Documente Academic
Documente Profesional
Documente Cultură
2005-01-21, 15:08
Autor: Andra Elena Rosu
Uite asa ne lasam sedusi de lucruri bine cunoscute noua si totusi atat de strain
e...
Ajungem sa ne indragostim fara sa stim cu exactitate de ce, sau de cine anume
(nu cunoastem intotdeauna in profunzime o persoama, sau un lucru sau orice altce
va
ce reuseste sa ne seduca intr-un mod sau altul). Ajungem sa plangem ceva ce nu c
unoastem;
poate tocmai asta ne-a cucerit: misterul... Au fost zile in care singuratatea ma facut
sa zic cu un glas stins ca sa-l aud doar eu si nu mai stiu daca speram ceva, sti
u doar
ca asa m-am eliberat:
"Mi-e dor de ce nu a fost vreodata, mi-e dor de ce ar fi putut sa fie, mie dor d
e ce nu va
fi poate niciodata. Nici n-ai plecat si nici nu ai fost aici si poate ca nici nu
vei fi,
iar ce s-a nascut va muri. Nu vreau sa fii trist si sa uiti ca exist. Esti unde
nu esti
si esti unde sunt eu, vei fi parte din mine mereu. Cum sa-ti fie dor de luna? Cu
m sa-ti
fie dor de soare? Deja mi-e dor de tine si ma doare. Mi-e dor de ce-am visat ca
o sa fie,
mi-e dor de tine...
E poate rugaciunea mea catre cel pe care nu l-am cunoscut inca, dar care simt ca
deja mi-a
cucerit inima, sau poate e adresata acelui fat-frumos pe care fiecare dintre noi
il asteptam