞
fˆ ( ω ) = 2i ∫ f (t ) sen(ωt )dt
0
6. Transformada de la derivada:
(x)) = ( ik ) F(k)
(n) n
F(f
7. Transformada xf(x):
F ( xf ( x )) = iF´( f ( x )) = iF´( k )
Y en general:
( )
F x f ( x ) = i F´( k )
n n
1. e −ikx
∞
Nos piden la integral F (k ) = ∫ 2 dx
−∞ x + 1
z =−i z + 1 z →− i z − i
Para k < 0 integramos en el circuito C1 : C1
e −ikz e −ikz
F (k ) = 2πi Res 2 = 2πi lím = πe k
z =i z + 1 z → i z + i
−k
De modo que : F (k ) = πe
C2
2. − 2x
df df
Puesto que F = ikF [ f ] y = :
dx dx 1 + x 2 2
( )
− 2x x −k
F 2
= −2 F = ikπe ⇒
(
1 + x 2 ) (
1 + x 2 ) 2
x ikπe
−k
⇒ G (k ) = F 2
=−
(
1 + x 2 ) 2
Veamos otra aplicación de estas dos últimas propiedades:
ax 2 ax 2
f ( x) = exp − ⇒ f ′( x) = − ax exp − = − axf ( x)
2 2
Transformando a ambos lados de la ecuación y usando las siguientes
propiedades de la TF:
ikF (k ) = −iaF´(k )
k2
−
ikF (k ) = −iaF ´(k ) ⇒ F (k ) = Be 2a
k2 ax 2
− ∞ −
F (k ) = Be 2a
=∫ e 2
e −ikx dx
−∞
u2 =
ax2/2
ax 2
∞ − 2 ∞ −u 2 2 ∞ −u 2
B = F ( 0) = ∫ e 2
dx = ∫ e du = 2 ∫ e du
−∞ a −∞ a 0
2 ∞ e −t 2π
= ∫
a 0 t
dt =
a u2 = t
k2
2π −
F (k ) = e 2a
a
Convolución
Se define la integral de convolución de dos funciones
f(t) y g(t) del siguiente modo:
∞
( f ∗ g ) (t ) = ∫ f (u )g (t − u )du
−∞
∞
= ∫ f (t − u )g (t )du
−∞
Ejemplo visual:
rect(x)
* rect(x) = ∆ (x)
Convolución con la función delta
∞
f (t ) ∗ δ (t − a ) = ∫
−∞
f (t − u ) δ (u – a ) du
= f (t − a )
Commutativa:
f ⊗g = g⊗ f
Asociativa:
⊗
f(
g⊗
h
)=
⊗
(
fg⊗
)h
Distributiva:
⊗
f(
g+
=
h
)⊗
f+
g⊗
fh
El teorema de convolución o
teorema de Wiener-Khitchine
F ( f (t ) * g (t ) ) = F ( w) ⋅ G ( w)
rect( x ) ∗ rect( x) = ∆ ( x)
∞ ∞
iω 't 1
∞
ˆ (ω )dω =
∫−∞ −∫∞ g (ω ') e 2π −∫∞
ω
i (ω −ω ') u
ˆ e du d
' f
δ ( ω −ω ' )
∞
∞ ˆ
∫−∞ −∫∞ gˆ (ω ') e δ (ω −ω ')dω ' f (ω )dω =
iω 't
∫ fˆ (ω ) gˆ (ω ) eiωt dω = f (t ) ∗ g (t )
−∞
F ( f (t ) * g (t ) ) = F ( w) ⋅ G ( w)
Ejemplo de aplicación del teorema de convolución:
Calcular la transformada de Fourier de la siguiente función:
T
0 , t >
f (t ) = 2
T
cos(ω0t ) , t <
2
Podemos hacerlo aplicando la definición:
T T
2 2
eiω0t + e−iω0t −iωt
fˆ ( ω ) = ∫ cos(ω0t ) e−iωt dt = ∫ e dt
T T 2
− −
2 2
T
ˆf (ω ) = 1 ie −i (ω −ω0 ) t
ie − i ( ω +ω 0 ) t
2
+
2 ω − ω0 ω + ω0 − T
2
ˆf (ω ) = 1 i (−2i ) sen (ω − ω ) T + i (−2i ) sen (ω + ω ) T
2 ω − ω0 0
2 ω + ω0 0
2
T T
sen (ω − ω0 ) sen (ω + ω0 )
ˆf (ω ) = T 2
+ 2
2 (ω − ω ) T T
0 ( ω + ω0 )
2 2
T
0 , t >
f (t ) = 2
T
cos(ω0t ) , t <
2
T Pero, también podemos usar:
0 , t >
h(t ) = 2 fˆ = hg = hˆ ∗ gˆ
T
1 , t <
2
; g(t ) = cos( ω 0 t)
TF
TF
T
sen ω
ˆ 2
h(ω ) = T π
T gˆ (ω ) = [δ (ω − ω0 ) + δ (ω + ω0 )]
ω 2
2
T
0 , t >
f (t ) = 2 → f ( t ) = h(t ) g (t )
T
cos(ω0t ) , t <
2
(hˆ ∗ gˆ ) (ω ) =
∞
1
fˆ = hg = hˆ ∗ gˆ 2π ∫
−∞
h(t ) g (t ) e−iωt dt
−∞
T
∞ sen ω '
1 2 π
= ∫ T
T
[ δ (ω − ω '−ω0 ) + δ (ω − ω '+ω0 )] dω '
2π −∞ ω' 2
2
T T
sen (ω − ω0 ) sen (ω + ω0 )
ˆf (ω ) = (hˆ ∗ gˆ )(ω ) = 1 T 2
+ 2
2π 2 ( ω − ω ) T T
0 ( ω + ω0 )
2 2
Calcular la transformada de Fourier del producto de convolución de las
siguientes funciones:
a−b
0 , t>
f (t) = 2
1 a−b
, t<
2
a + b a + b
g(t) = 2π δ t − + δ t +
2 2
El producto de convolución de las funciones f(t) y g(t) es:
∞
1
( f ∗ g )(t) = ∫ f (u)g(t − u)du
2π −∞
∞
a+b a+ b
( f ∗ g )(t) = ∫ f (u) δ(t −
− u) + δ(t + − u) du
−∞
2 2
a+b a+b
( f ∗ g )(t) = f (t − ) + f (t + )
2 2
es decir que el producto de convolución de f(t) y g(t) son dos funciones
pulso de anchura a-b centradas en (a+b)/2 y -(a+b)/2 cuya gráfica es la
siguiente:
1
0
-a -b 0 b a
2a sen(ωa) 2b sen(ωb)
−
2π ωa 2π ωb
Una forma alternativa para calcular la transformada de Fourier del
producto de convolución de f(t) y g(t) es usar el teorema de convolución,
según el cuál, la transformada de Fourier del producto de convolución de
f(t) y g(t) es igual al producto de las transformadas de Fourier respectivas
de f(t) y g(t):
( f ∗ g )(t) = → ˆf (ω)gˆ(ω)
F .T .
a−b a−b
0 , t> a − b sen(ω )
2 F.T
→ fˆ(ω) = 2
f (t) =
.
1 a−b 2π ω a − b
, t< 2
2
Calculamos la transformada de Fourier de g(t):
∞
1
gˆ(ω ) = ∫
−iωt
g(t) e dt
2π −∞
1
∞
a + b a + b − iωt
gˆ(ω ) = ∫
2π −∞
2π δ t −
+ δ t +
2 2
e dt
a+ b a+ b a + b
gˆ(ω ) = e
−iω
+e = 2cos ω
iω
2 2
2
a−b
sen(ω )
ˆf (ω) gˆ (ω) = a − b 2 2cos ω a + b
2π ω a − b 2
2
a−b
sen(ω )
ˆf (ω) gˆ (ω) = a − b 2 2cos ω a + b
2π ω a − b 2
2
2 1 a−b a + b
fˆ (ω) gˆ (ω) = 2sen(ω )cos ω
πω 2 2
2 1
fˆ (ω) gˆ (ω) =
πω
[sen(ωa) − sen (ωb)]
que coincide con la transformada que habíamos calculado del otro modo.
Utilizar el teorema de convolución para calcular la antitransformada
de Fourier de la siguiente función:
ωT
2
2 sen ( )
ˆf (ω ) = T 2
2π ω T
2 2
4
Tenemos que calcular la antitransformada:
∞
1 ˆf (ω ) iωt dω
f (t ) =
2π ∫ e
−∞
2 ωT ωT 2
∞ 2 sen ( ) ∞ sen( )
1 T iωt 1 T
f (t ) = ∫
2π −∞ 2π ω T
2
2 2 e dω=
2π
2 iωt dω
∫−∞ 2π ωT e
4 2
ωT ωT
∞ sen( ) sen( )
1 T T iω t
f (t) = ∫
2π −∞ 2π ω T
2
2π ω T
2
e dω
2 2
y, llamando:
ωT T
sen( ) 0 , t >
T 2 Antitransformada g(t) = 2
gˆ(ω ) =
2π ω T
1 , t < 2
T de Fourier
2
nos queda que:
∞
1 iω t 1
f (t) =
2π ∫ gˆ(ω )gˆ (ω ) e dω = 2π
2π (g ∗ g)(t)
−∞
Teorema de convolución
Por tanto, la integral de convolución de g(t) consigo misma queda:
∞
1
(g ∗ g)(t) = ∫ g(u)g(t − u)du
2π −∞
T
0 , t >
g(t) = 2
donde
1 , t < T
2
Si t < −T ⇒ (g ∗ g)(t) = 0
T
t+
1 2
t+T
Si − T < t < 0 ⇒ (g ∗ g)(t) = ∫T1 × 1 × du = 2π
2π
−
2
T
1 2
T −t
Si 0 < t < T ⇒ (g ∗ g )(t) = ∫T1× 1 × du = 2π
2π
t−
2
Si t > T ⇒ (g ∗ g)(t) = 0
Luego:
T − t
, t <T
f (t) = (g ∗ g)(t) = 2π
0 , t > T