Olimpiu Nuşfelean este poet, prozator şi eseist român.

S-a născut la 8 iulie 1949

în satul Şieu-Sfântu, jud. Bistriţa-Năsăud, din părinţii Maria şi Oliver Nuşfelean,
ţărani mijlocaşi. În 1973 a absolvit cursurile Facultăţii de Litere din Cluj-Napoca,
specialitatea română-franceză.
A fost profesor de limba şi literatura română sau franceză la mai multe şcoli din jud.
Bistriţa-Năsăud şi profesor metodist la Casa Corpului Didactic, unde o perioadă a fost
director. A fost cîţiva ani ziarist, la ziarul judeţean Ecoul, respectiv, după '89,
Răsunetul. A fost de asemenea mai mulţi ani redactor corespondent la săptămânalul
Tribuna învăţământului.
Olimpiu Nuşfelean este director al revistei Mişcarea literară, care apare la Bistriţa din
anul 2002 sub egida U.S.R. În intervalul 1990-2004 a făcut parte din redacţia
publicaţiei Didactica nova (la a cărei apariţie a contribuit în grupul de iniţiativă) din
Bistriţa. După 1990 a făcut parte temporar din redacţia revistei Minerva. De-a lungul
timpului, a activat ca membru al mai multor cenacluri literare („Tribuna”, „Echinox” -
Cluj, „Amfiteatru” - Bucureşti, „Saeculum” - Dej şi Beclean, „George Coşbuc” - al
cărui preşedinte este în prezent, „Abecedar” şi „Cenaclul de la ora 15” din Bistriţa).
Este membru al Uniunii Scriitorilor din România, Filiala Cluj-Napoca (iniţial Filiala
Tîrgu-Mureş), din 1990. A fost membru al Uniunii Ziariştilor din România, din 1990.
A debutat în presa literară cu poezia Flacăra mea în Echinox, 1971, debut secondat de
un grupaj de versuri publicat în acelaşi an în revista Tribuna, sub girul lui Victor
Felea. A fost inclus cu grupaje de versuri sau cu proză sau a fost menţionat în: Popas
între poeţii tineri (1974); Caietul debutanţilor (1979); Generaţia 80 în proza scurtă
(1998); Romanian writers of the ‘80sand ‘90s (1999); Dicţionarul general al literaturii
române, Dicţionarul biografic aJ literaturii româneş.a.
Volume publicate: La marginea visului (1980); Poziţia fiinţei (1982); Piatra soarelui
(1987); Libertate de noapte (1995); Focul irevocabil (2000); Câinii de vânătoare
(2004); Eu, celălalt(2004); Iubeşte-mă repede şiuită-măiar(2005); Poeme pentru cei
care citesc în linişte(2009); Tentaţia scrisului (2011); Spiritul sau strigătul(2012);
Săfuriraiulcuajutorul cuvintului(2014).
A primit mai multe premii literare şi distincţii, dintre care amintim: Premiul de poezie
al Asociaţiei Scriitorilor din Cluj-Napoca, 1995; Premiul de poezie al Filialei din
Cluj-Napoca a USR, 2000; Premiul I.D. Sârbu pentru proză al USR - Filiala Cluj-
Napoca ş.a. A fost distins cu Meritul Cultural în grad de Cavaler, 2004.
Ο Olimpiu Nuşfelean είναι Ρουμάνος ποιητής, πεζογράφος και δοκιμιογράφος.
Γεννήθηκε στις 8 Ιουλίου 1949 στο χωριό Şieu-Sfântu, Bistriţa-Năsăud , Ρουμανία, από
τους γονείς Μαρία και Oliver Nuşfelean, μεσαίους αγρότες. Το 1973 αποφοίτησε από τη
Σχολή Γραμμάτων στο Cluj-Napoca, με ειδίκευση στα Ρουμανικά-Γαλλικά.
Ήταν καθηγητής ρουμανικής ή γαλλικής γλώσσας και λογοτεχνίας σε διάφορα σχολεία
της κομητείας Bistriţa-Năsăud και Μεθοδιστής καθηγητής στον Οίκο Διδακτικού
Προσωπικού, όπου ήταν διευθυντής για λίγο. Ήταν δημοσιογράφος για αρκετά χρόνια,
στην εφημερίδα Ecoul, αντίστοιχα, μετά το '89, στην Răsunetul. Ήταν επίσης για πολλά
χρόνια ανταποκριτής για την εβδομαδιαία Το βήμα της εκπαίδευσης.
Ο Olimpiu Nuşfelean είναι διευθυντής του λογοτεχνικού περιοδικού Mişcarea literară, το
οποίο εκδίδεται στη Bistrita από το 2002 υπό την αιγίδα της Ένωσης ένωσης Ρουμάνων
Συγγραφέων. Την περίοδο 1990-2004 ήταν μέλος του συντακτικού προσωπικού της
έκδοσης Didactica nova από την πόλη Bistrita (στην έκδοση του οποίου συνέβαλε στην
ομάδα πρωτοβουλίας). Μετά το 1990 ήταν προσωρινά μέλος του συντακτικού
προσωπικού του περιοδικού Minerva. Με την πάροδο του χρόνου, έχει εργαστεί ως
μέλος πολλών λογοτεχνικών κύκλων ("Tribuna", "Echinox" - Cluj, "Amphitheatre" -
Βουκουρέστι, "Saeculum" - Dej and Beclean, "George Coşbuc" - του οποίου πρόεδρος
είναι σήμερα, " Abecedar "και " Cenaclul de la ora 15 "από το Bistriţa). Είναι μέλος της
Ένωσης Ρουμάνων Συγγραφέων, Παράρτημα Cluj-Napoca (αρχικά του Τάργκου-
Μούρες), από το 1990. Είναι μέλος της Ένωσης Ρουμάνων Δημοσιογράφων από το 1990.
Έκανε το ντεμπούτο του στον λογοτεχνικό τύπο με το ποίημα Flacăra mea/Η φλόγα μου
στο Echinox, 1971, ντεμπούτο συνοδευώμενο από γκρουπάρισμα ποιημάτων που
δημοσιεύθηκε την ίδια χρονιά στο περιοδικό Tribuna, υπό την αιγίδα του Victor Felea.
Περιλήφθηκε με διάφορα ποιήματα ή πεζογραφία ή αναφέρθηκε στο: Popas între poeţii
tineri/Στάση μεταξύ νέων ποιητών (1974). Caietul debutanţilor/Το σημειωματάριο των
αρχαρίων (1979) Generaţia '80 în proza scurtă/Η γενιά του '80 σε σύντομη πεζογραφία
(1998). Romanian writers of the ‘80sand ‘90s/Ρουμάνοι συγγραφείς της δεκαετίας του '80
και του '90 (1999) · Dicţionarul general al literaturii române/Γενικό λεξικό της
ρουμανικής λογοτεχνίας, Dicţionarul biografic al literaturii româneşti/Βιογραφικό λεξικό
της ρουμανικής λογοτεχνίας.
Δημοσιευμένοι τόμοι: La marginea visului /Στην άκρη του ονείρου (1980). Poziţia
fiinţei /Θέση της ύπαρξης (1982); Piatra soarelui /Η Πέτρα του Ήλιου (1987) Libertate de
noapte /Ελευθερία της νύχτας (1995); Focul irevocabil/Αμετάκλητη πυρκαγιά (2000);
Câinii de vânătoare /Κυνηγετικά σκυλιά (2004); Eu, celălalt /Εγώ, ο άλλος (2004)
Iubeşte-mă repede şi uită-mă iar /Αγάπησέ με γρήγορα και ξέχασέ με ξανά (2005). Poeme
pentru cei care citesc în linişte/Ποιήματα για όσους διαβάζουν ήσυχα (2009) Tentaţia
scrisului /Ο πειρασμός της γραφής (2011) Spiritul sau strigătul /Το Πνεύμα ή η Κραυγή
(2012) Să furi raiul cu ajutorul cuvintului/Να κλέψει τον παράδεισο με τη βοήθεια της
λέξης (2014).
Έχει λάβει πολλά λογοτεχνικά βραβεία και διακρίσεις, μεταξύ των οποίων αναφέρουμε:
Το Βραβείο Ποίησης της Ένωσης Συγγραφέων Παράρτημα του Cluj-Napoca, 1995.
Βραβείο ποίησης του Παραρτήματος Cluj-Napoca της Ένωσης Ρουμάνων Συγγραφέων,
2000 · Το Βραβείο Πεζογραφίας Ι.Δ. Sârbu της Ένωσης Συγγραφέων της Ρουμανίας,
Παράρτημα - Cluj-Napoca κ.λπ. Του απονεμήθηκε η Πολιτιστική Διάκριση στην τάξη
του Ιππότη, 2004.
EVA POZÎND PENTRU UN TABLOU
Ce nu face ea
ca să intre într-o icoană?
Ştia pînă mai ieri
că e Prima
lîngă un Adam mîncător de ciuperci,
dar s-a văzut în oglinda izvorului
ivit sub Pomul Cunoaşterii
şi atunci şi-a zis
că există și-un chip ascuns
– poate sufletul ei necitit? –
şi-a renunţat la sîngele ei potolit
alegînd, cu preţul mirării, închipuirea!...
Înflorea ea acum
din frigul unui gînd
nicicînd dovedit,
zicîndu-și:
„Ce bine-i să locuieşti
o oglindă de nimeni atinsă
şi din care oferi
nu un măr,
ci vedere!”
Poate regretată de Rai,
împărţind păcatul
cărnii ei ignorate...
*
Scribii de mai tîrziu
nu vor şti niciodată
că de fapt ea alegea
nu patima,
ci arta!
Η EVA ΠΟΖΑΡΕΙ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΠΙΝΑΚΑ

Μα, τι δεν κάνει

για να εμφανιστεί σε μια εικόνα;
Ήξερε μέχρι χθες
ότι είναι η Πρώτη πλαστή
δίπλα σ’ έναν τρώγοντα μανιτάρια Αδάμ,
αλλά είδε το είδωλό της στον καθρέφτη της πηγής
που ανέβρυσε εμφανίστηκε κάτω από το Δέντρο της Γνώσης
και τότε σκέφτηκε
ότι υπάρχει και ένα κρυφό πρόσωπο
- ίσως η αδιάβαστη ψυχή της; -
και εγκατέλειψε το ήρεμο αίμα της
επιλέγοντας τη φαντασία, με κόστος την απορία! ...
Άνθηζε εκείνη τώρα
από το κρύο μιας σκέψης
που ποτέ δεν έχει αποδειχθεί,
λέγοντας στον εαυτό της:
«Είναι καλό να κατοικείς
σ' έναν καθρέφτη που δεν άγγιξε κανείς
και από τον οποίον να προσφέρεις
όχι ένα μήλο,
αλλά θέα! "
Ίσως λείπει από τον Ουρανό,
μοιράζει την αμαρτία
της αγνοημένης σάρκας της ...
*
Οι μεταγενέστεροι γραφείς
δεν θα γνωρίζουν ποτέ
ότι όντως εκείνη επέλεγε
όχι το πάθος
αλλά την τέχνη!
NARCIS SUPRAMODERNIST
Sătul de oglinda izvorului,
el azi se oglindeşte-n ocean.
Chipul lui, îndrăgit de el însuşi,
se răsfrînge în clopote mari
din mai mari universuri;
şi îl uită.
Un gînd ivit în perla
de la picioarele Prinţesei de apă
crește, multiplicat,
în stelele purtate de peştişorii de aur,
în cele mai imprevizibile dorinţe,
în mii de-aşteptări.
Oceanul de chipuri identice
e-o sferă multicoloră
ce sporeşte mereu precum luna albastră
din o sută-n o sută de ani,
nu-i mai încape în inimă,
nici în minte,
striveşte Pămîntul.
El nu vrea un chip,
nici două feţe,
el vrea toate chipurile,
adunate din timpuri de cenuşă,
din ţipătul pescăruşilor,
din tot ce-au citit comesenii,
pe toate pune pecetea indiferenţei sale
şi apoi le trimite, scrisori la vedere, în lume...
Zice că adevăratul lui chip
e cel din marea oglindă, şi îl refuză,
s-ascunde de el însuși în tot ceea ce-i seamănă,
în mii de cioburi de sticlă răsfirate pe plajă.
Și fuge de toate
călcînd peste toate,
rîzînd,
cu tălpile însîngerate.
ΥΠΕΡΜΟΝΤΕΡΝΙΣΤΗΣ ΝΑΡΚΗΣΣΟΣ

Χορτασμένος από το κάτοπτρο της πηγής,

σήμερα εκείνος καθρεφτήζεται στον ωκεανό.
Το πρόσωπό του, αγαπημένο στον ίδιο τον εαυτό του,
αντανακλάται σε μεγάλους κώδωνες
από μεγαλύτερα σύμπαντα
και το ξέχασε.
Μια σκέψη προέκυψε στο μαργαριτάρι
στα πόδια της υδαρής πριγκίπισσας
αυξάνεται, πολλαπλασιαστικά,
στα αστέρια που φέρουν τα χρυσόψαρα,
στις πιο απρόβλεπτες επιθυμίες,
σε χιλιάδες προσδοκίες.
Ο ωκεανός των ίδιων προσώπων
είναι μια πολύχρωμη σφαίρα
που μεγαλώνει πάντα σαν το μπλε φεγγάρι
μια φορά σε εκατό χρόνια,
δεν χωράει άλλο στην καρδιά του,
ούτε στο μυαλό
συντρίβει τη Γη.
Δεν θέλει ένα πρόσωπο,
ούτε και δύο πρόσωπα,
θέλει όλα τα πρόσωπα,
που από παλαιά μαζεύονται από στάχτες,
από τους κράκους των γλάρων,
από ό, τι διάβαζαν οι συνδαιτυμόνες,
βάζει τη σφραγίδα της αδιαφορίας του σε όλα
και στη συνέχεια τα στέλνει, ανοιχτά γράμματα, στον κόσμο ...
Λέει ότι το πραγματικό του πρόσωπο
είναι εκείνο στον μεγάλο καθρέφτη, και το αρνείται,
κρύβεται από τον εαυτό του σε όλα όσα του μοιάζουν,
σε χιλιάδες γυάλινα θραύσματα διάσπαρτα στο γιαλό.
Και αποφεύγει τα πάντα
πατώντας σε όλα,
με γέλια
με γεμάτα αίματα πέλματα.

UN GEAM SPART
Un geam spart cum îl repari?
Îl îmbraci într-o –
desigur transparentă –
calotă de gheață?
În reflexele
unei fîntîni?
Îl cîrpești cu o privire
ce știe sigur pînă unde poate ajunge?...
În imaginea vindecată
porumbelul vine iarăși și iarăși
și se izbește
sinucigaș.
…Căci Frumosul nu știe niciodată
unde-i e locul.
ΣΠΑΣΜΕΝΟ ΤΖΑΜΙ
Ένα σπασμένο παράθυρο, πώς το επισκευαζεις;
Το ντύνεις σε ένα 
φυσικά διαφανές 
από πάγο κάλυμμα;
Στα καθρεφτίσματα
σ’ ένα πηγάδι;
Το διορθώνεις με μια ματιά
που ξέρει με βεβαιότητα πόσο μακριά μπορεί να πάει; ...
Στην αποκαθιστάμενη εικόνα
το περιστέρι έρχεται ξανά και ξανά
και χτυπιέται
αυτοκτονικά.
… Επειδή το Κάλλος δεν ξέρει ποτέ
που ανήκει.