Portret de scriitor și semnalarea unei cărți- Angela Bratsou

Cultura este cea care poate crea punți trainice între două popoare, indiferent de
distanța geografică dintre ele. Ca urmare, multe și mulți sunt femeile și bărbații
oameni de cultură care au creat o legătură puternică de înțelegere reciprocă și de
colaborare între creatorii români și greci. Un exemplu îl reprezintă și cartea și
autoarea ei care sunt subiectele istoriei noastre de astazi.
Este vorba de cartea Frunza de acacia, scrisă de Zvetlana Preoteasa.
Cartea povestește o perioadă strălucită a României și a Sulinei (oraș și port al
României, în partea cea mai de sud-est a țării, în regiunea Deltei Dunării, cu puțin
înainte de vărsarea acesteia în mare. Acest oraș găzduia Comisia Europeană a
Dunării). Acțiunea cărții se desfășoară pe parcursul unui an, de la 23 martie 1870 până
la 25 martie 1871.
Într-o atmosferă plină de lumină și viață, personajul principal al cărții este piratul
Giorgios Kontogouris -persoană reală- al cărui mormânt se află în cimitirul din
Sulina. În jurul lui Kontogouris se țese o istorie plină de acțiune, mister și romantism.
Cartea vorbește de istorie, sacrificii, luptă pentru ideal, despre viață și despre iubire.
Vorbește de relațiile vechi cunoscute, sau nu, ale României și ale Greciei.
De tema eroului corsar Kontogouris s-a preocupat și vestitul compozitor grec Spiridon
Samaras, în opera dramatică La Martire/Martira. Subiectul se desfășoară în orașul
port la Dunăre Sulina din România, într-un mediu social dur al muncitorilor portuari
și, în general, al oamenilor săraci de rând, spre sfârșitul secolului XIX.
Din cuvintele autoarei: «Această carte vine ca o punte de legătură între românii din
Grecia și greci, pe de o parte, dar și între grecii ce au stat cândva în Romania și cei
din Grecia.»
Dar cine este Zvetlana Preoteasa?

Zvetlana Preoteasa este de profesie cadru didactic, fiind timp de peste 22 de ani
profesoară de limbă engleză şi asistent universitar. Este căsătorită cu preotul
Constantin Preoteasa şi are doi copii. În 2007 a apărut cea mai mare provocare pentru
d-na Preoteasa, fiind numită secretar de stat pentru învăţământ preuniversitar. În
perioada 2013-2015 a fost director general al Institutului Eudoxiu Hurmuzachi pentru
romanii de pretutindeni, din cadrul Ministerului Afacerilor Externe din Romania. „Nu
locul unde trăieşti te face român, ci sufletul şi esenţa ta spirituală”, considera d-na
Preoteasa. Este cunoscută și îndrăgită pentru ceea ce a făcut legat de educația
românilor din Spania, Italia, Grecia și Republica Moldova. Zvetlana Preoteasa a fost
recompensată cu o diplomă de către Preafericitul Părinte Daniel, Patriarhul Bisericii
Ortodoxe Române. „Cred în onoare şi omenie. Nu m-am raportat niciodată doar la
persoana mea sau la cei apropiaţi mie ci am ajutat pe toată lumea, atât cât mi-a stat
în putere!” a afirmat Zvetlana Preoteasa. Pentru „Cel mai bun proiect european
pentru învăţământ rural” a primit din partea Bancii Mondiale Diploma de Onoare.
Centrul Bucovinean de Artă pentru Conservarea şi Promovarea Culturii Tradiţionale
Româneşti la Cernăuţi i-a decernat titlul de “OMUL ANULUI 2015“ , iar FADERE,
cea mai mare federaţie a românilor din diaspora i-a acordat un premiu pentru
activitatea desfăşurată în comunităţile româneşti. La finalul anului 2015 a primit
Diploma de Excelenţă pentru aportul deosebit, constant şi eficient în promovarea
patrimoniului cultural românesc şi pentru efortul depus în promovarea eforturilor
neamului peste hotarele ţării, prin punerea în aplicare a programului „Educaţie,
spiritualitate şi informaţie pentru comunităţile româneşti din afara graniţelor ţării”
din partea Asociaţiei Femeilor Românce din Grecia cu sediul în Atena si a Asociaţiei
Româno-Elenă „Sfinţii Împăraţi Constantin şi Elena” din Aspropyrgos, Grecia.
Romanul Frunza de acacia este primul ei roman.

Încheiem scurta prezentare cu invitatia de a citi cartea -este în lucru și varianta ei în

limba greacă- și vă prezentăm părerile a doi cititori -persoane foarte cunoscute nouă,
românilor.
„În zilele noastre când toată lumea scrie, unii mai mult decât citesc, apar tot felul de
surogate culturale.
Însă, zilele acestea, am citit o carte foarte bună care se numește „Frunza de
acacia”, de Zvetlana Preoteasa. O mică „saga” care aduce în atenție o ciudată și
specială lume a porturilor, a samsarilor si a relațiilor si intereselor dintr-un nod
fluvial care a fost odată Sulina.
Autoarea e foarte documentată, are o mare deschidere spre psihologia personajelor
și descrierea în amănunt. Acest roman este în ultimă instanță o dramă sentimentală,
dar pe fondul unor realități istorice și de colaborare între oameni cu mult simț
patriotic, lucru care azi nu se mai întâmplă.
O recomand cititorilor cu toată dragostea.„ afirmă maestrul Dorel Vișan.

Radu George Serafim, regizor: “Vă recomand „Frunza de acacia” din tot sufletul.
Este o carte foarte bine realizată, un debut extraordinar. Un roman cu patru-cinci fire
de acţiune care se împletesc în mod firesc, cu personaje complexe, intrigi, istorie.
Este redată atmosfera Sulinei într-un sfărşit de secol întârziat, unde timpul avea o
altă scurgere. E meritul Zvetlanei Preoteasa că a reuşit să intuiască şi să redea
atmosfera provincială şi totodată cosmopolită a Sulinei.”

Pentru cei care ar putea fi interesati de mai multe date, amintim și că:
* Acțiunea cărții se petrece la Sulina ,oraș port la vărsarea Dunării în Marea Neagră,
în 1870-1871. Aici se înființase Comisia Europeană a Dunării, iar arhitectul reginei
Victoria a Angliei, Sir Charles Hartley, a fost desemnat să conducă lucrările de
construire a Canalului Dunăre- Marea Neagră.
Sulina era unul dintre cele mai importante porturi din Europa la acea dată.
Existau în Sulina un Cazinou, hotel, 8 consulate, 5 colegii pentru copiii celor care
trăiau acolo, colegii unde se studia în limba franceză, engleză, germană, turcă,etc.
Găsim aici un amalgam de culturi și religii , de interese economice și mai ales
politice.
Conform documentelor, în zonă acționa un pirat grec, Gheorghios Kontoguris,
care este înmormântat în Cimitirul Comisiei Europene de la Sulina și pe piatra lui de
mormânt este sculptat capul de mort cu cele două oase încrucișate, dar epitaful este în
totală contradicție cu semnul de recunoaștere al piraților pentru că scrie pe piatră că a
fost un cetățean de vază al Sulinei. Gheorghios Kontoguris a fost împușcat în stradă la
vârsta de 33 de ani, exact de ziua Greciei și legenda spune că ar fi lăsat o comoară
imensă ce nu a fost încă descoperită și, pentru a afla locul unde se află, ar trebui să uzi
cu apă dimineața, la răsăritul soarelui piatra de mormânt și astfel ai putea descoperi
mesajul ascuns pe piatră.
Modul în care operau pirații este și el inedit. Legau cârpe înmuiate în păcură de
cornele vacilor și le dădeau foc, apoi mișcau vacile astfel încât cei de pe corăbii să
creadă că acolo este Sulina și pe mal sunt oamenii cu torțe aprinse care îi așteaptă și
încearcă să le lumineze calea. Vaporul se îndrepta spre mal, numai că acolo îl
întimpinau stânci, bancuri de nisip și pistoalele piraților.
Personajul principal al cărții este Gheorghios Kontoguris și ultimul său an de viață,
dar pe lângă el sunt foarte multe alte personaje reale și legăturile dintre ele dar și
implicarea lor în evenimentele istorice al vremii. Datorită pietrei de mormânt și a
contradicției care o conține am considerat că de fapt avem de a face cu un erou al
luptei de eliberare a zonei de sub dominația otomană și de dezvoltare democratică.
Este o carte despre iubirea de țară și neam, de libertate, despre sacrificiu, dar și despre
relațiile interpersonale. Este o carte de acțiune, de capă și spadă, de dragoste, dar și
istorică.

**Ce scrie pe piatra mormântului lui din cimitirul din Sulina.

«ÎNĂUNTRU ZACE /GIORGIOS E.

KONTOGOURIS/CETĂȚEAN DE VAZĂ/NĂSCUT ÎN KEFALONIA/ ÎN 1838
OCTOMBRIE
14/PLECAT LA DOMNUL/ 25 MARTIE
1871/ PREAÎNDURERATUL LUI FRATE/ GRIGORIOS».
Mormântul lui Giorgios Kontogouris (1838-1871) este cel mai vechi cu inscripție în
greacă. Este amintită și originea decedatului (Kefalonia) și rolul lui în societate
( cetățean de vază). Monumentul a fost înălțat de fratele lui Grigoris. Piatra de
mormânt este decorată cu motivul în relief al capului de mort cu două oase
încrucișate. Este vorba de o temă decorativă destul de obișnuită la monumentele
mortuare, care simbolizează zădărnicia celor lumești. Conform tradiției locale, totuși,
Giorgios Kontogouris a fost pirat, probabil ca urmare a interpretării eronate a
motivului capetelor de mort, simboluri ale piraților.

*** Cartea are titlul Frunza de acacia și legenda frunzei de acacia este în sine
plină de mister. Se spune că Solomon a hotărât să-și construiască un templu și pentru
aceasta a apelat la cel mai mare meșter al timpului, care se numea Hiram. Hiram,
împreună cu ucenicii săi a construit o adevărată minune, iar Solomon a fost atât de
încântat și mulțumit că ar fi fost în stare să-l acopere pe Hiram în aur... Hiram se
bucura de așa un mare respect din partea lui Solomon cum nu se mai văzuse până
atunci, însă ucenicii au devenit foarte invidioși și plini de ură și au hotărât să-l
omoare. L-au omorât pe Hiram și l-au îngropat în ascuns într-o stâncă. Toată lumea l-
a căutat și nimeni nu a știut ce s-a întâmplat cu el, numai că din stâncă a crescut o
frunză de acacia și astfel Dumnezeu a arătat locul în care era meșterul. De atunci
frunza de acacia reprezintă adevărul revelat de Dumnezeu, dreptatea imanentă pe care
forța divină o face, reînvierea și renașterea. Frunza de acacia este și semn masonic.
Toți oamenii lui Kontogouris aveau încrustat pe mânerul cuțitului, ca semn de
recunoaștere, o frunză de acacia și din cauza acestui semn distinctiv, Kontogouris este
prins.
****Cartea are 24 de capitole împărțite în două părți. Prima parte se intitulează
"Vincere aut mori"/ Învinge sau mori și a doua parte se intitulează "Nimic nu este
ceea ce pare".
*****Cartea debutează cu un atac al piraților asupra Vasului Liberty, vas ce venea de
la Londra și care pe lângă toate mărfurile pe care le transporta mai aducea și salariile
muncitorilor de la canal și pe nepoata lui Sir Charles Hartley, Elisabeth, împreună cu
doamna ei de companie. Pirații sunt conduși de căpitanul lor, persoană ce este
necunoscută locuitorilor și autorităților din Sulina și care este numit Kara Seitan, în
turcă- Diavolul Negru. Vasul este atacat, iar Elisabeth Hartley și doamna de companie
sunt luate prizoniere, dar eliberate și lăsate în port .
Din acest moment începe căutarea de către autorități. Căpitanul poliției portuare, un
american pe nume Ronson, își dorește să îl descopere pe Kara Seitan și îi bănuiește pe
toți, în afara lui Kontogouris.
La balul dat de consulul Olandei Elisabeth îi recunoaște vocea lui Kontogouris și
este singura din acel moment care știe cine este Kara Seitan, cu exceptia celor care
erau în rețeaua sa. Între Elisabeth și Kontogouris se naște o frumoasă și tumultoasă
poveste de dragoste.
Colaboratorul apropiat al lui Kontogouris este prințul Dimitrie Moruzzi, un apropiat
al fostului domnitor al Principatelor Unite, ce se afla în 1870 în exil. Atât Moruzzi cât
și Kontogouris doresc să-l readucă pe tron pe Cuza și pentru a susține cauza, era
nevoie de bani, acesta este motivul pentru care se atacau corăbiile.
Kontogouris află de la spionii pe care îi are la Viena că se pregătește un atentat
împotriva vieții lui Cuza și pleacă urgent la Viena cu oamenii săi, cu una dintre
corăbii , reusește să îl apere pe Cuza și îl duc în Italia pentru a îl proteja.
 La Constantinopol este informat că viața Sultanului Abdul Aziz este și ea
amenințată de către un nepot care râvnește tronul. Nepotul lui Kontogouris, Mihailos,
împreună cu doi dintre oamenii lui Kontogouris, reușesc să-i salveze viața Sultanului.
Acțiunea se duce pe mai multe direcții, pe de o parte acțiunea politică, pe de alta -
acțiunea autorităților de a-i prinde pe pirați și mai ales de a-l descoperi pe Kara Seitan.
În paralel este vorba de dragostea dintre Kontogouris și Elisabeth, dintre Sir Charles
Hartley și Debby, dintre Marina și Milodrag. Apoi necazurile familiei Moruzzi
provocate de fiul lor, furturile lui Gessi, drama morții lui Ionuț și mai ales prinderea
lui Kontogouris și intransigența lui Sir Charles Hartley și a lui Ronson.
Sfârșitul plin de tensiune se configurează ca o dramă grecească.
******În legătură cu relațiile româno-elene:
Încă din antichitate grecii au sosit prima dată în contact cu popoarele care trăiau pe
malurile râului Istru (Dunărea) și pe țărmurile de nord ale Neprietenoasei mări, care
de atunci în mod eufemistic a fost numită Neagră. Mai târziu, romanii au fost aceia
care au dat numele de Danubius (Dunăre) râului Istru. Pentru greci marea a fost mereu
o provocare. Pe corăbii au extins și au colonizat toată lumea cunoscută atunci. Focarul
și motivul diasporei grecești și a deschiderii grecești către țările dunărene a fost
comerțul.
Au prins rădăcini grecii în aceste locuri, au rămas acolo și în perioadele istorice
următoare, au grefat elementul român cu spiritul elen și au fost grefați cu spiritul și
valorile poporului român.

În secolul XVIII, în timp ce Europa se industrializează, încep transporturile

industriale mari cu vapoarele pe Dunăre. Se spune că așa cum altădată Pontul Euxin a
fost un lac grecesc, așa și Dunărea a fost cel mai grecesc dintre cele mai mari fluvii
ale lumii.

Corăbiile grecești au fost cele care au luptat mai târziu în Lupta pentru Independență,
dar și mulți comercianți de grâne au finanțat lupta plănuită la 1814 în Odissos, prin
înființarea Filikis Etairias. Theodor Kolokotronis, în cuvântarea de la Pykna în 1836
amintește anume că «aceste corăbii pentru grâne s-au opus Sultanului».

Lupta grecilor pentru libertate în 1821 a început în Moldova și acțiunile organizației

Filiki Etairia s-au extins și în principate, când mulți dintre românii din clasele sociale
înalte au devenit membrii acesteia, cum ar fi mitrolopitul de origine română Veniamin
Kostachi, boierul Iordan Roznoveanu, Grigore Brâncoveanu, Barbu Văcărescu,
Grădișteanu, Filipescu, etc. Dintre membrii de seamă ai Etairiei a fost Tudor
Vladimirescu, care a preluat conducerea armată a românilor și la jurământul căruia s-
au aflat prezenți doi comandanți militari ai Filiki Etairia, Gheorgakis Olympios și
Ioannis Farmakis.
Πορτραίτο της συγγραφέως, Ζvetlana Preoteasa, και παρουσίαση του
βιβλίου «Frunza de acacia/ Φύλλο Ακακίας»

Ο πολιτισμός είναι εκείνος που μπορεί να δημιουργήσει δυνατές γέφυρες μεταξύ δύο
λαών, ανεξάρτητα της γεωγραφικής απόστασης η οποία τους χωρίζει.
Επομένως, πολλές και πολλοί είναι εκείνοι-ες οι πνευματικοί άνδρες και πνευματικές
γυναίκες που δημιούργησαν έναν δυνατό δεσμό αλληλοκατανόησης και συνεργασίας
ανάμεσα στους Έλληνες καθώς και στους Ρουμάνους δημιουργούς. Παράδειγμα
αποτελεί ένα βιβλίο και η συγγραφέας του, που πραγματεύεται τα θέματα της
σύγχρονης ιστορίας.
Πρόκειται για το βιβλίο με τίτλο «Frunza de acacia/ Φύλλο Ακακίας» που έγραψε η
Zvetlana Preoteasa.

Το βιβλίο πραγματεύεται μια λαμπρή περίοδο της Ρουμανίας και του Σουλινά
(παραποτάμια πόλη και λιμένας της Ρουμανίας, που βρίσκεται στο
βορειοανατολικότερο άκρο της χώρας στην περιοχή του Δέλτα του Δούναβη, λίγο
πριν τις εκβολές στον Εύξεινο. Η πόλη αυτή φιλοξενούσε την Ευρωπαϊκή Επιτροπή
Δουνάβεως).
Η δράση του βιβλίου εξελίσσεται κατά τη διάρκεια ενός έτους, από τις 23 Μαρτίου
1870 μέχρι και τις 25 Μάρτη 1871.
Σε μια ατμόσφαιρα «γεμάτη» φως και ζωή, κεντρικό πρόσωπο του βιβλίου είναι ο
πειρατής Γεώργιος Κοντογούρης – πραγματικό πρόσωπο – ο τάφος του οποίου
βρίσκεται στο νεκροταφείο του Σουλινά. Γύρω από τον Κοντογούρη υφαίνεται μια
ιστορία γεμάτη δράση, μυστήριο, και ρομαντισμό.
Το βιβλίο «μιλάει» για την ιστορία, την θυσία, την μάχη περί των ιδανικών, την ζωή
και την αγάπη. «Μιλάει» για τις παλαιές γνωστές ή μη γνωστές σχέσεις μεταξύ
Ρουμανίας- Ελλάδος.
Με το θέμα του ήρωα κουρσάρου Κοντογούρη ασχολήθηκε και ο διάσημος Έλληνας
συνθέτης, Σπυρίδων Σαμαράς στην δραματική όπερα του «La Martire (Η Μάρτυς)».
Η υπόθεση διαδραματίζεται στην παραδουνάβια πόλη Σουλινά της Ρουμανίας, μέσα
σ’ ένα σκληρό κοινωνικό περιβάλλον λιμενεργατών και γενικά φτωχών ανθρώπων
του μόχθου, περί τα τέλη του 19ου αιώνα.
Η συγγραφέας αναφέρει χαρακτηριστικά: «Το βιβλίο αυτό θέλει να είναι μια άλλη
γέφυρα – αφενός, μεταξύ Ρουμάνων και Ελλήνων στην Ελλάδα, αφετέρου μεταξύ
των Ελλήνων που έζησαν κάποια στιγμή στην Ρουμανία και εκείνων από την
Ελλάδα».
Αλλά, ποια είναι η Zvetlana Preoteasa;
Η Zvetlana Preoteasa είναι εκπαιδευτικός . Για περισσότερα από 22 χρόνια είναι
καθηγήτρια αγγλικής γλώσσας και πανεπιστημιακός λέκτορας. Είναι παντρεμένη με
τον ιερέα Constantin Preoteasa και έχει δύο παιδιά.
Το 2007 ήρθε η μεγαλύτερη πρόκληση για την κα Preoteasa, όταν διορίστηκε
Υφυπουργός του τομέα της σχολικής εκπαίδευσης.
Μεταξύ 2013-2015 διετέλεσε Διευθύντρια του Ινστιτούτου Eudoxiu Hurmuzachi για
τους απανταχού Ρουμάνους -του Υπουργείου Εξωτερικών της Ρουμανίας. «Δεν είναι
ο τόπος που ζεις που σε κάνει Ρουμάνο, αλλά η ψυχή και το πνευματικό σου είναι»,
θεωρεί η κα Preoteasa.
Την γνωρίζουν και την αγαπούν για την προσφορά της στην Παιδεία οι Ρουμάνοι από
την Ισπανία, Ιταλία, Ελλάδα και Μολδαβία.
Για τις φιλανθρωπικές και θεολογικές-εκπαιδευτικές της πράξεις, ανταμείφθηκε η
Zvetlana Preoteasa με Δίπλωμα από τον Μακαριότατο Δανιήλ, Πατριάρχη της
Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ρουμανίας.
«Πιστεύω στην τιμή και στην ανθρωπιά. Δεν κοίταξα ποτέ μόνο τον εαυτό μου ή αυτούς
που βρίσκονται κοντά σε μένα, αλλά βοήθησα όσο μπόρεσα όλο τον κόσμο!».
Για το «καλύτερο Ευρωπαϊκό Πρόγραμμα για την Αγροτική Εκπαίδευση» έλαβε την
Διεθνή Διάκριση και Τιμητικό Δίπλωμα της Παγκόσμιας Τράπεζας που της
απονεμήθηκε στην Ουάσιγκτον, στις 04.09.2008.
Το Κέντρο Τέχνης της Μπουκοβίνας για τη Διατήρηση και Προώθηση του
Ρουμάνικου Παραδοσιακού Πολιτισμού της απένειμε στην πόλη Cernăuţi τον τίτλο
«Άνθρωπος του 2015» .
Η FADERE, η μεγαλύτερη ομοσπονδία της Ρουμανικής Διασποράς της απένειμε ένα
βραβείο για το έργο της υπέρ των Ρουμάνικων κοινοτήτων.
Στο τέλος του 2015 έλαβε το Δίπλωμα «Αριστείας» για την εξαιρετική, σταθερή και
αποτελεσματική συμβολή για την προώθηση της ρουμανικής πολιτιστικής
κληρονομιάς και για την υποστήριξη στην προώθηση των προσπαθειών των
ανθρώπων στο εξωτερικό, μέσω της εφαρμογής του προγράμματος «Εκπαίδευση,
πνευματικότητα και πληροφόρηση για τις ρουμανικές κοινότητες έξω από τα σύνορα
της χώρας» εκ μέρους της Ένωσης Ρουμάνων Γυναικών στην Ελλάδα (έδρα Αθήνα)
και την Ένωση Ρουμάνο-Ελληνικής Φιλίας «Άγιοι Κωνσταντίνος και Ελένη»
(Ασπρόπυργος, Ελλάδα).

Το μυθιστόρημα με τίτλο «Frunza de acacia /Φύλλο ακακίας» είναι το πρώτο βιβλίο

της.
Κλείνουμε την σύντομη παρουσίαση με την πρόσκληση να διαβάσετε το βιβλίο, αφού
προετοιμάζεται και η Ελληνική εκδοχή του πονήματος. Σας παρουσιάζουμε την
γνώμη δύο αναγνωστών –πολύ γνωστών προσωπικοτήτων στους Ρουμάνους.
«Την εποχή μας, όταν ο καθένας γράφει, μερικοί ακόμη περισσότερο και από τι
διαβάζουν, παρουσιάζονται όλα τα είδη πολιτιστικών υποκατάστατων.
Όμως, αυτές τις μέρες, διάβασα ένα πολύ καλό βιβλίο που ονομάζεται «Φύλλο
Ακακίας» της Zvetlana Preoteasa. Ένα μικρό “έπος” που μας παρουσιάζει το
παράξενο και ιδιαίτερο κόσμο των λιμανιών, των μεσαζόντων και των σχέσεων και
των συμφερόντων σε ένα κομβικό σημείο, όπου κάποτε ήταν ο Σουλινάς.
Η συγγραφέας είναι πολύ κατατοπισμένη και είναι πολύ ανοιχτή στην ψυχολογία των
χαρακτήρων και την λεπτομερειακή περιγραφή. Αυτό το μυθιστόρημα είναι τελικά
ένα συναισθηματικό δράμα, αλλά με φόντο τα ιστορικά γεγονότα και την
συνεργασία μεταξύ ανθρώπων. Το διαπερνά μεγάλη αίσθηση πατριωτισμού, πράγμα
που δεν συμβαίνει σήμερα πια.
Θα ήθελα να την συστήσω στους αναγνώστες με όλη την αγάπη μου», τονίζει ο
Μαέστρος- ηθοποιός, Dorel Visan.
Ο Radu George Serafim, σκηνοθέτης υπογραμμίζει ότι:
«Θέλω να συστήσω ολόψυχα το “Φύλλο Ακακίας”. Είναι ένα πολύ καλά δομημένο
βιβλίο, ένα εξαιρετικό ντεμπούτο. Ένα μυθιστόρημα με τέσσερις ή πέντε άξονες
δράσης που εμπλέκονται με φυσικότητα, με πολύπλοκους χαρακτήρες, με ίντριγκες
και ιστορία.
Αναπαράγεται η ατμόσφαιρα του Σουλινά στα τέλη ενός αιώνα όπου ο χρόνος έχει
μια άλλη ροή. Είναι το ταλέντο της Zvetlana Preoteasa, η οποία κατάφερε να
διαισθανθεί και να αναπαράγει την επαρχιακή αλλά ταυτόχρονα κοσμοπολίτικη
ατμόσφαιρα του Σουλινά».
Για τους ενδιαφερόμενους για περισσότερες πληροφορίες, αναφέρουμε ότι:
*Η δράση του βιβλίου εξελίσσεται το 1870-1871, στο Σουλίνα, πόλη- λιμάνι στις
εκβολές του Δούναβη στη Μαύρη Θάλασσα. Εδώ είχε ιδρυθεί η Ευρωπαϊκή Επιτροπή
Δούναβη και ο αρχιτέκτονας της βασίλισσας, Βικτώρια της Αγγλίας, Sir Charles
Hartley διορίστηκε να επιβλέψει τα έργα της κατασκευής της Σήραγγας Δούναβη-
Εύξεινου Πόντου.
Ο Σουλινάς ήταν ένα από τα πιο σημαντικά λιμάνια στην Ευρώπη εκείνη την εποχή.
Υπήρχαν στο Σουλινά: ένα Καζίνο, ένα ξενοδοχείο, οκτώ προξενεία, 5 κολέγια για τα
παιδιά όσων ζούσαν εκεί κι κολέγια όπου σπούδαζαν στα Γαλλικά, Αγγλικά,
Γερμανικά, Τουρκικά, κ.λπ.
Στην πόλη αντικατοπτριζόταν ένα «κράμα» πολιτισμών και θρησκειών, οικονομικών
και κυρίως πολιτικών συμφερόντων.
Σύμφωνα με τα έγγραφα, στην περιοχή δρούσε ένας Έλληνας πειρατής, ο Γεώργιος
Κοντογούρης, που είναι θαμμένος στο Νεκροταφείο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στο
Σουλίνα και στην ταφόπλακα του είναι σκαλισμένη η κεφαλή νεκρού με τα δύο
σταυρωμένα οστά .
Η επιτάφια επιγραφή βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με το σήμα αναγνώρισης των
πειρατών, γιατί έχει γραφτεί στην πέτρα ότι ήταν ένας εξέχων πολίτης του Σουλίνα.
Ο Γεώργιος Κοντογούρης πυροβολήθηκε στο δρόμο στην ηλικία των 33 χρόνων
ακριβώς την ημέρα εθνικής γιορτής της Ελλάδας και ο μύθος λέει ότι θα μπορούσε
να είχε αφήσει ένα τεράστιο θησαυρό που δεν έχει ανακαλυφθεί ακόμα.
Για τον εντοπισμό της θέσης του θησαυρού θα πρέπει να βρέξεις με νερό το πρωί,
στην ανατολή του ηλίου την επιτύμβια πλάκα και έτσι μπορεί και να ανακαλύψεις το
κρυφό μήνυμα που έχει χαραχτεί επάνω στην πέτρα.
Ο τρόπος που οι πειρατές λειτουργούσαν, ήταν και αυτός, ασυνήθιστος. Έδεναν
κουρέλια εμποτισμένα με πετρέλαιο στα κέρατα των αγελάδων και τα
πυρπολούσαν.
Στη συνέχεια, «μετακόμιζαν» τις αγελάδες αυτές με τέτοιο τρόπο, ώστε οι ναυτικοί
από τα πλοία πίστευαν ότι εκεί βρισκόταν ο Σουλινάς.
Πίστευαν ότι στην ξηρά βρισκόταν άτομα με αναμμένες λαμπάδες που θα τους
περίμεναν και προσπαθούσαν να τους φωτίσουν το δρόμο.
Το πλοίο – όμως- κατευθυνόταν προς την ακτή, μόνο που εκεί το περίμεναν βράχια,
αμμώδεις όχθες και τα όπλα των πειρατών.
Ο κύριος χαρακτήρας του βιβλίου είναι ο Γεώργιος Κοντογούρης και η ιστορία
εστιάζει στο τελευταίο έτος της ζωής του. Μέσα από το βιβλίο παρουσιάζονται πάρα
πολλοί άλλοι πραγματικοί χαρακτήρες, οι δεσμοί που είχαν μεταξύ τους, αλλά και η
συμμετοχή τους στα ιστορικά γεγονότα της εποχής.
Λόγω της ταφόπλακας και της αντίφασης, που περιέχει, σκεφτήκαμε ότι έχουμε να
κάνουμε στην πραγματικότητα με έναν ήρωα της πάλης για την απελευθέρωση από
την οθωμανική κυριαρχία στην περιοχή και για τη δημοκρατική ανάπτυξη.
Πρόκειται για ένα βιβλίο που «μιλά» για την αγάπη της πατρίδας και του έθνους, για
την ελευθερία και για τις θυσίες. Συνάμα είναι ένα μυθιστόρημα που εμβαθύνει στις
σχέσεις, που αναπτύσσονται ανάμεσα στους ανθρώπους. Είναι ένα βιβλίο δράσης,
όπου κυριαρχούν τα πρόσωπα που φορούν κάπα και φέρουν σπαθί, αγάπης, καθώς
και ιστορικών γεγονότων.
**Τι έχει γραφτεί επάνω στη ταφόπετρα του Γεωργίου Κοντογούρη στο νεκροταφείο
του Σουλινά.
temple-contogouris
ΕΝΘΑΔΕ ΚΕΙΤΑΙ/ ΓΕΩΡΓΙΟΣ Ε. ΚΟΝΤΟΓΟΥΡΗΣ/ΑΡΙΣΤΟΣ
ΠΟΛΙΤΗΣ/ΓΕΝΝΗΘΕΙΣ ΜΕΝ ΕΝ ΚΕΦΑΛΛΗΝΙΑ/ΤΩ 1838 ΟΚΤΩΜΒΡΙΟΥ
14/ΕΚΔΗΜΗΣΑΣ ΔΕ ΠΡΟΣ ΚΥΡΙΟΝ/ΤΗ 25 ΜΑΡΤΙΟΥ 1871/Ο ΤΕΘΛΙΜΜΕΝΟΣ
ΑΔΕΛΦΟΣ/ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ».
Ο τάφος του Γεώργιου Κοντογούρη (1838-1871) είναι ο παλαιότερος που φέρει
ελληνική επιγραφή. Αναφέρεται –επίσης- η καταγωγή του θανόντος (Κεφαλλονιά)
και ο κοινωνικός του ρόλος (άριστος πολίτης).
Το µνηµείο ανεγέρθηκε από τον αδελφό του, Γρηγόριο. Η ταφόπλακα κοσµείται µε
ανάγλυφο µοτίβο νεκροκεφαλής µε διασταυρούµενα οστά.
Πρόκειται για αρκετά συνηθισµένο διακοσµητικό θέµα των ταφικών µνηµείων, που
συµβολίζει τη µαταιότητα των εγκοσµίων. Σύµφωνα µε την τοπική παράδοση,
ωστόσο, ο Γεώργιος Κοντογούρης ήταν πειρατής, πιθανόν επειδή έχει παρερµηνευθεί
το µοτίβο µε τις νεκροκεφαλές, σύµβολο των πειρατών.
*** Ο τίτλος του βιβλίου είναι «Φύλλο ακακίας» και ο μύθος του φύλλου ακακίας
είναι το ίδιο «γεμάτο» από μυστήριο. Λέγεται ότι ο Σολομών αποφάσισε να χτίσει
έναν ναό και γι’ αυτό φώναξε τον μεγαλύτερο τεχνίτη της εποχής, το όνομα του
οποίου ήταν Χιράμ.
Ο Χιράμ, μαζί με τους μαθητές του, έχτισε ένα πραγματικό θαύμα και ο Σολομών
ήταν τόσο ενθουσιασμένος και ευχαριστημένος που θα μπορούσε να τον καλύψει με
χρυσό.
Ο Χιράμ χαιρόταν τόσο μεγάλη υπόληψη εκ μέρους του Σολομώντα όσο δεν είχε
ξαναδεί, αλλά οι μαθητές άρχισαν να τον ζηλέψουν και να τον μισούν, καθώς και
αποφάσισαν να τον σκοτώσουν.
Σκότωσαν τον Χιράμ και τον έθαψαν κρυφά σε ένα βράχο. Όλοι τον έψαχναν και
κανείς δεν ήξερε τι του συνέβη, μόνο που από το βράχο ξεφύτρωσε ένα φύλλο
ακακίας και έτσι ο Θεός έδειξε το μέρος, όπου ήταν ο μάστορας.
Από τότε το φύλλο ακακίας αντιπροσωπεύει την αλήθεια που αποκαλύπτεται από τον
Θεό, την έμφυτη δικαιοσύνη, την οποία καθιστά η θεία δύναμη, την ανάσταση και
την αναγέννηση.
Το φύλλο ακακίας είναι και μασονικό σύμβολο. Όλοι οι άνθρωποι του Κοντογούρη
είχαν σκαλισμένο στη λαβή του μαχαιριού, ως σήμα αναγνώρισης, ένα φύλλο
ακακίας και εξαιτίας αυτού του χαρακτηριστικού, ο Κοντογούρης συνελήφθη.
**** Το βιβλίο έχει 24 κεφάλαια και χωρίζεται σε δύο μέρη. Το πρώτο μέρος
ονομάζεται «Vincere aut mori», «Νικάς ή πεθαίνεις» και το δεύτερο μέρος φέρει τον
τίτλο: «Τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται».
*****Το βιβλίο αρχίζει με μια επίθεση από Πειρατές στο πλοίο Liberty .
Το πλοίο ερχόταν από το Λονδίνο κι εκτός από όλα τα αγαθά που κουβαλούσε,
έφερνε και τους μισθούς των εργαζομένων στο κανάλι, αλλά και την εγγονή του Sir
Charles Hartley, την Ελισάβετ, μαζί με την σύνοδό της.
Οι πειρατές έχουν αρχηγό τον καπετάνιο τους, ένα πρόσωπο άγνωστο και στους
κατοίκους και στις αρχές του Σουλίνα και ονομάζεται Κάρα Σεϊτάν, που σημαίνει στα
τούρκικα Ο Μαύρος Διάβολος.
Το πλοίο δέχεται επίθεση και η Ελισάβετ Hartley μαζί με τη συνοδός
αιχμαλωτίζονται, αλλά αφήνονται ελεύθερες στο λιμάνι.
Από αυτήν την στιγμή ξεκινάει η αναζήτηση από τις αρχές. Ο Λοχαγός της λιμενικής
αστυνομίας, ένας Αμερικανός ονόματι Ronson, έχει ως στόχο να ανακαλύψει τον
Καρά Σεϊτάν και υποπτεύεται όλους, εκτός από τον Κοντογούρη.
Στο χορό που έδωσε ο Πρόξενος της Ολλανδίας, η Ελισάβετ αναγνωρίζει την φωνή
του Κοντογούρη και από εκείνη την στιγμή είναι η μόνη που ξέρει ποιος είναι ο Καρά
Σειτάν, εκτός εκείνων που ήταν στην οργάνωση του. Ανάμεσα στην Ελισάβετ και
στον Κοντογούρη γεννιέται μια όμορφη και ταραχώδη ιστορία αγάπης.
Στενός συνεργάτης του Κοντογούρη είναι ο Πρίγκιπας Δημίτριε Μουρούζης, στενός
συνεργάτης του πρώην ηγέτη των Ηνωμένων Πριγκιπάτων, βρισκόμενος το 1870
στην εξορία.
Τόσο ο Μουρούζης όσο και ο Κοντογούρης θέλουν να φέρουν πίσω στο θρόνο τον
Κούζα και για να υποστηρίξουν την ιδέα χρειάζονται χρήματα. Αυτός είναι ο λόγος
για την επίθεση στα πλοία.
Ο Κοντογούρης μαθαίνει από τους κατασκόπους του στη Βιέννη ότι ετοιμάζεται μια
απόπειρα κατά της ζωής του Κούζα και καταφτάνει άμεσα στη Βιέννη με τους άντρες
του κι ένα από τα πλοία. Καταφέρνει να υπερασπιστεί τον Κούζα και τον μεταφέρει
στην Ιταλία για να τον προστατέψει
Στην Κωνσταντινούπολη τον πληροφορούν ότι η ζωή του Σουλτάνου Αμπδούλ Αζίζ
απειλείται και αυτή απ’ έναν ανιψιό που επιθυμεί το θρόνο. Ο Μηχάιλος, ο ανιψιός
του Κοντογούρη, μαζί με δύο άνδρες του, καταφέρνει να σώσει την ζωή του
Σουλτάνου.
Η δράση εκτυλίσσεται σε διάφορες κατευθύνσεις. Αφενός παρουσιάζεται η
πολιτική δράση και από την άλλη εξιστορείται η δράση των αρχών για να πιάσουν
τους πειρατές και ιδιαίτερα να ανακαλύψουν τον Κάρα Σειτάν.
Παράλληλα, «παίζει ρόλο» και η αγάπη, που αναπτύσσεται μεταξύ του Κοντογούρη
και της Ελισάβετ, του Sir. Charles Hartley και της Debby, ανάμεσα στη Μαρίνα,
καθώς και του Milodrag. Στη συνέχεια, παρουσιάζονται τα οικογενειακά
προβλήματα των Μορούζη που προκαλούνται από τις πράξεις του γιου τους.
Εξιστορούνται οι πράξεις του Gessi, το δράμα του θανάτου του Ιωνούτς και ιδιαίτερα
η σύλληψη του Κοντογούρη και η αδιαλλαξία του Sir Charles Hartley, καθώς και του
Ronson.
Το τέλος είναι «γεμάτο» από ένταση και θυμίζει ένα ελληνικό δράμα.
****** Σχετικά με τις ρουμανοελληνικές σχέσεις:
Από την αρχαιότητα οι Έλληνες πρωτοήρθαν σε επαφή με τους λαούς, οι οποίοι
ζούσαν στις όχθες του ποταμού Ίστρου (Δούναβη) και των βορείων παραλίων του
Άξενου (αφιλόξενου) Πόντου, που από τότε και «κατ’ ευφημισμόν» ονομάστηκε
«Εύξεινος».
Αργότερα οι Ρωμαίοι ήταν αυτοί που έδωσαν το όνομα Δούναβης (Danubius) στον
ποταμό Ίστρο. Για τους Έλληνες, η θάλασσα ήταν πάντα πρόκληση.
Με τα πλοία τους επεκτάθηκαν και αποίκησαν όλη την τότε γνωστή οικουμένη.
Πυρήνας και κίνητρο της ελληνικής διασποράς και του ελληνικού ανοίγματος προς
τις Παραδουνάβιες χώρες ήταν το εμπόριο.
Ρίζωσαν οι Έλληνες σε αυτόν τον τόπο, έμειναν εκεί και για τις επόμενες ιστορικές
περιόδους, μπόλιασαν το Ρουμάνικο στοιχείο με το Ελληνικό πνεύμα και
μπολιάστηκαν από το πνεύμα, καθώς και τις αξίες του Ρουμάνικου λαού.
Τον 18ο αιώνα, καθώς η Ευρώπη εκβιομηχανίζεται, αρχίζουν οι μεγάλες εμπορικές
μεταφορές με πλοιάρια στον Δούναβη. Η χρησιμοποίησή του και η ανάπτυξη της
εμπορικής κυκλοφορίας οφείλεται στην Ελλάδα.
Λέγεται ότι, όπως ο Εύξεινος Πόντος ήταν κάποτε «ελληνική λίμνη», έτσι κι ο
Δούναβης υπήρξε ο πιο «ελληνικός» απ’ όλους τους μεγάλους ποταμούς του κόσμου.
Τα ελληνικά καράβια ήταν αυτά που πολέμησαν αργότερα στον Αγώνα της
Ανεξαρτησίας, αλλά και πολλοί σιτέμποροι χρηματοδότησαν τον αγώνα που είχε
σχεδιαστεί το 1814 στην Οδησσό, με την ίδρυση της Φιλικής Εταιρείας.
Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, στο λόγο του στην Πνύκα το 1836, αναφέρει
χαρακτηριστικά ότι «αυτά τα σιτοκάραβα πολέμησαν τον Σουλτάνο».
Ο αγώνας των Ελλήνων για ελευθερία το 1821 ξεκίνησε από τη Μολδοβλαχία και η
δράση της Φιλικής Εταιρείας εξαπλώθηκε στις ηγεμονίες, όταν πολλοί Ρουμάνοι των
ανώτερων κοινωνικών τάξεων έγιναν μέλη της, όπως ο ρουμανικής καταγωγής
μητροπολίτης, Βενιαμίν Κοστάκι, ο βογιάρος (γαιοκτήμονας), Ιορδάνης Ροζνοβάνου,
ο Γρηγόρης Μπρανκοβεάνου, ο Μπάρμπαν Βακαρέσκου, ο Γραδιστεάνου, ο
Φιλιπέσκου κ.ά.
Επιφανές μέλος της Φιλικής ήταν ο Ρουμάνος, Θεόδωρος Βλαντιμιρέσκου, ο οποίος
ανέλαβε τη στρατιωτική ηγεσία των Ρουμάνων και στην ορκωμοσία του οποίου
παραβρέθηκαν οι δύο στρατιωτικοί αρχηγοί της Φιλικής Εταιρείας, ο Γεωργάκης
Ολύμπιος και ο Ιωάννης Φαρμάκης.